CD: Von Hertzen Brothers - War Is Over

In Finland wonen drie broers onder de naam Von Hertzen. Met zo’n naam moet je wel een band beginnen, en zo geschiedde het. Inmiddels heeft die band haar zevende album, War Is Over, uitgebracht. Wat dat betreft timmeren de Von Hertzen Brothers al sinds 2000 aan de weg. Het enige wat nog ontbreekt is een wereldwijde doorbraak.

Dat de broers (Mikko, Jonne en Kie) zo muzikaal zijn heeft met de genen te maken, want zowel hun vader als oom waren redelijk bekende muzikanten. Dat wil zeggen, in ieder geval in Scandinavië. Dit geldt in wezen ook voor de Von Hertzen Brothers, ondanks het feit dat de band in Europa in het voorprogramma stond van onder meer Opeth, Foo Fighters en ZZ Top. Er is wel een kleine kentering gaande, want in 2013 kreeg de band een prijs in Engeland voor de song ‘Flowers and Rust’ van het album Nine Lives, en werd het vorige album New Day Rising (2015) genomineerd in de categorie ‘Beste Rock Album’. Voor de productie van dat album tekende niemand minder dan Garth Richardson aka GGGarth, die vooral bekend werd door het debuut van Rage Against The Machine. Dit nieuwe album hebben de jongens overigens weer zelf geproduceerd. Verder, doet drummer Sami Kuoppamäk waarmee de broers al eerder samenwerkten, weer mee. Dat is zeer zeker een bekende, vanwege zijn werk voor o.a. Apocalyptica en Stratovarius.

De basis van de muziek is traditionele hardrock en heavy metal, waarover een progressive sausje is gegoten. De cd begint al meteen met een epos van ruim tien minuten. Daarbij moet ik wel aantekenen dat er een ietwat lange intro van drie minuten inzit. Dit daargelaten is deze titeltrack waarin folk invloeden zijn verwerkt een prima begin van de cd. Het daaropvolgende ‘To The End Of The World’ is ook goed te verteren. Het is stevige progressive rock met een heerlijke melodielijn.

Na het sterke begin is de rest van het album wat wisselvallig. ‘The Arsonist’ rockt zeker lekker weg, maar zit ook vol clichés. Het geldt ook voor ‘Jersusalem’. Het is niet echt slecht, maar wel zeer herkenbaar. Ook de ballad ‘Wanderlust’ en de semi-ballad ‘Who Are You?’ zijn niet echt enerverend. Gelukkig maken songs als ‘Blindsight’ en ‘Frozen Butterflies’ wel weer een hoop goed. Vooral in dat laatste nummer zit een lekkere gitaarriff. ‘Long Lost Sailor’ is ook een van de betere nummers. Dat klinkt als een frisse indierock song, en zorgt voor een aangename verrassing op dit album. Het afsluitende en uiterst bombastische ‘Beyond The Storm’ valt uiteindelijk ook in de categorie niet super bijzonder.

Wat opvalt aan dit album is dat het wat ballen mist. Zo is er geen echte uptempo knaller aanwezig, daar waar die er met bijvoorbeeld ‘You Don’t Know My Name’ wel was op het vorige album New Day Rising. En wanneer we het over ballads hebben, was het Alice In Chains-achtige ‘Black Rain’ van datzelfde album toch ook stukken beter dan wat we nu voorgeschoteld hebben gekregen. Eerlijk gezegd was dat, al met al, mijns inziens een beter album. Dat is dan ook meteen de wat pijnlijke conclusie van de review van deze nieuwe schijf. Zo hebben de broers het dus zeker in zich om wellicht wereldwijd door te breken, maar dit album is er te middelmatig voor.