Verkopers (m/v)

Qua winkelen voldoe ik echt aan het beeld van een stereotype vrouw: het kan me niet vaak genoeg en ik noem het zelfs een hobby. Het feit dat ik midden in het winkelcentrum van mijn woonplaats woon maakt mijn hobby wel heel toegankelijk en makkelijk. Ik kan voor elke smoes wel de stad in rollen.
Heb ik niet nog wat tandenstokers nodig? Had ik vanmiddag niet een middagje windowshoppen ingepland? Moest ik niet nog even die schoenen van zeshonderd euro passen zoals ik elke zaterdagmiddag doe? Moest een vriendin van me niet een nieuwe broek hebben? Even bellen dan.
Elk excuus om in de stad rond te slenteren is er één.

Door mijn fetisj kleding kijken en kopen heb ik meer dan eens per maand te maken met verkopers (m/v). De meeste verkopers zijn vriendelijk, vaak niet meer dan dat. Ze kijken je niet aan en wensen je als je geluk hebt een prettige dag verder. Ik vind dat wel best en stoor me er niet aan.

Waar ik me juist wél aan stoor, want zeiken zal ik op FOK!, zijn de verkopers die te graag willen. Verkopers die alles uit de kast halen om iets aan jou kwijt te kunnen en je hardverdiende centjes uit je portemonnee te trekken.
Het meest bekende voorbeeld is natuurlijk die van de stalkverkopers. Zo noem ik ze. Je loopt nietsvermoedend in de stad en voor je het weet duikt er één of andere randdebiel, meestal een student, voor je neus op. Met een overdreven vriendelijke stem prijzen ze hun product of goede doel aan. Ik ervaar het bij voorbaat al als onprettig, maar zeg wel altijd op een vriendelijke manier dat ik geen interesse heb. Ik heb geen zin in een abonnement op een tijdschrift voor tenenkaasliefhebbers en wil ook niet de tuinkabouterpartij steunen, sorry. Meestal krijg ik een minder leuke reactie terug. Ik ben zelfs een keer voor arrogant wijf uitgemaakt omdat ik mijn hoofd schudde en met een glimlach zei: "neehoor, bedankt".

Gelukkig ben ik inmiddels pro in het ontwijken van de overenthousiaste studentjes die je de halve stad door stalken als ze een vage hint van interesse in je hebben opgevangen.
Wat minder goed te ontwijken valt zijn verkopers in een winkel. Je staat immers in de winkel, wat betekent dat je eventueel een aankoop gaat doen. Meestal begroeten de verkopers in kledingzaken je en laten je rustig rondkijken. Sommige verkopers proberen je iets aan te smeren alsof hun leven er vanaf hangt.

Zo heb ik een afkeer voor verkopers die bij elk kledingstuk waar je mee het pashok uit komt lopen roepen: "Wat leeeeeeeeeuk! Staat je eeeeeenig!" Helaas roepen sommigen dat zo hard dat de rest van de winkelbezoekers ook even komt kijken wat er zo eeeeeenig is.
Ik heb eens de proef op de som genomen en ben met een te klein t-shirt met Barbie erop van de meisjesafdeling het kleedhokje in gedoken en toen ik eruit kwam stond ook dat me leeeeeeeeeuk en eeeeeenig. Toen wist ik het zeker: sommige verkopers hebben gewoon niet meer woorden in hun vocabulaire.

Waar ik echt spontaan moordneigingen van krijg zijn manipulatieve verkopers. Mensen die proberen je iets aan te praten waardoor je het product toch koopt. Zo wou ik een tijdje geleden mijn toenmalige vriend graag een leuk shirt voor zijn verjaardag geven. De verkoopster rook geld en kwam met de duurste shirts aanzetten van designers die ik niet eens kende. En ik ken veel designers. Ik probeerde haar vriendelijk duidelijk te maken dat ik de shirtjes toch wel erg duur vond, waarop zij antwoordde: "maar het is wel voor je vriend hoor". Ik moest mezelf bedwingen haar dikke nekje om te draaien. Toen ik zei: "ach, je hebt gelijk, ik ga meteen een lening aanvragen om dit shirt van vijftienhonderd euro te kopen" bleef ze me schaapachtig aankijken alsof ze wachtte tot ik terugkwam met mijn lening. Hoe leuk ik mijn vriendje ook vond, ik betaalde liever mijn schoolgeld en huur dan een belachelijk duur shirt te kopen. Inmiddels is het uit, maar niet omdat ik hem geen belachelijk duur shirt gegeven heb. Het ging uit omdat moest zitten voor moord op verkoopster.

Schuldgevoel aanpraten om iets te verkopen is niet nieuw. Veel verkopers doen het.
"Je wil toch niet in die schoenen van vorige maand blijven rondlopen? Je moet echt deze kopen; die zijn helemaal van nu! Je kunt het je vriendinnen toch niet aandoen om er zó bij te lopen?!"
"Deze computer kan NOG meer dan degene die u vorige week heeft aangeschaft! U wilt toch wel dat uw kind fijn kan gamen?"
"Een deel van de opbrengst gaat naar het kinderfonds in Verwegggistan. Als u dit niet koopt, geeft u dus eigenlijk aan een kinderhater te zijn. Bent u een kinderhater?"
De meest domme die ik tot nu toe heb gehoord is wel die van babykleertjes. Een stel gaat naar babykleertjes kijken en de verkoopster, een jong grietje dat nog bij paps en mams woont, gaat de ouders in spé uitleggen wat ze echt móéten hebben voor hun nieuwe kindje. Het grietje kwam zelf net uit de luiers maar wist toch te vertellen dat de ouders in spé wel erg slechte ouders moesten zijn als ze niet het badje gemaakt van ivoor kochten. Je wil toch het beste voor je kind? En dan de kleding! Je baby moet er toch modieus bij lopen. euh, liggen? Geef honderden euro's aan de nieuwe hippe babycollectie! Dat het over 9 maanden niet meer hip is en dat je kindje er binnen een paar weken uitgroeit is een tweede. Ja, dit grietje wist alles.

Opdringerige en onbeleefde verkopers is het laatste soort verkopers waar ik over struikel.
Zo is mij tweemaal op één dag overkomen dat verkopers (in verschillende winkels) zonder pardon mijn pashokje inliepen omdat ze bij de deur van het magazijn moesten zijn die zich natuurlijk weer net in mijn pashokje bevond. Ze hadden op z'n minst even kunnen waarschuwen, maar nee, bij beide keren zeiden ze: "ik kijk niet!" toen ze al in het hokje stonden. Noem me een preuts poppetje, ik vond het niet leuk. Het waren in beide gevallen wel vrouwen, maar dan nog.
Wat verkopers af en toe ook doen, mannelijk of vrouwelijk, is je half het hokje uit proberen te sleuren om te kijken naar wat je aan hebt. Als je duidelijk aleen met je vriend(in) staat te praten over het kledingstuk, zien ze alsog een kans zich ermee te bemoeien en te vragen "hoe vin je num?" of "ist iets voor je?". Ingestudeerde zinnetjes waar ze vast avonden lang op hebben zitten blokken. Het antwoord kan ze ook geen hol schelen; of je nu "groen" of "leuk" zegt, ze horen het toch niet.
Onbeleefde verkopers zijn nog een stukje erger. Verkopers die zeggen dat je moet afvallen omdat die ene broek je niet past of je broekmaat 2 maten te groot inschatten wil je, vooral als vrouw zijnde, het liefst omver hoeken. Het is dat hetwettelijk verboden is...

Goed, nog eentje dan. De ronduit asociale verkopers. Meiden die achter de kassa discusseren welke kleur lippenstift ze opdoen vanavond of vrolijk vertellen wie ze gisteravond in het toilet van dat ene café hebben gepijpt. Ja, dat heb ik echt gehoord. Het waren de mooiste meiden op de wereld als alle andere vrouwen spontaan dood zouden gaan, dus voor iemand met een levendige fantasie als de mijne wou ik dat pijpverhaal écht niet horen.
Mensen die je ronduit negeren en je rustig minuten lang laten wachten alvorens je van ze mag betalen is ook redelijk irritant. Deze mensen lijken zich koning te rijk te wanen en vinden dat ze maar wat aardig zijn dat jij zomaar iets bij hen mag kopen. Het is dat ik zo'n kledinfetisj heb dat ik het kleedje in mijn handen ook écht wil, anders zou ik weglopen.
Ook leuk zijn mensen die achter de kassa in hun eigen taal met elkaar staan te brabbelen. Daar ik buiten Nederlands en Engels en een beetje Frans en Duits wel klaar ben met mijn talenschat, is het niet leuk om dingen te passen rondom of af te rekenen bij mensen die bijvoorbeeld Italiaans praten. Of erger nog: wat in hun eigen taal zeggen en dan beginnen te lachen. Lachen ze jou uit? Staat deze broek helemaal niet? Hebben ze het over jou?
Nee, ik voel me nooit zo op mijn gemak rondom verkopers die, of het nu in het Nederlands is of niet, teveel met zichzelf en elkaar bezig zijn om jou te helpen.

Na dit enorm lange verhaal over wat er mis is met verkopers vraag je jezelf misschien af waarom ik dan nog in hemelsnaam ga winkelen.
In de eerste plaats is natuurlijk niet iedere verkoper een irritante, opdringerige en/of asociale verkoper. Tevens zijn er gelukkig in veel pashokjes een spiegel aanwezig waardoor je een heel stuk irritatie kunt overslaan omdat je niet naar buiten hoeft om de meningen van de verkoper aan te horen.
En tja, ik moet helaas ook toegeven dat ik zo gek op kleding ben (stereotypje?) dat het me niet eens zou schelen als er in iedere winkele een asociale verkoper stond. Het doel is heiliger dan de verkoper...of zo.