Call of Duty: Black Ops II (Singleplayer)

Het westen versus het oosten, kapitalisten versus de communisten. Ontwikkelaar Treyarch heeft met de eerste Black Ops laten zien dat dit een prachtig decorstuk kan zijn voor interactieve entertainment. Met Black Ops II borduurt de studio verder op die succesformule en voegt daar een fictieve Koude Oorlog aan toe in het jaar 2025. Hoe pakt dat futurisme uit?

Er is altijd veel gedoe rondom verhaallijnen in first-person shooters. Ze zijn te kort, het is te lineair, er zijn alleen maar explosies en er wordt een hoop in geschreeuwd zonder dat het echt ergens heengaat. Er is altijd wel sprake van een verhaal, maar die is dan zo dun en biedt nergens robuuste context om daadwerkelijk de speler te laten begrijpen waarom je er zo veel kogels doorheen jast. Met Call of Duty: Black Ops II pakt uitgever Activision het dit jaar anders aan. Ondanks het feit dat de singleplayer nog steeds binnen een uurtje of acht uit te spelen is, is hij wel enorm tof.

Ingewikkeld
Het verhaal is in het begin ingewikkeld, en wordt beetje bij beetje uit de doeken gedaan naarmate je verder komt. Je hebt delen in de bestaande Koude Oorlog, waarin je het narratief van protagonist Alex Mason volgt, die ook de hoofdrol in de eerste Black Ops vertolkte. In de gedeeltes in 2025, met de nieuwe Koude Oorlog, staat diens zoon centraal: David Mason. Het mooie aan de vertelling is dat al vrij snel duidelijk wordt dat beide verhaallijnen onlosmakelijk aan elkaar verbonden zijn. Je schakelt veel tussen verleden en heden, wat soms meer verwarring schept dan duidelijkheid.

Het devies is daarom om gewoon door te spelen, want aan het einde wordt een hoop duidelijk. Patriottisme is nog steeds een gigantisch kernelement, daar het spel een uitstraling heeft van 'Amerika versus de rest van de wereld'. Dat kun je het beste met een korrel zout nemen, evenals het zo nu en dan melodramatische karakter. Het is echter niet heel storend, want het past nou eenmaal bij het beeld dat Amerika ten tijde van de Koude Oorlog uitstraalde. Dat het land dat beeld in het fictieve 2025 nog niet is kwijtgeraakt, heeft het aan zichzelf te danken als je dit spel moet geloven.

Grofgebekt
De hoofdrolspelers in de toekomst zijn namelijk grofgebekte, bij vlagen arrogante en brede spierbundels. Waar hebben we dat eerder gezien? Nogmaals, het is allemaal prima, omdat het verhaal nou ook weer niet zo serieus aangelegd is. Het pakt elementen uit de bestaande geschiedenis, voegt daar een eigen laag en toe en creëert een fictieve toekomst die op basis van het verleden nog best eens waar zou kunnen zijn. Het lijkt er een beetje op alsof ontwikkelaar Treyarch de draak met de Verenigde Staten steekt, zo overdreven is het allemaal.

Maar het toont wel aan dat een schietspel prima kan overleven zonder veel realistische elementen. Het futuristische karakter is slechts een gedeelte van die constatering. Je hebt te maken met wapens die door muren en andere objecten heen kunnen kijken en ook van terugslag is vaak weinig sprake. Je hebt twee typen vijanden: die blijven zitten of die op je komen afgerend. Dat doet een beetje denken aan die arcadeshooters uit de jaren negentig. Samen met de beleving dat je lekker kunt knallen op die gasten, biedt Blacks Ops II op dat vlak prima schietvoer. Het lijkt net een spelletje.

Inconsistent
Aan de andere kant zijn er een hoop tussenfilmpjes - sommige zijn interactief, sommige niet. Die inconsistentie is best vervelend, omdat je van tevoren niet kunt aan zien komen wanneer er iets van je verwacht wordt, wanneer het spel schakelt tussen gameplay en scene. Je bent daarom vaak te laat met reageren. Er is een moment waarop je uit een helikopter moet springen. Er wordt geroepen dat je dat moet doen, maar je verwacht - mede omdat er ook geen icoontje in beeld verschijnt, wat meestal het geval is bij zulke momenten - dat het automatisch gaat. Maar dan ben je al dood.

Een ander heikel punt is dat je door het nodeloos ingewikkelde verhaal soms het idee krijgt dat het niet uitmaakt met wie je nou schiet, als er maar geschoten wordt. Black Ops II bevat tevens kleine verhaalelementen die bij je vrienden anders kunnen zijn (als je iemand niet redt of er raakt iemand gewond, is de missie niet meteen voorbij) en real time strategy-missies die allemaal invloed hebben op het verloop en einde van de campagne. Ook zijn er stukken waarbij je je geweer niet aanraakt; meer dan prima! Alles bij elkaar opgeteld, zien we dat Black Ops II qua singleplayer een tof vervolg is geworden op het eerste deel.

Gespeeld op Xbox 360, ook beschikbaar op PlayStation 3 en Windows, later op Wii U. 

Zie hier de FOK!games beoordelingsrichtlijnen.