Keroppi en de muis

Ik denk dat iedereen ze wel eens heeft gehad, muizen. En het is niet eens zo dat je voor een bezoekje van deze kleine vriendjes perse een smerig huis nodig hebt (het werkt wel mee), want zelfs bij mijn ouders thuis, waar mijn opruimerige moeder met haar scepter c.q poetsdoek zwaait ontdekten we op een dag dat onze cavia bezoek had van muizen.

In het begin dachten we dat het nog meeviel, en humaan als mijn gezinsleden zijn, begonnen ze aan de bouw van muis-vriendelijke muizenvallen. Mijn broertje, destijds nog een jaar of 10, gooide zijn complete legovoorraad over de grond en begon strijdlustig een muizenval te bouwen. Mijn vader daarentegen pakte zijn soldeerbout en begon met een of andere ingewikkelde constructie. De een was wat langer bezig dan de ander maar uiteindelijk stonden de vallen gebroederlijk naast elkaar.
Hoopvol werd er wat van het caviavoer in de vallen gegooid en een nacht ging voorbij. De volgende dag werd ik alle vroegte wakker geschreeuwd omdat beide vallen afgegaan waren. Maar geen muis te bekennen, want zowel mijn broertje als mijn vader hadden zich vergist in het vermogen van muizen om door piepkleine gaatjes te kruipen. Het gaas wat mijn vader voor zijn (ongetwijfeld ingenieuze) val had gebruikt, bestond uit namelijk uit gaten van 1 bij 1 centimeter. Lijkt klein voldoende, maar iedereen die wel eens een muis weg heeft zien schieten in een schuilplaats weet dat ze zich daar zonder moeite doorheen manoeuvreren.

Dus werd besloten om de hulp in te roepen van de ouderwetse muizenval. Beter in 1 klap dood dan langzaam sterven door muizengif. U ziet, bij ons thuis wordt zelfs aan het welzijn van muizen gedacht. Op strategische plekken werden de muizenvallen geplaatst en weer ging een nacht voorbij.
Hoewel ik nu geenszins angst meer heb voor dode dieren, stuurde ik de volgende ochtend eerst mijn vader naar beneden. Nadat hij me verzekerd had dat er geen muizen gevangen waren, en mijn jeugdige ziel dus niet geconfronteerd werd met gesplashde muizen, durfde ik naar beneden.
In de volgende dagen bleken de muizenvallen toch best effectief, we vingen de een na de ander. Toen lijkje nummer 5 door mijn vader in de groenbak was begraven wilden we de muizenvallen alweer opruimen. Nu zouden we het toch immers wel gehad hebben? Maar nee hoor, waar ze hun nest hadden hebben we nooit geweten, maar het moet een groot nest zijn geweest aangezien we uiteindelijk 13 exemplaren gevangen hebben.

Al deze voorkennis kwam reuze goed van pas toen ik laatst in de huiskamer van mijn studentenhuis tv zat te kijken. Omdat ik alleen was en niet de gewoonte heb om tegen mijzelf te praten, moet het muisje gedacht hebben dat hij het rijk voor zich alleen had. Voorzichtig stak er een snuitje uit de muur, en daarna trippelde het vrolijk richting de voorraadkast.
Als rasechte vrouw had ik op dit moment natuurlijk op een stoel moeten gaan staan en keihard gaan gillen... maar eerlijk gezegd vond ik het best vertederend. Alleen het feit dat hij richting voorraad kast ging vond ik wat minder.
Toen ik de volgende dag melding maakte bij mijn huisgenoot over ons nieuwe huisdier, zij hij doodleuk: "oohja, dat doet hij wel vaker". Mopperend over het feit dat hij dat wel eens tegen mij had mogen zeggen, herinnerde ik me dat deze zelfde huisgenoot een maandje terug in de voorraadkast in de weer zag. Nadere inspectie leerde me dat hij de houtwol bij zijn wijnpakket (cadeautje van de zaak) als 'bedje' voor zijn Chateau Migraine had neergelegd. En ik weet nog precies dat ik toen zei: "Zou je dat wel doen Jonas, voordat je het weet hebben we muizen." En nu bleek ik opeens toch voorspellende gaven te hebben.

Ik besloot het nog even aan te zien, maar op het moment dat ik 's ochtends op blote voeten de keuken betrad en er voor mijn voeten een muis wegschoot onder de koelkast was de maat vol. Er zouden muizenvallen komen, en nu wel meteen!
Voor het luttele bedrag van 60 cent per stuk schafte ik drie exemplaren aan. Gevolgd door een bezoekje aan de supermarkt voor wat spek. Want, en dat is in tegenstelling tot wat je in Tom & Jerry leert, muizen zijn niet gek op kaas, muizen doen een moord voor spek!
Voorzichtig ging ik aan de slag, want de kracht die op zo’n val staat die is niet misselijk. En om nou een carrière als dierenarts mis te lopen door met je vingers in een muizenval te komen is toch wel heel erg lullig. Eerst propte ik het spek op het plankje van de val. Vervolgens trok ik mijn dikke fleecehandschoenen (en iedereen die wel eens een muizenval op zijn vingers heeft gehad vind dat niet lachwekkend, maar juist reuze slim) en spande voorzichtig de val. Met de voorzichtigheid alsof het om een kernkop van een atoombom ging, plaatste ik de val op de grond en duwde deze met een mes (safety first!) op de juiste plaats.
Om te voorkomen dat ik niet vermoord zou woorden door een boze huisgenoot met een muizenval op zijn/haar tenen, schreef ik op ons mededelingenbord voor de zekerheid: 'PAS OP er staan muizenvallen in de keuken!"

Of de vallen succesvol zullen zijn, of dat de muis/muizen er soepel omheen lopen is nog maar de vraag. Maar het is het proberen waard.