De dood als marketingstrategie
Zo gaat het meestal. Tenzij je naam te lang is voor een rouwadvertentie en woont in een koninklijk paleis, dan wordt je zielloze lichaam per afuit van Den Haag naar Delft vervoerd. Dan kijken er mensen toe die nog nooit de hand hebben geschud van de overleden prins dan wel die van zijn familie. En vervolgens kijkt Nederland naar het verdriet van zijn familie terwijl zij de grafkelder ingaan. Mensen die we dan wel bij naam kennen, maar meer ook niet. En als Oranje zijnde komen er mensen vlak na je dood afscheid van je nemen terwijl je lichaam ligt opgebaard in een paleis. En niet omdat men jou zo zal missen of omdat men meeleeft met de nabestaanden, maar alleen maar omdat men het paleis wel eens vanbinnen wilde zien. Het gebeurt echt. Nu heeft dit voorbeeld van een begrafenis in 'niet-besloten kring' weinig met marketing te maken, prins Bernard verkocht niets, die kocht alleen maar in zoals een verzameling dure auto's. Anders is het als het de dood van bijvoorbeeld een zanger betreft. Dan kan de dood een perfecte marketingstrategie zijn, hoe onbedoeld het ook is.
De dood als marketingstrategie, mevrouw Hazes weet daar alles van. In plaats van het verdriet stilletjes thuis te verwerken, moeten er iedere scène tranen vloeien voor de camera's. De tranen zijn ongetwijfeld niet minder oprecht maar waarom moet haar rouwverwerking uitgezonden worden? Vorig jaar stond de kist met het ontzielde lichaam van haar man nog op de middenstip van de ArenA. Samen met haar twee kinderen keek ze toe hoe artiesten nummers van haar man vertolkten. Niet alleen omringd door familie en vrienden maar temidden van duizenden fans waarvan zij de namen niet kende.
Een jaar na de dood van de Amsterdamse volkszanger werd er een nieuwe campagne bedacht. Rachel had namelijk in het tussenliggende jaar een boek geschreven/laten schrijven over haar Dré, met de titel Typisch André, met daarin een aantal spannende onthullingen die ongetwijfeld waar zullen zijn. Zoals de onthulling dat André vroeger seksueel misbruikt zou zijn. Als iemand het kon weten dan was dat Rachel wel, dus ik geloof haar. Het is een spraakmakende onthulling, dus ze brengt het al naar buiten voordat het boek te koop is maar ze verzwijgt nog door wie André seksueel werd misbruikt. Slim. Samen met de TROS rolde Rachel een marketingcampagne uit ter promotie van haar boek, een verzamel cd, een standbeeld, een herinneringsconcert en als klap op de vuurpijl de lancering van de as van André Hazes vanaf het strand van Hoek van Holland. In de aanloop naar dit alles kwam er een wekelijks programma waarin de kijker kon meegenieten van haar verdriet. Tranen ter promotie? Nu twijfel ik absoluut niet aan haar verdriet, maar wederom de vraag waarom haar verdriet en dat van de kinderen vastgelegd moet worden op de camera. Omdat de dood een perfecte marketingstrategie is?
Een dag voor het door de TROS uitgezonden Hazes-circus, staken de twee oudste kinderen van de zanger, Melvin en Nathalie, ook een vuurpijl af op het strand van het door André zo geliefde Noordwijk. De kinderen, afkomstig uit een tweetal voorgaande huwelijken van André, werden bijgestaan door voormalig bandleider Jan Buis. Zijn twee eerste kinderen wilden niets weten van Rachels marketingstrategie. Zoon Melvin, die zijn moeder aan kanker verloor, heeft de erfenis van 60.000 euro meteen overgemaakt aan het Wilhelminafonds. In besloten kring, dus zonder camera's, zonder toeschouwers en zonder enige vorm van show respecteerden ook zij de laatste wens van hun vader door zijn as de hemel in te schieten. En zo hoort het bij een eenvoudige Amsterdamse volksjongen. Dat is pas typisch André.
