Monsieur Lazhar
De Algerijnse immigrant, Monsieur Lazhar (Fellag), gaat aan de slag als de nieuwe leraar van een basisschoolklas, nadat de vorige lerares op tragische wijze is overleden. Deze Canadese film werd genomineerd voor de oscar voor beste buitenlandse film, won bij het International Film Festival Rotterdam de UPC Publieksprijs en was de grote winaar bij de Canadese Genie Awards. De film is geschreven en geregisseerd door Philippe Falardeau naar aanleiding van een solotheatervoorstelling van Évelyne de la Chenelière.
Nadat in het begin van de film de vorige lerares van een basisschoolklas op tragische wijze overlijdt, biedt de Algerijnse immigrant Bachir Lazhar zichzelf vrijwillig aan bij de directrice als vervanger. Omdat hij in Algerijë ook al werkzaam was als leraar en de directrice zo snel mogelijk een nieuwe leraar voor de klas wilt, wordt hij ter plekke aangenomen. Op de eerste dag blijkt al dat Lazhar er wat ouderwetse lesmethodes op nahoudt. Zo laat hij de kinderen de gezellige halve cirkel waarin hun lezenaars staan opbreken om ze in een nette rij achter elkaar te zetten. Ook geeft hij een dictee met een tekst van Balzac, wat natuurlijk veel te hoog gegrepen is voor de kinderen.
Al snel blijkt dat Lazhar niet helemaal is, wie hij zegt dat hij is. Ook hij heeft recent een tragische dood van dichtbij meegemaakt. Monsieur Lazhar is dan ook niet een film waarin de leraar door z'n gedrevenheid de leerlingen tot nieuwe hoogtes leidt en ook niet eentje waaruit blijkt dat z'n conventionele lesmethodes de leerlingen de discipline geven die ze eigenlijk nodig heben. Het grootste gedeelte van de leerlingen lijkt Lazhar al snel te accepteren gewoon om het simpele feit dat hij de nieuwe autoriteit in de klas is en ze weinig keuze hebben verder.
Het hart van de film komt voort uit dat leraar en leerlingen tegelijkertijd om verschillende redenen hetzelfde proces van rouwbewerking doormaken en de band tussen hen die daardoor ontstaat. Net als z'n leerlingen zit hij met al de vragen die het onbegrijpelijke heengaan van een dierbare oproepen. Hierdoor begrijpt hij beter dan iedereen waar de leerlingen doorheen gaan en wat ze voelen. De leerlingen leren zo iets van hem en hij ook iets van de leerlingen. Het is ook meer dan duidelijk dat Lazhar echt om zijn leerlingen geeft en ze voorop stelt. Zo is hij de enige die kritiek durft te leveren op de manier waarop de vorige lerares is overleden.
De film is echter alleen wat afstandelijk en kil gefilmd. Hierdoor mist de film de echt grote emotionele impact die hij had kunnen hebben. Dit komt mede doordat Lazhar zelf een gesloten man is. Ondanks dat Fellag heel goed subtiel acteert, bemoeilijkt het wel om mee te leven met Lazhar. Al zal de manier waarop de film sentimentaliteit ontwijkt door anderen waarschijnlijk juist gewaardeerd worden. De winst van de publieksprijs en de oscarnominatie zijn dan ook lichtelijk overdreven, maar nog steeds is het een prima hartverwarmende film. Er valt vooral in het begin ook genoeg te lachen.
