CD: James Vincent McMorrow - Early in the Morning
Het debuut Early in the Morning van James Vincent McMorrow is al een tijd uit. Begin 2010 zag deze plaat het levenslicht in het thuisland van McMorrow, Ierland. Een jaar later was Groot-Brittannië aan de beurt en nog later Nederland. De Ierse songsmid uit Dublin was vorig jaar ook al te zien tijdens Motel Mozaique en Crossing Border.
Dit album is niet zonder slag of stoot tot stand gekomen, maar dat is misschien maar goed ook. McMorrow heeft de tijd genomen voor zijn muziek. Hij speelde vroeger drums bij verschillende post-hardcore bandjes, maar besloot uiteindelijk om zich meer te gaan verdiepen in muziek en solo dingen uit te proberen. Deze autodidactische manier van spelen en leren duurde meer dan vijf jaar, alvorens hij werd opgemerkt door EMI. Hij kreeg een bescheiden platendeal en zou in Londen materiaal op gaan nemen. Helaas was de inspiratie en productiviteit ver te zoeken in de drukke stad. Het scheelde niet veel of we hadden dit album nooit in de schappen gehad.
Met hernieuwde energie en weinig afleiding betrok hij een rustig strandhuisje in Ierland, waar uiteindelijk Early in the Morning vorm kreeg en de opnames wel slaagden. Gelukkig maar, want het is een dijk van een plaat. Meeslepende folk met een Ierse inslag die je bij je lurven grijpt en laat meedeinen op de golven van prachtige melodieën. De verandering die hij doormaakte klinkt door in de magistrale opener van de plaat, If I Had A Boat. Een bijna pastoraal a capella-intro plus bezwerende gitaar leidt het melodieuze muzikale decor in, waarin steeds meer lagen een rol gaan spelen, als de ene verdwijnt neemt een andere het perfect over. De overrompelende opener trekt parallellen met Bon Iver en Ray LaMontagne (en dan niet alleen middels de volle baard), wiens geesten ook verdeeld terug te vinden zijn op de rest van de plaat. Het radiovriendelijke Breaking Hearts is bijvoorbeeld een kruisbestuiving tussen James Morrison en eerdergenoemde gelijkenissen. Deze muzikale overlap wil niet zeggen dat McMorrow geen eigen product is, integendeel. De vaak frisse en subtiel zwierige Ierse klanken zorgen voor een eigen gezicht en worden soms ook iets te veel ingezet, zoals in Sparrow & The Wolf. Die laatste is echter een uitzondering op dit hoog kwalitatieve album. McMorrow zorgt voor bloedmooie liedjes, luister maar eens naar de opener, We Don't Eat of This Old Dark Machine en je bent verkocht.
James Vincent McMorrow staat 29 juni in de Melkweg en neemt tevens plaats in een tent op Lowlands. Gaat deze songsmid zien.
