Nostalgie: Stunts, Supaplex en Bumpy

Je kent het vast wel, dat warme gevoel van binnen, dat opborrelt bij het zien van je eerste liefde. Dit gevoel bleek bij mij ook te bestaan op het gebied van games. Bij het zien van de eerste games waaraan ik verslaafd ben geweest, voelde ik ook dat alles overheersende gevoel opkomen. Dat gevoel dat elk idee van realiteit uitschakelt. Dat je inmiddels een ander hebt en dat deze oude liefde niet in je huidige leven past, doet er niet meer toe. Jeugdliefde overheerst alles.

Als ik drie spellen mag opnoemen uit mijn jeugd die een glimlach op mijn gezicht kunnen toveren, dan zijn dat Stunts (1990), Supaplex (1991) en Bumpy (1992). Het vinden van de jeugdliefdes was geen probleem. Net zoals veel dingen zitten ze verstrikt in het wereldwijde web. Contact krijgen met de heren was een ander verhaal. Het mooie systeem van onze grote vriend Bill gaf weer eens een hele duidelijke melding: “... heeft een ongeldige instructie aangetroffen”.

Nu weet ik wel dat de communicatie tussen mannen en vrouwen niet altijd even soepel loopt, en zeker niet als het om exen gaat. Maar zo onduidelijk waren mijn instructies ook weer niet. Na een tijdje gegoocheld te hebben vond ik een manier om toch met de jongemannen te kunnen spreken, de DOSBox.

Na wat gebrabbel in de bijna uitgestorven command-line-taal, knalden opeens de VGA-kleuren van een klein stukje (640x480) van mijn scherm. Ook de speakers produceerden geluiden uit lang vervlogen tijden. Ik had contact!

Allereerst startte ik Stunts op. Deze gaf zich niet zomaar gewonnen. Voordat ik met hem mocht spelen wilde hij eerst een woord uit de handleiding hebben. Hij had moeten weten dat het vinden van dit soort dingen voor de jeugd van tegenwoordig een koud kunstje is. Deze uitdaging stond ons weerzien niet in de weg.
Een tikkeltje nerveus reed ik vol gas de garage uit terwijl de knalgroene pixels me om de oren vlogen. Na de eerste helling vloog ik vol tegen een betonblok. Hier trapte ik vroeger ook in, de tijd verandert niet zoveel.

Na het rijden ging ik aan de slag met de level-editor. De herinneringen aan doolhoven van cactussen, schansen in het buurt van het hek en Nascarbanen toverden weer een glimlach op mijn gezicht.

Mijn tweede jeugdliefde Suplaplex liet zich makkelijker temmen. De eerste levels vormden totaal geen probleem. De weg in het doolhof kon ik me compleet herinneren. Heerlijk! Ook Bumpy voelde vertrouwd en bracht dat warme gevoel in mijn buik teweeg.

Terwijl ik dit schrijf, wordt de glimlach op mijn gezicht steeds groter. Het zal me niet verbazen als ik mijn huidige partner Risen vandaag of morgen even in de steek laat om me in de open armen van mijn jeugdliefdes te werpen. Hierbij zal ik de rimpels en kale plekken, veroorzaakt door de tand des tijds voor lief nemen.