Comité voor ex-gelovigen
Toen kwam er een tijd dat ik geen zin meer had om die muziek te maken, naar de kerk te gaan en die verhalen te horen. Ik had ze allemaal al een keer gehoord. Elke herhaling klonk ongeloofwaardiger, iedere keer begon mijn rationele denken het over te nemen van de fantasie. "Dat kan helemaal niet" dacht ik dan, en hoe vaker de verhalen voorbij kwamen, hoe hoger het bij me zat.
Ik zat altijd ergens rechts vooraan in het orkestje. Een blokfluit speelde ik toen nog, zeer beheerst en met aardig wat vaardigheid. Ik vond het wel leuk om een beetje muziek te maken en dat het in een gelovige context was besefte ik niet eens, het deed me ook niets.
Mooi hoor, al die verhalen en vertellingen uit de Bijbel. Ik kon er altijd bij fantaseren en me heel levendig inbeelden hoe het er nou uitzag als iemand de zee splitst of een ander wonder verricht. Geweldige daden en prachtige beschrijvingen door een zeer geïnspireerde pastoor, een man met hart voor de zaak laten we maar zeggen, zo iemand die echt heel het dorp bij naam en toenaam kent en ook met iedereen een praatje maakt.
Toen kwam er een tijd dat ik geen zin meer had om die muziek te maken, naar de kerk te gaan en die verhalen te horen. Ik had ze allemaal al een keer gehoord. Elke herhaling klonk ongeloofwaardiger, iedere keer begon mijn rationele denken het over te nemen van de fantasie. "Dat kan helemaal niet" dacht ik dan, en hoe vaker de verhalen voorbij kwamen, hoe hoger het bij me zat.
Uiteindelijk heb ik mezelf maar neergelegd bij het feit dat ik niet snapte waarom ik zou moeten geloven. Als ik het niet geloof, is het tóch geen geloof meer en kan ik het net zo goed opgeven. Gelukkig is er achteraf niets veranderd en kijkt er niemand vreemd naar me omdat ik niet geloof. Ik word niet achtervolgd, niet neergeslagen op straat en ik krijg er zelfs geen spam over.
Misschien is het wel helemaal niet zo belangrijk om te geloven, of om een geloofsstandaard aan te houden. Schijnbaar kun je ook prima leven zonder en ik moet zeggen dat het me best bevalt.
Misschien zal ik maar een comité oprichten. Een comité om ex-gelovigen te ondersteunen in alle moeite die ze hebben om te begrijpen waarom andere mensen nog steeds blijven geloven. Een comité bedoeld om mensen die broodnodige normen en waarden mee te geven die ze anders uit het geloof zouden meekrijgen. Een stukje uitleg over het geloof dat ze zelf blijkbaar nooit hebben gesnapt. Begrip en vooral verdraagzaamheid kweken onder de afvalligen en de gelovigen.
Misschien dat we er dan uitkomen. Uit de anonieme donkere wereld waar we absoluut niet kunnen functioneren. De wereld waar we op straat worden nagefloten vanwege onze niet-geloofsovertuiging. Alsof het aan je af te zien is of je wel of geen gelovige bent, zolang je er niet voluit over gaat schreeuwen merkt niemand het. Want we hebben het zo slecht als ex-gelovigen. De boodschap der ex-gelovigen moet door het land, nee over de wéreld verspreid worden en iedereen zal geloven in het niet-geloven!
Wij zullen de wereld bekeren, enkel en alleen omdat wij geloven dat geloven de oorzaak is van álle ellende in de wereld. En als we klaar zijn, gelooft iedereen in ons eigen niet-geloof, VICTORIE!
Of ik doe niet moeilijk, ga gewoon verder met werken en houd er een tevreden leventje op na. Want we hebben het zo moeilijk hier, als ex-gelovigen.
