Film: The Life Aquatic with Steve Zissou
Zo, dat hebben we vast gehad, maar hoe is de film nu eigenlijk? Het is geen volledige comedy of parodie. De film levert geen aaneenschakeling van lachsalvos, maar een constante glimlach. Kleine maffe accenten en lachwekkende situaties maken deze film. Zo loopt het hele team op overstock van Adidas Zissou, wat nu gegarandeerd een hit gaat worden. Er is zelfs een petitie opgestart, al gaan er ook geluiden dat dit zelfs een knipoog is naar de rage rondom bijvoorbeeld de veterloze Run DMC schoenen of de Beasty Boys outfits. En er zit animatie in de film. Oei. Wees gerust, het is beperkt tot het tot leven toveren van het meest maffe zeeleven, waaronder de eerder genoemde "Jaguar"-haai. Dat het nep is, valt nog niet eens zo op, vooral omdat de film de sfeer van Cousteau uitstraalt. Er wordt wel degelijk bewust mee gespeeld, zoals ook de dwarsdoorsnede van het schip de Belafonte. Meteen weer een goed voorbeeld van de gekkigheid in de film. Dat schip is namelijk van alle noodzakelijke dingen voorzien, zoals een onderwaterobservatorium en een "high tech"-laboratorium, maar ook een sauna.
Dit samenraapsel van karakters neemt je mee op een avontuur en dat is maar goed ook. Helaas moet de film het namelijk niet hebben van diepgang tussen de karakters. Schrijnend voorbeeld is de relatie tussen papa Zissou en zijn mogelijke zoon. Emoties komen gewoon nergens in de film goed bovendrijven, of beter gezegd, worden nergens door regisseur Wes Anderson goed uitgebuit. Het lijkt er eerder op dat het wel leuk leek zo’n verstoorde vader-zoon relatie te gebruiken, zoals ook het zwanger zijn van de journaliste verder niets toevoegt. Gebruik het, of laat het weg. Nu is het alleen maar storend. Of zou ook dit weer een knipoog zijn? Op het moment van een serieus interview, verschijnt er immers achter Zissou een orca die volop zijn best doet om in beeld te komen. Het is dat Kopspijkers niet bekend is in het buitenland, anders had ie ook nog een bordje bij zich!
Uiterst vermakelijk zonder dat je kramp krijgt van het lachen. De één vindt het waarschijnlijk maar een magere film en kan beter naar Team America gaan (waarmee ik niet wil beweren dat die film slecht is, in tegendeel!), de ander zit van begin tot het eind met een glimlach van oor tot oor. Feelgood movie voor volwassenen. Over de vraag of het nu een parodie is of juist een eerbetoon, zullen de meningen verschillen, maar er valt volop te genieten. Het zegt genoeg dat zulke grote namen zich aan deze film hebben willen verbinden, zoals Willem Dafoe als emotioneel labiele Oostenrijker, Jeff Goldblum (The Fly) en uiteraard ook Bill Murray. Willem Dafoe is geweldig als labiele nichterige Duitser Claus, al is hij zelfs maar een sidekick. Zelfs de soundtrack is opmerkelijk, gevuld met vooral David Bowie klassiekers, maar dan acoustisch uitgevoerd in het Portugees. Niet op de soundtrack, wel in de film komt zelfs Space Oddity voorbij in een geweldige scène die mij weer een paar lachrimpels heeft bezorgd. Tijdens het aftellen, verschijnt er achter de matroos... Ach, ga zelf maar kijken!
|
