A Plague Tale: Requiem
Pak je studieboeken Frans maar uit de kast want wij gaan weer terug naar Frankrijk. Het is alweer drie jaar geleden dat wij kennis hebben gemaakt met Amicia en Hugo de Rune, twee kinderen die hoogstpersoonlijk de Inquisitie aangepakt hebben in A Plague Tale: Innocense . Gelukkig is uitgever Focus Entertainment niet van de ratten besnuffeld en heeft Asobe Studios aan het werk gezet om weer een nieuw deel in dit verhaal te blazen.
A Plague Tale: Requiem’s gaat verder waar het vorige deel gebleven is. Hugo is nog steeds ziekjes en Amicia en moeder Beatrice zijn nog steeds op zoek naar een oplossing. De ziekte wordt steeds erger en erger en alleen de Magister of The Order kan een oplossing hiervoor bieden. Al snel belanden ze van de ene intrige en rattenbende in de ander. Daarnaast hebben de ratten ook niet stilgezeten en hebben zich vermenigvuldigd als konijnen en hebben hele steden besmet met hun ziektes. Dus vijanden weer genoeg.
Het verhaal wordt weer gedragen door het goede schrijfwerk en de interactie tussen de spelers. Amicia heeft een behoorlijk trauma opgelopen in het vorige deel en dat probeert ze te verwerken. Dat maakt haar meer een vechter dan in het vorige deel. Ze wil Hugo en Lucas te beschermen in elke vorm, en dat maakt haar meer een Lara Croft dan een lieftallig zusje. Maar de interactie tussen Amicia en Hugo maakt het echt weer een broer/zus relatie. En de gesprekken, hoe cheesy ook, zijn zo herkenbaar.
De game komt alleen maar op de Next Gen consoles uit en dat heeft goed uitgepakt. Frankrijk ziet er prachtig uit. Steden zijn dichtbevolkt (daarom zijn er zoveel ziektes), NPC’s zijn lekker bezig met hun eigen ding en je kunt er uren naar kijken. Of lekker rennen over bloemenweiden waar Franse schilders vroeger jaloers op werden. En dan slaat de boel om en wordt de wereld om je heen grimmig en schimmig.
Het belangrijkste gameplayelement dit keer is weer het sneaken. Hoewel Amicia dit jaar een stuk stoerder en moordlustiger geworden is, wint ze het nog steeds niet van de volwassen soldaten. Je zult ook dit keer weer door het gras moeten kruipen, jezelf achter muurtjes moeten verstoppen of simpelweg weg moeten rennen om niet gezien te worden. Uiteraard heb je nog steeds je slingshot tot je beschikking en later ook een kruisboog, maar deze wapens zijn meer om de puzzels op te lossen dan om jezelf te beschermen.
Vooral je slingshot staat centraal. Je kunt namelijk heel wat variaties op je ammunitie maken. Bijvoorbeeld met de juiste middelen kun je vuursteentjes schieten die je helpen om grote vuurkorven aan te steken om de ratten een beetje op afstand te houden. Of juist om vuur te doven, zodat de ratten vrij spel hebben. Een ander leuke toevoeging is dat Hugo nu ook de controle over de ratten kan overnemen om er zo leuke dingen mee te doen. En dan hebben we het niet over één ratje, maar hordes van duizenden. En sjonge jonge, wat is dat prachtig in beeld gebracht.
Vernieuwend is het level-up systeem. Dit keer is het reuze simpel: door het te doen, word je er beter in. Dus sneak je meer, dan word je beter in sneaken. Retedoortreffend en simpel bedacht. Het enige wat mij tegenviel in de bijna twintig uur durende game is, is dat het allemaal wel wat van hetzelfde wordt in de loop van de game. Asobe heeft geprobeerd door elk hoofdstuk flink anders te maken om de frisheid erin te houden, maar als je eenmaal al je wapens zo'n beetje hebt, dan wordt het allemaal wel iets te makkelijk.
Gelukkig houdt het verhaal je helemaal bij de les en dat is precies waarom je na het uitspelen van de game toch nog een keer New Game+ start. En dat is deze game echt wel waard.