Getekend voor het leven
Met lede ogen aanschouw ik het; game-tattoos. De liefde voor één bepaalde gameserie gaat bij sommige mensen blijkbaar zo diep dat ze een tattoo nemen van hun favoriete karakter, gamelogo of iets anders wat met die game te maken heeft.
Ik was een ventje van een jaar of 15 toen ik Tekken 3 in handen kreeg. Ik was helemaal weg van de game en vooral van Jin Kazama. De tattoo die Jin op z\\\'n rechterarm had staan vond ik zo geweldig dat ik hem ook wilde. Er was slechts één probleem; mijn ouders. Die weigerden toestemming te geven om voor de rest van mijn (hopelijk nog lange) leven met hetzelfde symbool als de stoere Jin Kazama rond te lopen. Achteraf gezien ben ik blij dat ze niet zijn meegegaan in mijn enthousiasme voor de kunst der lichaamsinkten, want een enorme tribal op je rechterarm is redelijk slecht voor je carrière te noemen als je in het serieuze zakenleven iets wilt bereiken.
Daarnaast is mijn liefde voor Tekken ietwat bekoeld, het tegenvallende vierde en vijfde deel zorgden daar wel voor. Bovendien is een tribaltattoo inmiddels zo\\\'n gemeengoed geworden dat het niet bijzonder meer is. Met enige verwondering zie ik dan ook op internet en op straat mensen met tattoos van games rondlopen met als ultiem dieptepunt een jongen van een jaar of 24 die een circa 20 cm lange tattoo van de Pokémon Onyx op z\\\'n arm had staan.
Ik moet bij dit soort tattoos altijd terugdenken aan een studiemaat die helemaal gek was van Metallica. De albums Master of Puppets en Justice For All vond hij, terecht, helemaal geweldig en ook de latere albums vond hij heerlijk om naar te luisteren. Om zijn liefde voor de band te onderstrepen had hij op z\\\'n rug het logo van Metallica laten tatoeëren. Lange tijd was hij ook trots op z\\\'n tattoo en als hij een hemdje droeg zag je nog net de poten van de M en de A, voldoende om te weten dat de tekst Metallica schuil ging onder het katoen. Helaas voor hem bracht Metallica het album St. Anger uit, over het algemeen het slechtste album uit de lange geschiedenis van Metallica. Zijn liefde voor de band daalde tot een absoluut nulpunt en direct had hij spijt van z\\\'n tattoo.
Waarom zou je in hemelsnaam een tatoeage willen van een game? Natuurlijk, God of War is tof, maar zou je echt de rest van je leven met het gezicht van Kratos op je rug willen lopen? Ongeacht hoeveel uur je in Metal Gear Solid hebt gestoken, wil je echt tot je graf met een getekende Snake op je je vuist ronddartelen door het leven? In de entertainmentindustrie geldt de gulden regel dat een serie zo goed is als het laatste deel. Stel dat het volgende deel van The Legend of Zelda enorm tegenvalt of zelfs gewoon ronduit slecht is. Ik kan me niet eens voorstellen met hoeveel schaamte je over straat zou moeten met een Triforce die op je voorarm getatoeëerd staat.
Buiten het aspect van liefde voor de game in kwestie en de kwaliteit van het laatste deel in de serie, is er natuurlijk ook nog de tattoo-artiest zelf. Met een beetje moeite zijn er genoeg vaklui te vinden die een tattoo goed kunnen zetten. Maar er zijn er minstens net zoveel te vinden die een broddelwerkje afleveren. En daar zit je dan met je Yoshi-tattoo die meer weg heeft van een misvormde Master Chief dan het schattige groene draakje.
Denk dus goed na voordat je je favoriete game laat vereeuwigen op je lichaam. Voor je het weet zit je opgescheept met een lelijke tattoo van Vincent Valentine uit Final Fantasy VII wiens eigen spin-off Dirge of Cerberus op z\\\'n best matig genoemd kan worden.
