Hatsune Miku: Project Mirai DX

Soms denk ik nog terug aan mijn allereerste Nintendo DS. Ik speelde er Animal Crossing op, Dragon Quest en Tetris. Ik sleepte hem overal mee naartoe, hij was perfect zachtroze en we waren intens gelukkig samen. Maar toen, op een luie zondag, heb ik hem kapotgemaakt. Omdat ik compleet amuzikaal ben en desondanks zó bezeten was van het ritmespel Elite Beat Agents dat ik dat per se tot het hoogste niveau uit wilde spelen. Tijdens mijn allerlaatste poging om Jumping Jack Flash tot een goed einde te brengen, prikte ik zo goed als door het scherm heen. Het kon me niet eens schelen, want ik volbracht de laatste missie met succes en mijn leven was compleet. Bijna dan, want die DS kon dus de prullenbak in.

Tussen mij en muziekspellen kwam het daarna nooit meer goed. Ik heb er toch heel wat uitgeprobeerd, van Guitar Hero, Patapon en Looney Tunes: Cartoon Concerto tot Theatrythm Final Fantasy. Om over een heel zwikkie apps op de iPad nog maar niet te spreken. Nooit kreeg ik weer dat Elite Beat Agents-gevoel. De spelletjes waren te moeilijk (frustrerend), te gemakkelijk (nog erger), of de muziek sprak me te weinig aan (kansloos).

Hatsune Miku: Project Mirai DX

Ik was dan ook weinig enthousiast toen Pheno een paar weken terug weer eens een muziekspel op mijn Nintendo 3DS zette: Hatsune Miku: Project Mirai DX. Pheno's idee: geef het even een kans, speel een paar van die liedjes. Schrijf er een stuk of wat alinea’s over als je wil. Dat de review nu pas verschijnt, heeft alles te maken met het spel zelf. Ik heb geen tijd gehad om erover te schrijven, want ieder vrij moment ben ik aan het tikken.

Om te beginnen - dan hebben we dat meteen maar gehad - is Hatsune Miku: Project Mirai DX meer dan een ritmespel. Zo ongeveer alles in het spel is te customizen. Hijs Miku, de popster om wie alles draait in Project Mirai DX, in talloze superschattige outfits. Richt haar huisje een beetje leuk in. Je kunt zelfs de muziek en de stemmen enigszins aanpassen. En er zijn ook nog een paar minigames die je ter afwisseling kunt spelen. Maar eerlijk is eerlijk: het ziet er allemaal best aardig uit en misschien dat ik er ooit nog een moment komt waarop ik er heel enthousiast over word, maar nu kies ik enkel en alleen de optie ‘Rhythm Game’ omdat ik daar compleet verslaafd aan ben.

Hatsune Miku: Project Mirai DX

Er zitten bijna vijftig liedjes in dit spel en ze zijn allemaal hysterisch blij en Japans. Ik moet liedjes eigenlijk altijd vaker horen voordat ik ze kan waarderen. Meestal vind ik een nieuw nummer pas oké als het me een keer of tien is opgedrongen via de radio. Die rare eigenschap heeft bij mij al gezorgd voor een aantal muziekspel-fiasco’s: als ik liedjes niet al heel goed ken, dan hoeft het voor mij niet zo.

Ik zit niet zo in het Japanse wereldje van anime, cosplay en suikerspinnen. De liedjes in Hatsune Miku: Project Mirai DX kende ik dus geen van allen... maar ze zijn stuk voor stuk ontzettend catchy. Sommige kreeg ik niet meer uit mijn hoofd nadat ik ze nog maar één keer gehoord had. Ondanks de opgefokte Japanse blijheid en heliumstemmetjes zijn een groot aantal liedjes toch behoorlijk stevig, met gitaren en een flink aantal beats per minuut. De liefhebbers van Baby Metal begrijpen vast wat ik bedoel. Verder is een aantal nummers wat aan de jazzy kant. Nummers als Senbonzakura, Matryoshka en Invisible blijf ik keer op keer opstarten.

Hatsune Miku: Project Mirai DX

Ieder nummer is op twee verschillende manieren te spelen. Je kunt kiezen voor de Tap Mode, waarbij je mee tikt met de muziek. De noten die over het scherm schuiven, hebben verschillende kleuren en die corresponderen met de kleurvlakken op het touchscreen. Hoe hoger de moeilijkheidsgraad, hoe meer kleuren. Of kies voor button mode, waarbij je de ABXY-toetsen gebruikt en de stylus veilig opbergt in zijn schuifje.

Ieder liedje is voorzien van een superschattige clip. Ik zie het allemaal niet, hooguit tijdens de rustigere gedeeltes van de nummers. De kleuren spatten van het scherm, de poppetjes zijn koddig en kawaii met grote manga-ogen en de dansjes die ze doen, wil ik ook kunnen. Maar zoals gezegd: ik krijg er weinig van mee, net zoals van de extra’s die het spel me biedt. Want ik ben als een bezetene aan het tikken. Het nieuwe doel in mijn leven is om het supersnelle Gaikotsu Gakudan to Riria uit te spelen op het allerhoogste niveau en ik vrees dat me het dit keer een Nintendo 3DS gaat kosten.

Hatsune Miku: Project Mirai DX is hartstikke niche en dat zal veel mensen afschrikken. De nummers zijn niet bekend, wat wel het geval is in Elite Beat Agents, mijn favoriet aller tijden. Dat is eigenlijk de reden dat het geen tien krijgt, maar het is een lange tijd geleden dat ik me weer echt vermaakt heb met een ritme-spel. Dat ze nog meer content erin hebben gestopt dan alleen de muziek zelf is alleen maar leuk, maar tot nu toe nog niet nodig geweest om daar uren mee zoet te zijn. Dat ben je namelijk wel met de verschillende moeilijkheidsgraden van de liedjes zelf, en daar moet het in een ritmespel ook om gaan.