CD: Red Hot Chili Peppers - Live In Hyde Park
Ik vind live-albums veruit de leukste platen uit de discografie van een band. Zo, dat is eruit. Het is naar mijn mening de beste manier om een band te ontdekken. Het is eigenlijk een soort best-of compilatie, maar doordat het live is heb je ook meteen een indruk van hoe de band live klinkt. Dat laatste is voor mij een belangrijk onderdeel voor de appreciatie van een band.Natuurlijk wordt er nog aardig wat gesleuteld aan het geluid na het concert (soms wordt er zelfs gedubd), maar dat is vaak ook nodig. Het geluid is eigenlijk te 'rauw' om direct op plaat gezet te worden. Soms gebeurt het wel, zoals de 'Bootlegged, Distorted, Remixed and Uploaded' plaat van Pitchshifter, maar dan past het ook gewoon bij de betreffende band.
De productie van de platen van de Peppers is de laatste jaren echter steeds gelikter geworden, dus ik was dan ook niet verbaasd dat het live-album ook zeer helder gemixt was. Daar zit meteen de kneep van dit album. 'Live In Hyde Park' klinkt totaal niet als een live-album. Door de kwaliteiten van de muzikanten, het feit dat er materiaal van drie verschillende shows gebruikt kon worden (dus 'foutjes' er makkelijker uitgeknipt konden worden) en de zeer gelikte productie lijkt het alsof de band de plaat heeft opgenomen in een studio, in plaats van in het grootste park van Londen.
Het enige waar je echt aan kunt merken dat het een live-album is is het sporadisch te horen publiek (dat er bijna geforceerd in gemixt lijkt te zijn) en de zanger, Anthony Kiedis. Anthony is naar mijn mening nog steeds een matige zanger, die dat in de beginjaren van de Peppers redelijk kon verbergen door op een rapachtige manier te zingen. Sinds 'Californication' probeert hij echter steeds meer melodie in zijn zanglijnen te verwerken. Op zich heb ik hem wel horen groeien als zanger, maar hij is eigenlijk de zwakste schakel van de band.
Het komt nu misschien over alsof Anthony zo vals klinkt als een kraai, maar zo overdreven is het nou ook weer niet. Het is alleen zo dat de band zelf wel precies hetzelfde geluid live weet te produceren als dat ze op plaat doen, en in veel gevallen live zelfs beter klinken. Muzikaal gezien is deze plaat dan ook van uitmuntende kwaliteit. Het is jammer dat het door de gladde productie echter overkomt alsof de Peppers het tweede best-of album in een jaar tijd hebben uitgebracht.
Evenals het lekkerhoudertje 'Fortune Faded' op het 'Greatest Hits'-album van vorig jaar bevat 'Live In Hyde Park' twee nieuwe nummers. 'Rolling Sly Stone' is daarvan de betere, die weer meer richting de funk-roots van de band gaat. Die roots zijn op de rest van de compilatie amper te horen. Het grootste gedeelte van de setlist van 'Live In Hyde Park' bestaat namelijk uit werk van 'Californication' en 'By The Way', de laatste twee studioalbums van de Peppers. Natuurlijk staan de hits 'Under The Bridge' en 'Give It Away' er wel op, maar het is eeuwig zonde dat de band lijkt te willen vergeten dat ze in het verleden topplaten als 'Blood Sugar Sex Magik' hebben gemaakt.
Wat echter wel heel erg leuk is is de versie van Donna Summers 'I Feel Love', gespeeld door gitarist John Frusciante en bassist Flea. Ook drummer Chad mag van zich laten horen tijdens het 'Drum Homage Medley'. Al met al is 'Live In Hyde Park' een vermakelijke plaat geworden, maar niet meer dan dat.
