Een bussie, een bussie, een bussie vol?

Het fenomeen liften heeft bij mensen als mijn moeder een slecht imago. Alle films waarin liftende mensen werden ontvoerd, verkracht of vermoord werden opgenoemd. “Als je maar goed weet waar je aan begint!” De woorden spoken nog na in mijn hoofd... Waar liften in haar tijd nog heel populair was, is het nu onder het kopje ‘gevaarlijk’ komen te staan. Maar waar gevaar is, daar is Bibi! Ofzo.
Ja, het was zover, ik ging liftend naar Londen!

De studentenvereniging waar ik aardig wat gouden rakkers achterover sla, was weer bezig met het organiseren van een liftwedstrijd. Vriendlief vroeg of ik zin had om met hem als koppel te gaan liften. Aangezien wij dagelijks al als koppel door het leven gaan, leek mij het vormen van een ‘lift koppel’ ook niet zo moeilijk. Zo gezegd, zo gedaan.
Mijn partner in crime heeft al aan meerdere liftwedstrijden meegedaan, dus dat was al één voordeel. Voordeel twee was dat ik op de dag van liften een rokje aan had getrokken om charmante mannen in auto’s over de drempel te kunnen trekken, om ons mee te nemen voor een tochtje.

Met al deze voordelen waren we al bijna in Londen. Bijna dan.

We vertrokken om 7 uur ’s morgen vanaf Amsterdam Centraal. We mochten binnen Amsterdam nog met het openbaar vervoer reizen, maar daarbuiten was het ten strengste verboden. Met de metro zijn we naar Amsterdam Amstel vertrokken en daar gingen we naar het dichtsbijzijnde benzinestation op de snelweg. Hier werden we ongeveer weggepest door de eigenaar, maar gelukkig hadden we gelijk een meneer die ons wel even naar Leiderdorp bracht. Prima!

Onze tweede lift was naar het benzinestation tussen Delft en Rotterdam. Daarna kwamen we uit bij Moerdijk en niet veel later stonden we net over de grens bij Antwerpen. We hadden inmiddels kennis gemaakt met een geoloog, iemand die ‘iets’ in de techniek deed, iemand die voor zijn werk heel Nederland door ging en een man die elke dag van Den Haag naar Brussel reed voor zijn werk. Je maakt nog eens wat mee.

Bij Antwerpen ging het minder voorspoedig. Waar ik op de andere benzinestations binnen 2 minuten een lift regelde met mijn fladderende rokje, hebben we hier 45 minuten moeten wachten door een gebrek aan auto’s die moesten tanken. Uiteindelijk hadden we een man gevonden die met spoed naar Brussel moest om een harde schijf af te leveren, maar voor ons wel even via Gent zou omrijden... Oke... Lekkere spoeddienst!

Ten westen van Gent ontmoetten we een echtpaar uit het altijd interessante Zeeland. Ze waren op weg naar een weekendje weg en vonden het wel heel interessant dat wij meededen met een liftwedstrijd. Ze moesten langs Calais en dat kwam mooi uit want het laatste benzinestation voor de Eurotunnel zouden wij eruit moeten om een lift te regelen naar de andere kant van het water.

Een uur later waren we nog steeds aan de verkeerde kant van het water...

Maar! Daar was onze redding! Een busje dat nog het meeste leek op een camper met backpackers erin, stopte achter het benzinestaton. Ik ging er als een malle achteraan. En daar kwam de schrik. Een wit nummerbord met zwarte letters. “Wat is daar mis mee?”, denk je nu. Maar nu komt het: er stond RO naast. Roemenië?! Was dat wel veilig... Mijn partner in crime vond dat we het er maar op moesten wagen. Onder het motto: “Als we worden ontvoerd, zijn we in ieder geval samen” vroeg ik of deze man Engels sprak. Ja, dat sprak ‘ie. Gelukkig, weer een obstakel minder. Tot onze grote verbazing was hij bereid om ons mee te nemen op de boot naar de andere kant van het water. De boot deed er weliswaar 4 keer zo lang over als de trein, maar goed. Na anderhalf uur wachten op het benzinestation van Duinkerke waren we wel weer toe aan een ander landschap.

Na nog een half uur gewacht te hebben, vertrokken we eindelijk naar de boot. Een busje vol met Roemenen en twee Nederlanders was blijkbaar toch wel verdacht. Onze identiteitskaarten waren gelukkig niet het probleem. Maar de paspoorten van de andere identiteiten wel. Busje moest ook van voor- tot achterkant onderzocht worden, maar uiteindelijk waren we ‘good to go’. Op de boot hebben we rondgelopen, gezeten en naar de deinende golven gekeken (dat is wat je doet op een boot).

Toen ik mijn moeder sms’te dat ik in een busje vol Roemenen zat werd ze, achteraf gehoord, toch lichtelijk gek. Mensen uit Oost-Europa staan niet al te hoog in het vaandel bij mijn ouders, en zeker niet als hun ‘kleine’ meisje daar ook nog eens mee in de auto stapt. Mijn vader sms’te toen hij ook al 2 uur niks meer van ons vernomen had, of we nog wel in leven waren. Ja, pap...

Eenmaal in Engeland reden we in één keer door naar Londen. Helaas reed onze Roemeen een aantal keer fout waardoor we nog meer vertraging in ons liftproces op liepen. Maar dat mocht de pret niet drukken. De andere Roemeniërs spraken nul komma nul Engels en dus fungeerde de chauffeur ook als tolk.

We zijn te weten gekomen dat Roemeniërs Westerse meisjes erg mooi vinden. Ook houden ze van stroopwafels. Deodorant kennen ze daar niet. En als je werkloos bent begin je gewoon je eigen vervoersbedrijf voor reizen naar West-Europa. Tegen gereduceerd bedrag kan je dan 2 of 3 dagen in een busje vertoeven op weg naar je eindbestemming. Daar waren we dus mee in het busje beland... (probeer je alleen al de geur voor te stellen die in het busje hing)

Maar goed, eenmaal binnen Londen was het ook toegestaan om met het openbaar vervoer te reizen, dus zijn we vanaf tube-station Plaistow naar Russell Square gegaan, waar ons hostel was.

Toen we om half 9 binnen kwamen waren we moe van de hele dag, maar we hadden het wel super gehad! Helaas kwamen we er wel achter dat we als 13e koppel waren geëindigd van de 16... Beetje jammer. Werkten zijn ervaring en mijn rokje toch niet zo heel erg mee...