Meek's Cutoff
Hoewel de film al in 2011 op het filmfestival in Rotterdam draaide, wordt die nu alsnog uitgebracht in de Nederlandse bioscopen. Een kleine karavaan van pioniers, bestaand uit zes mannen en vrouwen, een jongen en hun gids, Stephen Meek, trekken door Oregon in 1845. Omdat ze al dagen ronddwalen begint de twijfel toe te slaan over Meeks bekwaamheid. Tot grote ramp is de watervoorraad bijna op, waardoor het van steeds groter belang is dat Meek ze snel naar water leidt. De onzekerheid in de groep wordt nog groter als ze een indiaan gevangen nemen die hun misschien wel naar water kan leiden. Of is het terecht om deze 'heiden' te wantrouwen en leidt hij hen regelrecht de slachtbank in?
Het eerste wat opvalt aan de film is de aspect ratio. De film is namelijk, tegen modern gebruik in, geschoten in ouderwets 1:1.33 ratio. Dit neem niet weg dat de film vol zit met mooie beelden van het Amerikaanse landschap. Zoals vaker in westerns is het landschap een karakter op zichzelf. De troosteloosheid van de drie krakkemikkige huifkarren op tocht door het desolate landschap is voelbaar in vele prachtige shots. De ontberingen van de barre tocht worden dan ook heel onsentimenteel weergegeven. Het langzame tempo van de film past precies bij de moeizame trage tocht. De film herinnert ons eraan dat die mythische Amerikaans 'frontier' echt geen glamour was, maar een erbarmelijke tocht gevoed door de (wan)hoop op een beter leven.
Regisseuse Kelly Reichardt wijkt af van de normen van het genre. In tegenstelling tot de meeste westerns focust deze film niet op cowboys, sheriffs en andere pistoolhelden, maar op de gewone pionier en hun barre tocht westwaarts. Zo gaan we, als Meek en één van de mannen op jacht gaan op de indiaan, niet mee naar de actie, maar blijven we bij de achterblijvers. Ze geeft dan ook duidelijk een vrouwelijke draai aan dit door mannen gedomineerde genre. Zo focust de film tegen de norm in ook nog eens vooral op de vrouwen in die groep.
Het is dan ook zeker geen actievolle western, maar een karakterstudie. Iets wat Reichardt al in in haar eerdere films (Old Joy, Wendy and Lucy) bewees te beheersen. Zo krijg je als kijker ook snel de indruk dat Meek (een onherkenbare Bruce Greenwood achter zijn onverzorgde lange haren en wilde baard) niet weet wat hij doet. Door alle grote verhalen over zijn avonturen komt hij vooral over als iemand met een grote mond, maar eigenlijk niet weet waar hij mee bezig is.
Maar de meeste aandacht gaat naar Emily Tetherow (Michelle Wiliams, die al eerder te zien was in Reichardts Wendy and Lucy). Die meer en meer de de facto leider van de groep wordt. De traditionele verhouding tussen man en vrouw worden steeds meer verlaten hoe verder van de beschaving ze raken. Williams zet haar personage heel goed neer als iemand die ondanks al haar twijfels standvastig probeert te blijven. Degene die als enige Meek openlijk durft te bekritiseren. Degen die de groep probeert te redden door te vertrouwen in de indiaan, omdat ze beseft dat hij hun laatste wanhoopspoging op een goede afloop is.
Als kijker word je goed meegenomen in de onzekerheid die leeft binnen de groep, die verder bestaat uit een prima cast met Paul Dano, Will Patton, Zoe Kazan, Shirley Henderson, Neal Huff en Tommy Nelson. Net als de groep vraag je je als kijker af wat de ware bedoelingen zijn van de indiaan. Hierdoor krijgt de film een goede onderhuidse spanning.
Zeker voor liefhebbers van het genre die een vernieuwend vrouwelijke perspectief op dit oude genre willen zien en geen problemen hebben met een rustig tempo, is de film een aanrader. Als je echter pief-paf-poef wilt moet je ver van deze film vandaan blijven.
