The Sims vergroot de kans op een burn out

Vroeger, toen ik nog een tienermeisje was (br33zaHs waren toen nog gewoon bakvissen), was ik dol op The Sims. Toen deel 3 in de winkels kwam kreeg ik dan ook een sterk gevoel van nostalgie en kon ik het niet laten om naar het winkelcentrum te fietsen.

In het winkelcentrum aangekomen liep ik een niet nader te specificeren multimedia winkel binnen. Bij mijn eerste rondje door de winkel viel een man op die als een malle in de bak met porno stond te graaien. Na een kwartier wat door de bakken gesnuffeld te hebben, begaf ik me met The Sims en een aantal leuke afgeprijsde games naar de rij voor de kassa.
Hier schoof de “porno-meneer” achter mij aan, met ongeveer zes Dvd’s. Op zich geen probleem. De buik van de man, die duidelijk een appelvorm had, kwam steeds dichter en dichter bij. Schichtig stapte ik een stap weg, weer voelde ik de buik steeds dichter bij komen. Bah, dacht ik. Mijn ogen zochten hulp bij de jongen achter de kassa. Deze glimlachte, maar deed niets... Toen ik omkeek zag ik dat de gulp van de man open stond. Bah bah bah dacht ik. Ik vroeg me sterk af of hij zijn handen wel gewassen had voordat hij ook maar iets in de winkel had aangeraakt. Weer stapte ik zoveel mogelijk weg.

Gelukkig, de mevrouw voor me was klaar met afrekenen. Dit gaf mij de mogelijkheid om de buik uit mijn persoonlijke cirkel te krijgen. Snel rekende ik af en ging richting mijn fiets. Thuis installeerde ik de game en startte ik hem op. Alsof er al die jaren niets veranderd was, zo voelde het aan.

Allereerst ging ik mijn persoonlijkheden maken. Als eerste natuurlijk een knappe jongen. Normaal postuur, zo veel mogelijk spierballen en een knap koppie, wat wil een mens nou nog meer. Veel spierballen moet je je niet voorstellen als een bodybuilder. Het Barack Obama spierballengehalte komt veel meer in de buurt.

EA lijkt bewust voor fatsoenlijke maten gekozen te hebben. Het dunste postuur voor een vrouw is niet super dun en het meest gevulde postuur is ongeveer het “standaard” postuur voor de Nederlandse vrouw. Al met al “maakte” ik mijzelf met een slank postuur en ongeveer 75% spierbal. De psychologen onder ons beginnen nu vast met een persoonlijkheidsanalyse.
Na twee uurtjes spelen voelde ik me niet relaxed, maar stond mijn eigen pleziermeter op zwaar gestrest. Wat is er nu eigenlijk de lol aan om je eigen leven na te spelen. Zoveel mogelijk werken, tussendoor proberen te leren, je vriendschappen proberen te onderhouden, het huishouden proberen te doen en soms, een paar uurtjes per week, te gamen om je pleziermeter vol te krijgen.

Het enige verschil met het echte leven is dat de rekeningen in het echt een stuk hoger zijn, ik niet om de dag loonsverhoging of promotie krijg, naast de WC poetsen de was ook nog gedaan moet worden en ik niet een uur lang boos op dezelfde plek voor me uit ga staren omdat een vriend in de weg liep.

Waar het op je vijftiende heerlijk leek om de ideale man te ontmoeten, veel vrienden te maken, carrière te maken en een eigen huis te hebben en het in de simulatie ook koek en ei leek om dit te bereiken, blijkt in het echte leven dat het heel wat energie en stress kost om dit te bereiken. Ook is het duidelijk dat niet elke game het in zich heeft om plezier +10 te veroorzaken. Daarnaast zien we ook maar weer dat de plezierfactor van een game afhankelijk is van de leeftijd en de persoonlijke situatie. Daar gaan mijn nostalgische gevoelens...