Metro 2033

Maar we zijn hier niet gekomen om alleen maar rond te lopen en gekweld te worden door het gezanik van de metrobewoners, we zijn hier bovenal om te knallen! En dat zul je, want de weg naar het einde is vol met vijandige mensen en gemuteerde monsters. Schieten kan met conventionele wapens van voor de oorlog en toffe geïmproviseerde wapens van na de apocalyps, waarbij vooral de handmatig op te pompen pneumatische shotgun melding verdient. Wapens zijn bij handelaren up te graden met bijvoorbeeld een langere loop voor hogere accuratie of een scope en er is ook de keuze om verschillende soorten ammo te gebruiken. Let er met de ammo wel op dat de betere, krachtigere soort tegelijkertijd dienst doet als betaalmiddel en je dus niet heel je portemonnee leeg moet schieten.

Ondanks de redelijk leuke wapens is het schieten niet een heel groot plezier, wat voornamelijk te danken is aan de animaties van de tegenstanders. Als ik iemand op minder dan een meter beschiet met een dubbelloops shotgun dan verwacht ik enige reactie, een klap op zijn lichaam, geschreeuw dat plotseling wordt afgekapt of op zijn minst een flinke klap. Niets van dit alles is aanwezig waardoor het gevoel dat je met echte zware wapens aan de slag bent ontbreekt. Daarnaast hebben voornamelijk de dierlijke tegenstanders de neiging om door je heen te rennen waardoor je ineens in je rug aangevallen wordt, hetzelfde overkomt NPC's ook geregeld. Dit ziet er niet alleen slordig uit, het is ook nog eens compleet onoverzichtelijk als je er niet van uit kunt gaan dat je tegenstanders voor je kunt houden.

Gelukkig hoef je niet altijd je weg knallend af te leggen, er zijn meer dan genoeg mogelijkheden in het spel waar een meer stealth-achtige aanpak misschien beter tot zijn recht komt. Grote kracht van het spel is dat het niet noodzakelijk is, nergens wordt het opgedrongen en de mogelijkheid om stilletjes te werk te gaan komt volledig natuurlijk over. En het moet gezegd worden, het is erg bevredigend om in het donker te wachten tot je een werpmes in iemands hoofd kunt gooien om vervolgens zijn partners in de stress te zien schieten (of niet natuurlijk, wanneer het een echt goede stealthkill was). Helaas laat de AI wel steken vallen waardoor de stealthervaring ineens minder leuk wordt, want vastgelopen tegenstanders die simpelweg in het niets aan het staren zijn zijn nu eenmaal minder leuk om te vermoorden.

Een ander goed uitgewerkt aspect van Metro 2033 zijn de graphics, de lichteffecten in de game zijn werkelijk fenomenaal. De sfeer die onder de grond wordt opgebouwd met behulp van gedetailleerde omgevingen, prachtige lichteffecten en een gezonde dosis rook is soms de beste die je maar kunt vinden. De buitenomgevingen zijn daarentegen minder mooi uitgewerkt, al wordt dat weer gecompenseerd door de toffe flashbacks en sommmige spookachtige effecten. Jammer is wel dat de karakters er niet levensecht uitzien, maar dat heeft meer met de animaties te maken dan met de graphics. Ook is het spel zeker niet licht voor je computer, mijn bak met daarin een dual-core en een Radeon 4870 had het zwaar te verduren en kon de game net niet helemaal soepel spelen op hoge instellingen. Maar ook een computer met daarin een quad-core en een Radeon 5870 (kortom: top of the line) kon het spel niet vloeiend spelen met alle instellingen op maximaal, waarbij wel gezegd moet worden dat Tesselation (een functie die uniek is voor DirectX 11) werkelijk niets toevoegt en alleen maar performance zuigt. Het geluid is over het algemeen best redelijk, al klinken de wapens wat te zwak en spreken mensen vrij vaak te hard door elkaar waardoor het lastig te volgen is.

Conclusie
Metro 2033 is uiteindelijk niet de legendarische post-apocalyptische game geworden waarop ik gehoopt had, al is het spel voor fans van het genre zeker de moeite waard. Het spel had zeker nog gebruik kunnen maken van een paar maanden extra poetstijd, want het zijn de kleine dingen die het de ervaring de das om doen. Onder andere de lelijke animaties, de bij tijd en wijle domme AI en vooral de slappe gunplay zorgt ervoor dat het spel niet de ervaring is die het had kunnen zijn, en dat is jammer. Ben je echter bereid om door wat pijnlijke missers heen te kijken krijg je wel een zeer gedetailleerde game terug met een paar locaties die onwerkelijk mooi zijn.