Doktertje spelen

'Ga jij nog naar de dokter?!' gierde een vriendin van me door de telefoon heen. 'Dat is zó 1992! Kijk gewoon op internet, bestel wat medicatie en klaar is Kees. Dan kun je vanmiddag gewoon mee winkelen, ik haal je op om half twee.' Voor ik kon reageren, had ze de hoorn er al opgegooid. Voor zover dat kan bij mobiele telefoons. Ik keek naar mijn gsm die ook als agenda functioneert. "Twee uur afspraak dokter!!" stond er in het schermpje. De twee uitroeptekens wekken de illusie dat ik de afspraak absoluut niet zal vergeten. Het tegendeel is waar; ik vergeet zowat alle afspraken bij de dokter wat resulteert in te laat komen en smoesjes verzinnen.

Ik twijfel even. Met mijn vriendinnen gaan winkelen, vind ik een ontzettend leuke bezigheid. Het geld op mijn rekening schreeuwt om uitgegeven te worden aan rommel die ik niet nodig heb (maar o zo leuk is). Kekke jasjes, hippe hakjes, sexy rokjes en stoere jeans; ik krijg er geen genoeg van. Nadat ik met een zucht tot de conclusie kom dat ik inderdaad veel te weinig kleding heb (mijn kledingkast kan namelijk moeiteloos dicht) en winkelen met vriendinnen toch wel heel leuk is, zet ik m'n computer aan. Als het echt zo simpel is als mijn vriendin eerder aan de telefoon zei, hoef ik misschien nooit meer naar de dokter. Scheelt mij een hoop vergeten afspraken en smoesjes verzinnen.

Een paar minuten later zit ik achter mijn computer genesteld. Ik zoek op het almachtige Google naar enkele symptomen die ik heb. Binnen een seconde krijg ik een waslijst met sites. Op de ene site kun je met een dokter chatten, op de andere site kun je persoonlijke ervaringen lezen van andere mensen met dezelfde klachten. Ik besluit dat ik liever met een dokter chat.
De dokter blijkt een chatbot te zijn. Zo'n handig programma waar je, geheel anoniem, je klachten invoert en de geautomatiseerde gesprekspartner vertelt je de diagnose. Ik typ wederom mijn klachten in en krijg een enge ziekte naar mijn hoofd geslingerd door het virtuele doktertje. Plus een link waar ik eventuele medicatie kan bestellen. Best simpel en makkelijk, maar ik ben er nog niet helemaal zeker van dat mijn virtuele dokter het wel bij het rechte eind heeft. Terug naar Google en een andere dokter zoeken dus.
De tweede dokter, wederom een chatbot, stelt een andere diagnose bij me. Dit stelt mij natuurlijk helemaal niet gerust, dus wil ik na de virtuele second opinion ook een derde opinion. En een vierde en een vijfde. Na de zesde site geraadpleegd te hebben, heb ik al een hele waslijst aan ziektes verzameld. Elke chatbot meent dat ik iets anders heb. Ik word er een beetje zenuwachtig van: ben ik nou zo ontzettend ziek of hebben ze het allemaal verkeerd?
Terug naar Google dan maar. Ik typ de verschillende ziektes in, die de chatbots me toegeschreven hebben. Op verschillende sites zie ik foto's, ervaringen en oorzaken. Na het doorlezen van enkele sites kom ik steeds meer tot de conclusie dat ik inderdaad exact hetzelfde heb. Droge keel? Check. Pijn in mijn linkerteen? Volgens mij voelde ik het zojuist wel kriebelen daar. Buikpijn? Nu ik erover nadenk, doet mijn buik best pijn. Zweten? Ik zweet me ondertussen kapot. De deurbel gaat een paar keer maar ik doe niet open. Ik lees zojuist dat minstens twee ziektes die ik ongetwijfeld heb zeer besmettelijk zijn. 'Sorry, ik kan niet mee winkelen!' roep ik door de brievenbus. Mijn vriendin kijkt me raar aan en wil iets tegen me zeggen, maar ik zit alweer achter mijn computer. Geobsedeerd klik ik op alle sites over ziektes die ik kan vinden en kom tot de conclusie dat ik nog veel meer ziektes heb die de chatbots nog niet eens ontdekt hadden bij me. Het is maar goed dat ik zelf door ben gegaan met zoeken.
Bij elke ziekte waar ik over lees voel ik mezelf zieker en zwakker worden. Angstig besluit ik dat ik medicatie nodig heb. Heel veel medicatie. Mijn vriendin zei dat ik dat zelf kon bestellen, dus zoek ik op Google naar sites waar dat kan. Na een paar keer doorklikken kom ik op sites die zelfs medicatie aanbieden waar je in Nederland een recept voor moet hebben of die zelfs illegaal zijn. De site ziet er niet geheel betrouwbaar uit maar dat kan me niets schelen. Op een paar sites met persoonlijke ervaringen vertellen enkele mensen dat de oom van de vriendin van het broertje van hun buurman overleden is aan exact dezelfde symptomen die ik heb. Ik moet en zal die medicijnen hebben voor het te laat is. Paniekerig wil ik de medicijnen bestellen. Dan kom ik erachter dat ze niet verzenden naar Nederland. Verdorie, dan maar terug naar Google om een andere site te zoeken.
Ik vraag Google weer om advies voor mijn aandoeningen. Het almachtige Google komt met een lijst links waar ik medicatie zou kunnen bestellen, plus een paar advertenties. Ik zie de advertenties en val bijna flauw van de schrik. Ze hebben allemaal iets te maken met uitvaarten... Google slaat alles op waar ik op heb gezocht, en komt nu met passende advertenties. Ik weet niet of het angstzweet je twee keer achter elkaar kan uitbreken. Bij mij kon het op dat moment wel.

Om kwart over twee sta ik bij de doktersassistente.
'Ik, eh, ben een beetje laat,' stamel ik met een rood hoofd. 'Het, eh, verkeer zat tegen.'
'Zoals gewoonlijk,' lacht de assistente me vriendelijk toe. 'Neem maar plaats in de wachtkamer, de dokter zal je zo roepen.'
Nog geen half uur later sta ik buiten met een diagnose van een echte dokter: te veel stress. Ik ga nooit meer zelf doktertje spelen.