Hoe (a)sociaal zijn wij?

Supersociaal vinden we onszelf. Met Hyves, Facebook en MySpace hebben we honderden (of zelfs duizenden) 'vriendjes'. Met MSN, AIM en Skype kleppen we wat af. Met de komst van Twitter kunnen we zelfs iedereen om de paar seconden op de hoogte stellen van wat we precies aan het doen zijn.

Ergens is het best arrogant. Niet één, maar meerdere internetpagina's helemaal aan jezelf wijden. Jezelf mooi presenteren, je allermooiste foto's erop en natuurlijk een waslijst met dingen die je nog gaat doen (want saai ben je natuurlijk niet)!
Om de zoveel seconden posten met 'tweets' wat je precies aan het doen bent. En dan er vanuit gaan dat mensen er werkelijk in geïnteresseerd zijn. De mensen die erop reageren zijn vaak mensen die iets over zichzelf willen melden naar aanleiding van je berichtje. Niet omdat ze zoveel interesse hebben in jou, op een enkeling na.
Want wie zijn jouw lezers eigenlijk? Wie zijn jouw "volgers", die we vroeger gewoon "stalkers" noemden? Hoe goed ken jij je 9736 vriendjes? Hoe goed ken jij de mensen die om de zoveel tijd lezen wat jij hebt gedaan? Die je persoonlijke informatie lezen en misschien wel beter dan je eigen moeder weten wat jouw "likes" en "dislikes" zijn? Hoe goed ken je de mensen die foto's bekijken van jou in die ene rare outfit, of bij die ene bar in jouw woonplaats, of op je familiefeest met je kleine nichtje? Waarom klikt die ene vage kennis 20x per week op je profiel? Waarom kijkt je buurman dagelijks op je profiel? Waarom heb je meer dan 400 vrienden terwijl je ze straal voorbij zou lopen in het echt? Waarom oude klasgenoten opzoeken als je er zonder profielenpagina’s nooit contact mee had gezocht?
Of maakt dit fenomeen je juist socialer omdát je nu juist contact zoekt? Ben je met drie profielpagina's juist een supersociaal iemand omdat je non-stop communiceert (mits je repliek krijgt)?

Lekker makkelijk, dat is het wel. Binnen dertig seconden heb je zo drie oude klasgenoten teruggevonden en met een muisklik zijn jullie weer vrienden. Je stuurt wat berichtjes over en weer dat jullie toch écht eens bij moeten praten na twintig jaar uit elkaars leven verdwenen te zijn. Beiden in de wetenschap dat jullie het toch nooit echt zullen doen.
Je kunt ook lekker anoniem je ex in de gaten houden of dapper mensen gaan uitschelden over internet.

Volgens velen zijn we een stuk socialer met de komst van internet. Ik vraag me af of dat echt zo is.
Vroeger ging ik bij mijn vriendinnetjes aanbellen om te vragen of ze buiten kwamen spelen. Tegenwoordig weet menig kind niet eens waar hun vriendjes wonen, laat staan hoe de ouders van die vriendjes eruit zien. Ik ga tegenwoordig met mijn vriendinnen shoppen door foto’s via MMS te sturen van items en vraag dan: "doen?". Ik spreek met m’n vriendinnen af door een sms'je of krabbeltje.
Ik kan de keren niet tellen dat jongens me hebben geprobeerd te versieren door al dan niet via via me toe te voegen op msn. En in het echt niks durven zeggen. Vroeger moest je naar iemands huistelefoon bellen. Met, o help, het risico om iemands ouders aan de lijn te krijgen. Tegenwoordig sturen we “ff n smsj”.
 
In Japan wonen mensen die de deur al 10 jaar niet meer uit zijn geweest. Het is daar vrij normaal (alles kan in Japan). Waarom zou je ook de deur uit komen? Met Second Life heb je een behoorlijk realistisch 'leven'. Met WoW zelfs een heel fantasieleven. Shoppen kan online, van voedsel tot kledij. Werken kan ook prima thuis. Bankzaken doen kan ook via je pc. Met datingsites en porno ook nog eens 1 muisklik weg hoef je toch helemaal niet meer het huis uit? De Wii houdt je wel fit.

Toch zit er ook een heel sociale kant aan internet. Met Skype en Hyves kon ik prima communiceren met vrienden en familie in Nederland toen ik een hele tijd in Engeland was. Als ik niet gratis kon bellen met Skype, weet ik niet of ik ze zo vaak gesproken had kunnen hebben.
Met Hyves heb ik sommige mensen die ik niet vaak in het echt zie toch beter leren 'kennen'. Door een simpele www erachter gekomen dat ik niet de enige anime nerd ben. Door foto's van anderen erachter komen dat ik meer raakvlakken met ze heb dan ik dacht. Door het 'praten' middels krabbels toch ontdekken dat je op één lijn zit. Heel af en toe zelfs met wildvreemden.

Enerzijds maakt internet ons enorm asociaal. We hoeven de deur in principe nergens voor uit en praten met de buren via internet. We kunnen als voyeurs een kijkje nemen in het leven van bekenden en onbekenden.
Anderzijds leer je mensen soms beter kennen, praat je met mensen waar je in het echt misschien nooit op afgestapt zou zijn. Zelfs vreemden leren kennen via internet en in het echt ontmoeten is niet raar meer. Is dat sociaal?
Enerzijds vind ik het overbodig en soms zelfs dom om (te) veel persoonlijke info op internet te gooien.
Anderzijds doe ik vrolijk mee, vind ik het zelfs leuk om als voyeur te kijken in het leven van anderen. Zelfs die ene klasgenoot van tien jaar geleden.

Ik weet het echt niet. Hoe (a)sociaal zijn wij fervent internetgebruikers nou?

Geschreven door iemand die momenteel supersociaal naast haar vriend een stukje zit te typen terwijl hij tv kijkt.