The Dark Pictures Anthology: Little Hope

Het is weer de tijd van het jaar. Nu de herfst zijn intrede heeft gedaan is het weer een geschikt moment om onder een dekentje op de bank lekker te griezelen. Bandai Namco is verleden jaar met de trilogie The Dark Pictures Anthology begonnen en het verhaal Man of Medan mocht de spits afbijten. Dit jaar gaat het verder met Little Hope en daar is het behoorlijk spooky!

Supermassive Games (bekend van Until Dawn en Hidden Agenda) heeft ook dit keer weer een nieuw deel opgeleverd. En waar ik dan altijd bang voor ben is dat je het vorige spel gespeeld moet hebben om de referenties te snappen. Gelukkig is Little Hope een op zichzelf staand spel en heb je geen enkele achtergrondkennis nodig. Little Hope betreft, net als Man of Medan, een interactieve drama/horrorgame met dezelfde gameplay. Het spel bestaat uit achtereenvolgende scènes waarin je steeds één van de vijf personages bestuurt en redelijk vrij kunt bewegen om de omgeving te verkennen, objecten te bekijken of op te rapen en te praten met andere personages.

Als je begint met Little Hope, kom je op de stoel te zitten bij de Curator. Die vertelt jou dat hij een verhaal heeft dat nog niet af is. Het verhaal begint met een busongeluk waarbij vier studenten en een docent betrokken zijn. De buschauffeur is pleite en ze proberen hem te zoeken. Uiteraard vindt de groep hem niet direct en gaan zij op zoek naar een telefoon omdat er geen mobiel signaal is. Die proberen zij te vinden in een klein dorpje Little Hope, maar dat blijkt toch niet zo'n schattig klein dorpje te zijn. Zonder al teveel details te verklappen kan ik je wel vertellen dat Supermassive Games de inspiratie uit verschillende films heeft gehaald, zoals It Follows, Blair Witch Project en Hellraiser.

 

Net zoals in Man of Medan draait het vooral om je eigen morele kompas. Tijdens de gesprekken met je kameraden en omgeving, maar ook tijdens je acties, maak je continu keuzes die de relatie tussen anderen beïnvloedt. De keuzes zijn gedefinieerd als rationeel of emotioneel, met het hart of met het brein genomen. Als derde optie heb je ook nog dat je kunt zwijgen, en soms is dat ook nog de beste optie die je hebt.

Nou is het natuurlijk niet zo dat je alleen maar aan het kwebbelen bent, dat zou saai worden. De actie is in de vorm van Quick Time Events of kleine acties. Gelukkig heeft Supermassive Games geluisterd naar het commentaar vanuit de vorige game, want deze QTE’s worden ver van te voren aangekondigd zodat je genoeg tijd hebt om te reageren. Dit is een welkome verbetering, want ik betrapte mij er te vaak op dat ik rustig achterover geleund zat, nog nadenkend over mijn vorige beslissing, en dat het verhaal het ineens tijd vond om wat actie erin te pompen met een QTE!

En omdat je de hele tijd achterover geleund zit, zie je goed hoe gedetailleerd de personages zijn. Dit is ten opzichte van het eerste deel flink veranderd. In Man of Medan was het al goed, in Little Hope is het bijna geperfectioneerd. Wat ook verbeterd is, is de speeltijd. In mijn eerste game deed ik er ongeveer een uur of 8 over. Dat was wel inclusief keuzes terug draaien, want er zit nu ook eindelijk een mogelijkheid in om een hoofdstuk opnieuw te spelen. Je bent dan wel een kwartier speeltijd kwijt, maar als je die QTE had vernaggeld of toch een ‘verkeerde’ keuze hebt gemaakt, hoef je tenminste niet het hele spel uit te spelen om je keuze terug te draaien.

Er zijn ook dit keer weer kaarten te vinden die de toekomst verklappen, al is het niet altijd wat het lijkt. Het verhaal wordt deels weer via de zogenaamde Secrets, welke bestaan uit geschreven memo’s, voorwerpen die een verhaal vertellen en foto’s. De vervelende camera van het vorige deel is wel weer terug. Deze probeert je altijd een bepaalde richting op te duwen en dit is natuurlijk nodig om de game eng te maken, maar dat trucje is er al snel vervelend als je weet dat de eerder genoemde secrets en geheimen altijd verstopt liggen op plekken waar de camera niet kijkt.

Uiteraard ontbreekt de multiplayer-modus dit keer ook niet. Je kunt weer samen online het verhaal doorlopen waarbij elke speler een ander personage speelt en de keuze van elk personage invloed heeft. De andere modus is de offline modus waarbij je van te voren de personages verdeelt onder je vrienden en je de controller doorgeeft. En dit is eigenlijk de enige manier hoe je de game moet spelen. Samen bakkeleien over de (verkeerde) keuzes die de anderen maken, je samen afvragen hoe het verhaal nu verder gaat nu die klootzak dood is, het maakt het allemaal een stuk leuker!

The Dark Pictures Anthology: Little Hope is ondanks de flinke vertraging een waardig deel in de The Dark Pictures Anthology. Het verhaal is aangrijpend, de game ziet er mooi uit, de gameplay is op een paar punten gebruikersvriendelijker gemaakt. Ik heb alleen geen zin om weer 1,5 jaar te wachten op het volgende deel!