Ook de realiteit totaal voorbij geschoten?

Wanneer is iets echt en wanneer is iets fictie? Als ik op een doordeweekse dag een krant pak en lukraak wat kleine artikelen lees vraag ik mij wel eens af of dat mensen zijn die niet helemaal weten wanneer fictie eindigt en waar de realiteit begint.

"Life is just a videogame!", sprak een Amerikaanse jongen ooit en schoot daarna een paar agenten dood. Een hetze over anti-geweld en pro-videogames was geboren. Maar over geweld gaan we het nu eens effe niet hebben!

Er blijft één vraag in mijn hoofd rondspoken... Waarom schijnt men soms de realiteit uit het oog te verliezen en waarom gebeurt dat eigenlijk? Een voor de hand liggend antwoord is dat "het echte leven zo kut is en fictie meer biedt". Dat is tot op zekere hoogte waar. In het echte leven moet ik gewoon werken en gewoon voortbewegen. Ik kan niet al teveel gekke dingen doen en af en toe moet het huis echt schoongemaakt worden. Ik dien me te gedragen en redelijk normaal te doen.

Ik kan bijvoorbeeld niet in harnas gekleed op een paard stappen en vervolgens jonkvrouwen proberen te redden in Eindhoven. Misschien dat er dames zijn die dat leuk vinden, maar ik geloof niet dat de politie het erg op prijs stelt als ik op mijn trotse viervoeter dwars door Stratumseind galloppeer onder luid geschreeuw en zwaaiend met een zwaard. Ik denk dat er minstens een psychiatrisch rapport van mij zal worden opgemaakt.

Een soort van ontsnappen aan de werkelijkheid dus? Ligt het daaraan? Worden gamers langzaam maar zeker door hun games geïndoctrineerd tot het beleven van die fantasievolle acties in de echte praktijk? Ik denk het niet, want anders zouden er toch overal in dit land van die cosplayers zijn. Je weet wel, van die conventies en meetings waar mensen zich graag verkleden als hun stoere actieheld(in). Alleen maar bezig met hun idolen en verder niets. Nah. Maar wat is het dan? Ik denk dat het overkill is. Een overdosis aan invloeden welke op tere hersentjes terechtkomen en bij niet al te zelfbewuste mensen veranderen in waarheid.

Overkill? Jeps! Stel je gaat naar de bioscoop en je bezoekt daar een hele vette karatefilm. Vooropgesteld dat je dat soort films echt fantastisch vindt, heb je voor het begin van de film al een soort van Bruce Lee in je hoofd rondspoken die ook de wereld wil redden door middel van karatemoves. Na het bekijken van de film loop je de bioscoop uit en kan je bijna niet onderdrukken een paar roundhouse-kicks te oefenen. Je hebt immers net anderhalf uur lang de meest vette moves gezien en die wil jij ook maken! Lopen er dan ook nog eens mensen je te zieken en wil je wraak nemen, dan wordt het al helemaal moeilijk om niet te doen alsof jij die superheld bent die je net hebt bewonderd.

Nog een voorbeeld. Tijdens een visite bij kennissen kwam eens een jochie van acht jaar oud op mij af die wilde spelen, want dat doen kinderen nu eenmaal graag. Wat ik niet wist is dat hij net The Power Rangers had gezien en ik dus, éénmaal binnen vuistbereik, een paar flinke klappen mocht incasseren. Vet cool!

Maar hoe zit het dan met games en zijn alleen kinderen vatbaar voor zulke invloeden? Welnee!

Mijn moeder vindt Midtown Madness op de Xbox een hartstikke leuk spel. Lekker door Parijs scheuren met een sportwagen was fantastisch. Ik moest haar wel even uitleggen dat je in een computergame best harder mag rijden dan 50km/uur, waarna ze met haar autootje tegen alles en iedereen op botste. Wij allemaal lachen en na een bakkie gaat ze weer naar huis in een echte auto op een echte weg. Onderweg had ze nog steeds het idee tegen alles en iedereen te moeten botsen en vol gas te rijden. Gelukkig deed ze dat niet, maar ze gaf tijdens een telefoontje wel toe dat het erg verleidelijk was om te doen.

Of wat dacht je van iemand die een vijftal vliegen achter elkaar weet dood te meppen en dan keihard "multikill!" roept? Is dat wel helemaal normaal? Gaat hij dat ook doen als hij eens een ruzie heeft met zijn familie? "Oooh, ik ga mijn kleine broertje zooo hard ganken!" Ik mag hopen van niet.

Misschien krijgen we wel veel te veel invloeden mee. Muziekzenders kraaien over urban of hip-hop en tonen ondertussen de vetste bitches-'n-gangstas videoclips. Het journaal vertelt over terroristen en mensen die er nogal arabisch uitzien. Tekenfilms laten een wereld zien vol met magie, supermooie mensen of spectaculaire gevechten tussen robots, beestjes of andere fantasiewezens. Als je daarna ook nog eens te lang een game speelt die één van deze invloeden versterkt, dan ben je weer wat dichter bij fantasie dan de werkelijkheid.

Daarbij komt nog dat als je iets supercool vindt je je graag zo gedraagt als je (fictieve) idolen of er in ieder geval alles van weet. Het zou mij niets verbazen als de echte die-hard fans precies wisten hoe een bepaald type geweer werkt, omdat ze Call Of Duty uitspeelden. Of weten waar ze in de schoolhallen struikeldraad moeten installeren voor een zo goed mogelijk effect, omdat Sam Fischer ze dat geleerd heeft.

Wat als we teveel tijd besteden aan onze hobby? Als we meer bezig zijn met rondlopen in de virtuele landen dan het echte buiten? Gaan je hersenen dan langzaam maar zeker denken dat de fantasie de werkelijkheid is en de werkelijkheid de fantasie? Nog erger: Wat gebeurt er met je als je in het echte leven je ei niet kwijt kan en in de virtuele werkelijkheid iedereen je wel begrijpt? Ga je dan meer houden van nep dan van echt op een dusdanige manier dat je voor altijd real-life wil verlaten? Prik jij vrijwillig die metalen pen in je hoofd om in The Matrix te geraken? Als je al die enge verhalen over World of Warcraft moet geloven, zitten sommigen er niet ver van af.

Laat ik op de valreep nog eens paranoia worden. Op een gegeven moment gaat de mensheid echte kunstmatige intelligentie uitvinden. Dat lijkt me gewoon een kwestie van tijd. Stel nu dat we die intelligentie vragen om de mens voor altijd gelukkig te maken? Probeert het dan ons uit te roeien of krijgen we dan van het systeem allemaal een endorfine-chip geïmplanteerd bij onze geboorte? Doen we dan nog steeds wat we zelf leuk vinden? Wat is echt en wat is werkelijkheid? Interesseert het ons nog wel? We are the Borg!

Houdt tot die tijd het gamen een beetje normaal leuk alstublieft. Vergeet je ouders niet met kerst te bellen, doe wat aan je opleiding en let af en toe een klein beetje op je lichaam. Er is meer in het leven dan alleen de eeuwigdurende fantasie van virtueel genot. Machines, games en computers moeten er voor jou zijn! Niet andersom.

Veel lucide dromen gewenst!