Vuist

In de rubriek Plat Haags nemen TheGrandWazoo, Driek Oplopers, Luc van Lier en harry64 het Nederlandse politieke landschap onder de loep.

Ik werd vroeger gepest. Dan moest ik op de grond liggen en werd er op me gespuugd. Of ik moest de grond kussen tot grote hilariteit van de pestkoppen. Dat duurde een maandje of twee. Ik was de enige met lang haar op een school vol met kaalkoppies in trainingsbroeken. Een gemakkelijke schietschijf, een dankbaar en perfect slachtoffer. Populaire jongens worden nooit gepest. Dat heeft niet voor niets een reden. Toch besloot ik na twee maanden niet meer de koude grond van het schoolplein te kussen. M'n reet, ja. Die mochten ze kussen. Natuurlijk heb ik de weigering met enkele rake klappen moeten afkopen. Maar vervolgens was het gedaan met de pret. Mijn wraak was echter groot. Tijdens onze gymlessen in de zomer op het sportterrein heb ik een plaaggeest op welhaast Ghandiaanse wijze het ziekenhuis ingesleurd. Ik zag in de schaduw van het schoolgebouw iemand op me af komen. Ik wist precies wat er zou gaan gebeuren. Deze jongen stond al wat weekjes stijf van de speed en had het op mij voorzien. Nu ik even niet oplette, kon hij eindelijk z'n slag slaan. Met een schaarbeweging gooide hij zijn rechterbeen de lucht in. Klaar om een gemene trap uit te delen. Ik hoefde slechts één stap opzij te doen om hem in volle vaart tegen de muur te zien rammen. Gescheurde enkelbanden klonken nog nooit zo heerlijk in m'n oren.

Staatssecretaris Sander Dekker (Onderwijs) wil onderzoeken of een protocol voor de omgang met pesten voor alle scholen verplicht moet worden. Welkom in Nederland. Voor alles en ieder probleem een protocol. Stap voor stap het problemen herkennen en oplossen. Een belachelijk idee van de staatssecretaris. Als een leraar nu al niet ziet wanneer een kind gespest wordt, dan helpt daar een protocol niets aan. Als een leraar nu al niet weet wat hij moet doen om het pesten tegen te gaan, dan is-ie geen knip voor de neus waard. Het is ook hun eigen schuld. Leraren werpen zich op als surrogaat ouders en vinden dat ze deels ook de opvoeders zijn. Dan krijg je alle randproblemen er natuurlijk ook bij. En dat is almaar meer geworden. Een leraar is niet meer iemand die slechts kennis doorgeeft. Een onderwijzer is een katalysator van het moderne en snelle leven. Hij of zij moet op de hoogte zijn van iedere ontwikkeling binnen de jeugdcultuur en wordt ook geacht dit te snappen. En die ontwikkelingen gaan razendsnel. Zo'n protocol is morgen alweer hopeloos verouderd. Het komt terecht in een grijze leraren map en mocht een keer de pleuris uitbreken dan grijpen ze meteen naar het protocol dat geen enkele aansluiting vindt op diegene die het zich zou moeten aantrekken. Jeugd kent een eigen taal en uiteindelijk draait alles om communicatie.

Ik herinner me nog vuurwerkvoorlichting op de basisschool. Een leuk bedoelde strip waarin Haagse Harry z'n handen "afknaldah". Voor Limburgse blagen zoals wij volstrekt onbegrijpelijk. Nog zo'n enorme valkuil waar ze altijd intrappen. Voorlichtingscampagnes en protocollen afstemmen op Noord-Hollands publiek. De voorlichting was tegen dovemansoren gericht hier in Limburg. De keurige meisjes in de klas wisten alleen van het bestaan van siervuurwerk en de stoere jongens hadden al weken geleden hun grote neef de grens over gestuurd voor echte strijkers. Een belangrijke schakel weten ze telken malen weer te missen bij instanties als Postbus 51. Dat de doelgroep waar je het voor doet het geen bal interesseert. Ze willen experimenteren en de grenzen aftasten. Volkomen terecht overigens. We moeten er zelfs blij om zijn! We proberen ze tegen kwaad en onheil te beschermen omdat we bang zijn dat we anders falen in de opvoeding.

Pesten is klote maar er valt verdomd weinig tegen te doen. Natuurlijk is het gemakkelijk gezegd dat de gepeste moet leren meer voor zichzelf op te komen. Door het gepest kan iemand zich zo eenzaam en ellendig voelen dat er zelfs geen kracht meer is om terug te vechten. Maar in godsnaam; laten we het eens een keer goed aanpakken. Geen flauwe tv spotjes waar niemand meer van onder de indruk is. Geen foldertjes drukken en denken dat je daarmee het gedrag van jeugd kan veranderen. Nee, laten we letterlijk een vuist maken.