CD: Alela Diane - To Be Still

Het debuut van de Californische dame Alela Diane werd in 2006 met vrij veel lof ontvangen in de muziekwereld. Al blijft de teller bij Metacritic op 74 staan en worden er nog geen uitmuntende lofuitingen tentoongesteld hier. In Nederland waren er positievere geluiden over haar muzikaliteit en aangrijpende folk singer-songwriter creatie. Nu, drie jaar later, is er een vervolg op The Pirate's Gospel. To Be Still heet haar nieuwe geesteskindje.


Dit kindje groeide op in een vergelijkbare omgeving als The Pirate's Gospel. Een omgeving en gevoel die passen bij het kleine voormalig goudmijnstadje (Nevada City) waar het normale Amerikaanse leven zijn gangetje gaat. De woonplaats heeft een rustieke en authentieke uitstraling, drukte lijkt er gemeden te worden en het alledaagse overheerst. Misschien dat plaatsgenoot Joanna Newsom hier ook enige inspiratie aan opdeed. Een sereen, onthaastend en ingetogen geluid zweeft ook op To Be Still voorbij, net als in haar voorganger. Toch hangt er verandering in de kalme lucht.

Waar haar debuut de kale en eenzame achterafstraatjes in de rustige stad leek te bewandelen loopt de opvolger niet altijd meer alleen. Diane's prachtige en loepzuivere stemgeluid wordt niet meer enkel door een kabbelend gitaartje bijgestaan. Violen, pedalsteel en banjo flankeren nu met mate de akoestische gitaarklanken (waar nog grote delen van het album op rusten). Het lijkt alsof het stadje wat ontwaakt is en er iets meer bedrijvigheid heerst. Desalniettemin blijft Diane dicht bij haar dromerige en plechtige klanken die haar bekend maakten.


De toevoegingen in het instrumentarium leveren geen direct voordeel of nadeel op. Haar stem blijft het belangrijkste aspect aan Diane's muziek. Toch is To Be Still wat minder aangrijpend dan de eerste plaat. De melodietjes drijven verder van je weg en kabbelen van tijd tot tijd doelloos voort. De spanningsboog is minder sterk en verslapt tegen het einde van de plaat. De plaat bevat weliswaar een aantal groeibriljantjes ('White As Diamonds', 'Take Us Back' en 'Age Old Blue' bijvoorbeeld), maar de overkoepelende impact is minder diep. Het gemis van heel scala aan pakkende melodieën is helaas net iets te duidelijk om het tot een topplaat te schoppen.


Label: Fargo Records Datum: 17 Februari 2009 Waardering: