CD: Gorillaz - The Singles Collection 2001-2011
Het is alweer tien jaar geleden dat het gelijknamige debuut van Gorillaz (2001) het daglicht zag. De samenwerking tussen Blur-frontman Damon Albarn en striptekenaar Jamie Hewlett blijkt er inmiddels één te zijn die een blijvende cartooneske impuls in de popmuziek gebracht heeft. Dat de fictionele apenkarakters, gecombineerd met de muzikale mengelmoes van hiphop, dance en rock, aansloegen is terug te zien in een albumverkoop van 15 miljoen exemplaren en vijf Grammy Awards voor het tweede studioalbum Demon Days. Tijd voor een compilatiealbum dus, moesten Damon en Jamie gedacht hebben met The Singles Collection 2001-2011.
The Singles Collection 2001-2011 kent een totaal van 15 nummers. Deze nummers zijn een chronologische verdeling van hun drie officiële studioalbums. Op deze manier is de ontwikkeling in hun stijl stap voor stap te volgen. Het complete oeuvre van Gorillaz kent, naast de drie officiële albums, nog een aantal als album uitgegeven b-sides en het door Damon op zijn iPad geproduceerde the Fall. Van deze tracks zul je echter niks hoeven te verwachten op dit verzamelalbum.
Het album begint met 'Tomorrow Comes Today'. Dit nummer werd nog voor de release van het debuutalbum als EP uitgebracht. De diepe dub-bas die de onderlaag vormt voor dit melancholische nummer laat direct horen wat Gorillaz voor stijl hanteert. De daaropvolgende nummers zijn tot op de dag van vandaag hun meest herkenbare hits. 'Clint Eastwood' was de eerste single van het debuut die uitkwam als video en kreeg al snel veel zendtijd op muziekzender MTV. De door Jamie gecreëerde karakters zijn sindsdien altijd hetzelfde gebleven (ook al worden ze inmiddels al op andere manieren getekend en zelfs als 3d weergegeven). Ook dit nummer zorgde voor een licht onheilspellende poptrack waar Damons (2D) rustige zang afgewisseld werd door rapper Del the Funky Homosapiens pakkende rap, die perfect aansloot bij het stijltje van Gorillaz. De daaropvolgende single '19-2000' zette deze stijl voort, maar voelde een stuk vrolijker aan. Mede door het gebruik van hogere noten en de schattige zang van gitarist/keyboardspeler Noodle. Het laatste nummer van het album Gorillaz dat op de compilatie verschijnt is 'Rock The House'. Dit nummer is geheel onthouden van Damons zang en biedt Del the Funky Homosapien de mogelijkheid om een opgewekt hiphop-nummer, inclusief blaasinstrumenten, aan elkaar te rappen. Het album sluit af met twee remixes van Clint Eastwood en 19-2000. Een toevoeging die ze bij hun debuut al eerder toegepast hadden.
Van links naar rechts: Noodle, 2D, Russel, Murdoc
Na de impact van het debuutalbum was het de vraag hoe een eventueel vervolg zich zou ontwikkelen. Gorillaz' antwoord op deze vraag was de single 'DARE', afkomstig van het tweede studioalbum Demon Days (2005). Dit nummer was een heuse danstrack, gevuld met voicesamples en synthesisers. De rest van het album deed ook van zich spreken. De single 'Feel Good Inc' was weer een melancholisch trippop nummer. 'Dirty Harry' maakte gebruik van in koor zingende kinderstemmen. Ook in deze nummers werd de zang afgelost door rap van relatief onbekende hiphopartiesten (Roots Manuva, Shaun Ryder). Demon Days won uiteindelijk de grammy voor de beste popsamenwerking met vocalen.
Plastic Beach (2010) liet vijf jaar op zich wachten en had moeite om zich zo sterk neer te kunnen zetten als zijn voorgangers. Dit kwam mede doordat het mysterie rondom de Gorillaz al lang niet meer zo heerste als in hun begindagen. De gemiddelde muziekkenner kon inmiddels al lang Damons gezicht bij deze band plaatsen. Dit was mede doordat hij zich tijdens optredens niet meer 'verstopte' (de Gorillaz-concerten bestonden toen uit de op een scherm geprojecteerde karakters. De echte bandleden werden weergegeven als silhouetten). Er was ook niet bepaald meer te spreken van het gebruik van obscuurdere gastartiesten. De stemmen van Bobby Womack, Mos Def en Snoop Dogg waren een interessante toevoeging, maar deze samenwerkingen gingen ten koste van de eenheid die Gorillaz muzikaal vormde. Tel daarbij op dat ook Lou Reed zijn stem voor een nummer liet uitlenen en je hebt in totaal eerder een veredeld supersteralbum dan een consistente Gorillazplaat. Desalniettemin bood het album een handjevol nummers die zeker de moeite waard waren. De single 'Stylo' (waar Bruce Willis voor de video gestrikt was om deel te nemen aan een heuse autoachtervolging) is een sterk synthesizernummer dat er vooral uitspringt door Bobby Womacks soulstem. Het nummer 'Doncomatic' verscheen op de re-release van Plastic Beach en kent Britse Zanger Daley als gastartiest.
Of er een verzamelaar nodig was om het werk van drie studioalbums te bundelen is nog de vraag. Vooral als je jezelf bedenkt dat je tegenwoordig voor de adviesprijs (circa 20 euro) alle drie de albums in huis kunt halen. De nummers die het album niet gehaald hebben zijn ook zeker het ontdekken waard. Vooral op het debuutalbum valt nog veel moois te vinden. Toch biedt dit verzamelalbum een leuke introductie voor wie nog niet goed bekend is met Gorillaz. Om de subtiele stijlontwikkelingen in één geheel achter elkaar te horen is daarnaast ook interessant luistervoer dat de Gorillaz-fan, vooral tijdens de eerste nummers, de nodige nostalgische herinneringen zal doen ophalen van 2D, Murdoc, Noodle en Russel. Daarnaast is er bij de collectie ook een dvd bijgesloten. Deze bevat allerlei videoclips en extra materiaal in de vorm van trailers en liveoptredens. Een leuke extra voor de fan dus.
