CD: Pearl Jam - Backspacer

Joost Melis (Pink_Floyd)
"Produced by Brendan O'Brien" staat er op de achterkant van het boekje behorend bij het laatste album van Pearl Jam. Daarmee gaat de band terug naar de vorige eeuw, aangezien Yield (1998) het laatste album was dat hij voor de grungerockers produceerde. Daarvoor draaide hij al aan de knoppen op No Code, Vitalogy en Vs.. Ook de opgepoetste rerelease van Ten nam hij onder handen. Het zal slechts voor een deel aan hem gelegen hebben dat Pearl Jam terug grijpt naar het verleden. De titel Backspacer drukt ons deze geschiedenisles wel duidelijk op het hart.


Maar hoever gaat Pearl Jam terug in de tijd? Is het een tweede No Code of geraakt het enigszins nabij de status van het overweldigende debuut Ten? Om met de deur in huis te vallen, dat laatste is niet het geval, maar Eddie Vedder en kompanen laten horen dat ouderwets rocken en een vrij apolitieke plaat weer mogen. Het juk van Bush is verdwenen en de groep vaart mee op het galjoen van hoop, energie en levenslust. Het mag weer: glimlachen, rustig ademhalen en dromen zo lijkt het. Pearl Jam klinkt opgelucht en alsof ze tien jaar jonger zijn geworden. De scherpe kritiek op de politiek en pijnpunten van de VS en de aardkloot zijn even in de kast geschoven.

De frisse wind laat de melodieuze en kartelige rock van de jaren negentig weerklinken en Vedder mixt daarin subtiel zijn Into The Wild-mode. Met een rockende drie-eenheid als startschot begint het goed. De rock 'n roll spat van 'Gonna See My Friend' af. De schorre stem van Vedder buldert hierin als een leeuw over de savanne. De stuwende riffs en structuren doen de rest om je lichaam in beweging te krijgen. Eenmaal los is het een eitje om verder te bewegen op 'Got Some', dat minder gevuld klinkt, maar niet minder aanstekelijk is door de melodieuze en uptempo insteek. Leadsingle 'The Fixer' was als lekkermakertje van de plaat al zeer geslaagd en menig Pearl Jam-liefhebber hoopte op nog een berg van dit soort gouwe-ouwe rockers. Op 'Johnny Guitar' wordt het pedaal nog even ingedrukt zodat het begin een overrompelende mix is van retro Pearl Jam, The Who, Neil Young op tabasco en er zelfs vleugjes punk voorbij komen.


In 'Just Breathe' slaat de wind om en nemen de heren je ficitef mee naar het natuurschoon van Alaska, op een manier zoals Vedder de soundtrack voor Into The Wild vulde. Rust, balans en beheersing leveren filmische sfeerscheppingen af. Met twee mid-tempo tracks als voegsel wordt de rock 'n roll-geest opgeroepen met 'Supersonic'. Geen briljante track en soms een beetje puberaal, maar wie weet sloeg de verjonging wel door op deze track voor de band. Het volwassen Vedder-geluid komt als afsluiter terug, 'Speed of Sound' en 'The End' tonen een breekbaar geluid dat tussen alle retro-rockriffs sierlijk overeind blijft. Het is absoluut niet de beste plaat van Pearl Jam, maar Backspacer hoort wel degelijk thuis bij de beteren.

Label: Monkeywrench Releasedatum: September 2009
Waardering:

Kijk voor meer muziek op FOK! muziekforum.