CD: David Lynch - Crazy Clown Time
Eén van de meest opvallende individuen binnen de wereld van cinema moet toch wel David Lynch zijn. Als regisseur heeft hij met films zoals Eraserhead, The Elephant Man, Blue Velvet en Mulholland Drive stuk voor stuk (vaak surrealistische) cultfilms afgeleverd. Lynch is daarnaast een man die altijd lijkt te luisteren naar zijn creatieve impulsen. Naast regisseur is hij namelijk ook kunstenaar, striptekenaar, meubelontwerper, hoogleraar op de University of Fine Arts, ambassadeur van transcendente meditatie en eigenaar van zijn eigen koffiemerk. Het lijkt dan ook vanzelfsprekend dat hij op 8 november zijn zelfgeproduceerde album genaamd Crazy Clown Time uitbrengt en daarmee officieel de titel 'muzikant' aan zijn cv kan toevoegen.
Crazy Clown Time mag dan Lynch zijn debuutalbum zijn (als solo artiest), hij is zeker geen onbekende met de muziekindustrie. Veel soundtracks van zijn eigen films waren deels of geheel van eigen makelij. Samen met Angelo Badalementi heeft hij al eens een Grammy mogen ontvangen voor hun soundtrack van de 90’s tv-serie Twin Peaks, die tevens door hem (en Mark Frost) geschreven en geregisseerd werd. Vergeet ook zijn (muzikale en kunstzinnige) bijdrage aan Dark Night Of The Soul niet, welke opgenomen is met Danger Mouse en (inmiddels overleden) Sparklehorse. In september zag het album van Chrysta Bell het daglicht. Deze jonge zangeres heeft haar dromerige stemgeluid al eens eerder uitgeleend aan de soundtrack van Inland Empire ('Polish Poem'). Deze plaat is voor een groot deel geschreven door Lynch en in zijn volledigheid door hem geproduceerd.
Op een vocale gastbijdrage van Yeah Yeah Yeahs-zangeres Karen O ('Pinky’s Dream') na is Crazy Clown Time volledig van de hand van Lynch en is samen met Dean Hurley opgenomen in zijn eigen studio in Mulholland Drive. Het schrijfproces, de productie, de meeste gitaren en zelfs de zang zijn van hem afkomstig. Zijn muzikale stijl valt binnen 'modern blues', zoals hij het zelf noemt. Dit bestaat vooral uit een vast drumritme waar hij vervolgens met zijn bluesgitaar overheen speelt. Op een paar nummers na is Crazy Clown Time een 'spoken word' album. Dit houdt in dat Lynch niet zingt, maar vertelt. Door gebruik van verschillende effecten klinkt zijn stem op geen enkel nummer precies hetzelfde, wat hem de kans geeft meerdere rollen aan te nemen. Lynch is misschien niet de beste gitarist, maar weet wel een distinctieve vorm van geluid voort te brengen door onder andere veel aan zijn tremolo te trekken. De verdere opvulling van een nummer bestaat uit atmosferische elektronische muziek, zoals dark ambient en triphop.
Wie bekend is met Lynch zijn films, kan op Crazy Clown Time een zelfde soort sfeer verwachten. De tracks zijn stuk voor stuk kleine mysteries. Lynch heeft altijd al zijn eigen visie gehad over het uitbeelden van een verhaal, verwacht dan ook geen chronologische of enigszins logische songteksten gepresenteerd te krijgen. Neem het titelnummer bijvoorbeeld. Zijn kinderlijke stem vertelt over een uit de hand gelopen feestje. Susie ''who ripped her shirt off completely'', Danny ''who poured beer all over Sally'', Buddy ''who screamed so loud an’ spit'' en Petey ''who lit his hair''. Het nummer 'Good Day Today' is al ruim een jaar uit als single en klinkt totaal anders in vergelijking met met de rest van het album. Alleen iemand als Lynch weet dansbare trance af te wisselen met industriële kanonslagen en mitrailleurs. Deze single werd toentertijd uitgebracht in combinatie met 'I Know', welke ook op het album terug te vinden is. De zang, hypnotische drums en het subtiele gebruik van een orgeltje toont aan dat Lynch ook zijn weg weet te vinden in het schrijven van een pakkend staaltje neo-psychedelica. 'Speed Roadster' fungeerde al eerder als soundtrack onder Surveillance, het regisseerdebuut van zijn dochter (Jennifer Lynch).
Wie David Lynch wel eens heeft horen spreken, bijvoorbeeld tijdens zijn lezingen over meditatie en creativiteit, weet dat hij een intrigerende manier van vertellen heeft. Op 'Strange And Unproductive Thinking' praat zijn gemanipuleerde robotstem het hele zeven minuten durende nummer aan elkaar over de meest uiteenlopende onderwerpen. Zo weet hij een groot gedeelte van de speeltijd te vullen met een verhaal over tandverzorging en dat relaties kunnen mislukken door verstoorde gevoelens, veroorzaakt door een onverzorgd gebit.
Crazy Clown Time lijkt voornamelijk weggelegd voor Lynch zijn huidige fanschare. Diegenen die wel pap lusten van de surrealistische sfeerbeelden die zijn films oproepen, of experimentele muziek in het algemeen, zullen genoeg uit dit album kunnen halen. Voor de neutrale luisteraar zal het album een stuk minder interessant zijn. Muzikaal gezien valt er, op enkele details na, weinig onderscheid tussen een aantal nummers te maken. Vooral op de tweede helft van het album is het makkelijk om je aandacht te laten verzwakken. Het spel tussen realisme en de soms wat kitscherige elementen (zie ook de albumcover) is er één om te haten of van te houden. Feit is wel dat Lynch een eigen sound heeft weten te creëren die, ondanks dat het deze keer geen film betreft, de nodige visualisaties zal oproepen van rode gordijnen, donkere snelwegen en rokerige ruimtes.
