Diversity solved

Vandaag het slot van een drieluik, geschreven door Grote Herman:

Nu in "Diversity kills" de diversiteit is uitgelegd en in "Diversity kills, unless..." een tweeledige taakstelling geformuleerd is, volgt nu de oplossing, waarin elk gediversifieerd individu zich zou moeten kunnen vinden. Had ik bedacht.

Diversiteit is niet uit te sluiten. Een neger zie je in het donker aanzienlijk minder snel dan een blanke, een chinees met krullend haar zal vaker naar coiffeurchemicaliën dienen te grijpen dan een Aboriginal, een Italiaan heeft altijd een grotere terwijl hij geen notie heeft hoe mannetjes-Eskimo's überhaupt bij -20 een erectie kunnen krijgen. Henk Bleker zal voorlopig een jongere vriendin hebben dan ik en in Zuid-Europa heeft men ineens verzonnen dat cruiseschepen er op hun kant ook best leuk uit kunnen zien.

Rest ons dientengevolge slechts de tweede aangedragen optie: onze onderlinge verschillen accepteren en daar het beste van maken. Dat kan en de oplossing is simpel. Aangezien de mensheid drijft op geld zal deze ook in het aardse slijk gezocht moeten worden. Natuurlijk worden veel mensen gedreven door idealen, maar die zijn niet op één lijn te krijgen, anders waren het geen idealen. Sinds Tibetaanse monniken pecunia ook als de meest waardevolle substantie zijn gaan zien is geld onze grootste gemene deler. Het klinkt triest en dat is het dan ook.

Welaan. Niet getreurd. Er is hoop, er is een oplossing en die projecteer ik graag op de Nederlandse samenleving. Die ken ik tenslotte het best.

Ter inleiding: In ons land betalen we belasting. In de feodale middeleeuwen werd iedereen die belasting hief stelselmatig en op gezette tijden door het volk gehonderdzesentachtigdeeld. Nu vinden we belastingen normaal. Dit geeft dan weer aan dat de mensheid in staat is te komen tot voortschrijdend inzicht en daarvan zullen we een behoorlijke portie nodig hebben de komende tijd. Maakt uw borst cq borsten maar nat.

De som van alle belastingen gaat naar de staat en wordt door een democratisch gekozen regering verdeeld. Het eerste wat mij hierbij opvalt, is dat wij op iemand stemmen, waarvan je hoopt dat hij of zij het geld zal verdelen zoals jij dat in lijn met je idealen graag zou willen. Menigeen, zo niet iedereen, komt hierbij bedrogen uit en dat fenomeen noemen we kiezersbedrog. Eigenlijk betalen we dus ruim tweehonderd politieke dipsticks grof geld om ons te besodelazeren. Dat lijkt me niet goed; kost alleen aan salarissen van de bewindslieden al meer dan een slordige twintig miljoen en loopt met een immens ondersteunend personeelsbestand, gebouwen, transport en ga zo maar op tot vele miljarden, terwijl, nogmaals, het hele apparaat niets anders doet dan proberen onze belastingcenten te verdelen.

Onze regering wordt veelal omschreven als een uitvoerend orgaan. Deze benaming slaat als een arabierenlul op een joods vuilnisvat, omdat ze eigenlijk alleen maar bezig zijn te orakelen over wat ze ooit eens zouden moeten gaan uitvoeren. Het "wat" gaat doorgaans nog wel; het "hoe" is een drama en slechts het "waarom" is duidelijk: partijbelang.

En dan zwijg ik nog van alle mensen die betaald moeten worden om de politiek te interpreteren en/of er verslag van te doen. Persoonlijk zou ik het een heerlijk gevoel vinden dat ik niet meer zou meebetalen aan het salaris van Ferry Mingelen. Deze brilsmurf is na decennia politieke verslaggeving slechts in staat een boek te schrijven over de gebouwen waarin teen en tander plaatsvindt en plaatsgevonden heeft.

Bovendien heeft de politiek heden ten dage hooguit nog amusementswaarde en daar zijn goedkopere bronnen voor. Donald Duck, porno en de Libelle zijn enkele in pedagogisch verantwoorde volgorde gestelde aanradertjes.

Nu de noodzaak voor verandering bij ons allen helder is kom ik bij de daadwerkelijke oplossing:

Elke individuele burger beslist zelf over de bestemming van 80% van zijn of haar belastinggeld en de regering wordt een uitvoerend orgaan met een minimale personeelsbezetting, waarbij deze regering niet meer mag uitgeven dan er binnenkomt.

Er wordt een vlaktaks ingesteld, anders zouden de rijken te veel invloed krijgen. Voor iedereen bestaat de mogelijkheid vrijwillig meer belasting te betalen en dat aan een ministerie van eigen keuze toe te kennen. Da's dan weer een concessie in de richting van onze idealisten. Noem het maar "de uitgestoken hand van groteherman".

De 20% waarover men niet zelf kan bestemmen is bedoeld voor de elementaire levensbehoeften van mensen die niet in staat zijn een eigen inkomen te genereren. Ik geloof namelijk niet in een aangeboren solidariteit van het individu en zou de zwakkeren bij voorbaat een bestaan met redelijke welvaart willen garanderen. Denk daarbij aan voeding, kleding, zorg, een 68-inch plasma-tv en huisvesting. Voor de rest kan elk individu aangeven waar zijn of haar belastinggeld naar toe dient te gaan. De ministeries die we nu kennen blijven bestaan voor wat betreft hun uitvoerende taken.

Een aantal voorbeelden: Als je vindt dat Nederland veel meer moet doen voor de hongerende zwakkeren in het buitenland, dan geef je gewoon op je jaarlijkse belastingformulier aan dat jouw belastinggeld naar de club die nu geleid wordt door Ben Knapen moet gaan. Als je doordrongen bent van de noodzaak van een kudde nieuwe gevechtsvliegtuigjes voor ons land, dan stuur je je centen naar de opvolger van Hans Hillen. Als je vindt dat mensen die niet kunnen werken het beter moeten hebben, meer moeten krijgen dan verstrekt kan worden via de 20% buffer, dan sponsor je Sociale Zaken/Sociale Zekerheid. Het laatste mag zelfs ook als je vindt dat mensen gesteund dienen te worden als ze niet wíllen werken. Als je wilt dat de staatsschuld (goed voor 5% van de rijksuitgaven), die door de door mij voorgestelde uitgavenlimiet niet verder oploopt, sneller wordt teruggedrongen, geef je aan dat jouw geld naar Financiële Zaken/Staatsschuld moet. Ben je ervan overtuigd dat de zwakkere landen in Europa gesteund dienen te worden, hoppa: Buitenlandse Zaken/Europese Zaken. Vind je onderwijs belangrijk, tada: OCW/Onderwijs. Moeten volgens jou kunstenaars die niet iets kunnen maken wat een ander wil kopen gesteund worden, dan stuur je je centen naar OCW/Kansloze Creatieven. En ga zo maar door.

De casuïstiek laat ik even voor wat het is. Als je bijvoorbeeld vindt dat een jongen als Mauro Manuel in Nederland moet kunnen blijven, dan bel je hem, vraagt zijn banknummer en je maakt privé geld over. Gezien de veelheid van mensen die hem hier wilden houden zou het jong volgens deze invalshoek de eerste Angolese miljardair in Nederland geworden zijn. Dat was toch prachtig geweest?

Laten we het de pecuniacratie noemen. Een verder doorgevoerde vorm van de democratie, beter dan onze huidige particratie, vele malen efficiënter en bovendien reuze goedkoop in het onderhoud. Waarom moeilijk doen als het ook makkelijk kan. En laat dat nou net al jaren de slogan van onze belastingdienst zijn. Terwijl het ook nog eens leuker is omdat ieder individu zelf direct invloed uitoefent.

Op deze manier schakelen we de democratische vertroebeling uit. Het volk bepaalt zelf wat het wil en dit wordt naadloos, één op één vertaald naar de staatsfinanciën. Populisme en gedraaikont van politici behoren tot het verleden, geen dagenlange, zinloze en veel te algemene beschouwingen meer, kabinetsformaties zijn niet meer nodig en de koningin hoeft geen mensen meer te ontvangen waar ze een hekel aan heeft. Elk ideaal of noodzakelijk kwaad krijgt de financiële armslag die het verdient.

Diversiteit is geen bedreiging meer maar een zegen.

Wat kan het leven allemachtig prachtig zijn.