CD: The Sword - Age of winters

Joost Melis (Pink_Floyd)
Stelt u zich het volgende pitoreske beeld eens voor: een kleinschalig motor-rally-weekend in Drenthe. In de schaduw van de hunnebedden doen in zwart leder geklede kerels met foute matjes en dito snorren zich te goed aan liters bier. Iets te vadsige, vaak geperoxydeerde vrouwen in strak leer van rond de veertig doen hetzelfde. In een rood-wit gestreepte tent gevuld met een podium, bars en hooi en houtsnippers op de vloer gaan de zatte motorfanaten te keer op muziek. Bier vliegt in het rond, er wordt op elkaar ingebeukt, geschreeuwd en in verlepte tieten geknepen van eerder genoemde vrouwen. Een enkeling zeikt zijn blaas leeg tegen het zeil van de tent, terwijl een andere dronken baardmans er vlakbij, face-down in de modder, voor pampus ligt.
De 32.000 euro-vraag is dan: welke muziek hoort u dan door die tent schallen?


Het antwoord is de nieuwe CD van The Sword, Age of winters. Ik neem aan dat ik dit scenario verder zal moeten onderbouwen. De muziek die het Texaanse viertal maakt kan retrometal genoemd worden. De riffs lijken rechtstreeks van Black Sabbath of Pentagram te komen en er hangt nogal een geur van spijkerjasjes met Iron Maiden-patches over de muziek heen. Stonerrock is dus ook een raakvlak, maar in deze situatie is het eerder hunnebed-rock. Leer de Flinstones een paar gitaarriffs en laat Barney op een paar schildpadden rammen en je had misschien hetzelfde resultaat. Als Bam-Bam de respectabele leeftijd van 18 jaar heeft bereikt, mag hij meeschreeuwen in de band...Age of winters wordt Ice age.

De muziek is hard en rauw, op de jaren zeventig, begin tachtig manier. De riffs zijn zo vet dat frituurvet van 3 maanden oud nog gezond lijkt. En dan gaat het niet om een lullig frituurpannetje, nee hoor, neem een hele cafetaria en dan kom je in de buurt van het aantal riffs. Na één keer luisteren kom je eigenlijk nauwelijks verder dan de gedachte dat de muziek volledig uit mid-tempo riffs bestaat. Toch is dit voor de liefhebbers van stoner- en doomrock misschien de nieuwe hype. Denk aan Witchcraft, Wolfmother en High on Fire. The Sword kan aan dit rijtje stoners/retrometallaars toegevoegd worden.


Ik ben geen fan van plattelands tentfeesten, motorrallies en dergelijke. Ook niet van de te trage muziek en het intentieloos geschreeuw op deze plaat. Het is nogal eentonig en repetitief. De tijd van stoner is voor mij geweest, gitaren moeten bij harde muziek uptempo raggen, drums moeten strak en liefst snel rammend ondersteuning bieden. Maar goed, dit laatste is mijn eigen interpretatie en stonerfans zullen hier anders over denken. Ben je zo iemand, koop de CD, want voor stonerrock zit de plaat echt wel goed in elkaar. Hou je van snellere, originelere en inventievere metal dan hoef je je peer-2-peer programma niet eens op te starten voor dit gitaargeweld.


Label: Kemado Records Releasedatum: 14 februari 2006
Waardering:

Must See/Buy/Do
Aanrader
Redelijk
Tsjaa...
STAY AWAY!!!!