CD: Spock's Beard - Octane
We schrijven het jaar 2000, een dag in juli. De plaats van handeling is het Bospopfestival in Weert waar het water met bakken uit de lucht komt. Zoals het wel vaker regent in juli in Nederland. Spock's Beard speelt die middag alsof het eeuwig zonnig is: met spe(e)lvreugde, theater en prachtige songs. Zanger en toetsenist Neal Morse is verantwoordelijk voor dit hemelse contrast. Hij krijgt het voor elkaar om het morrende publiek (want het is weer klote weer en Dream Theater begint pas over een paar uur) op te vrolijken. De regen verdwijnt zelfs na een tijdje. Het is pure magie die dag.
Een paar jaar later stapt Neal Morse uit Spock's Beard om zich te bekeren tot het christendom. Dat kan natuurlijk geen toeval zijn. Neal Morse speelde voor even God.
Dat is leuk en aardig maar Spock's Beard zonder Neal Morse is geen Spock's Beard. Maar daar dacht de band dus anders over en de meezingende drummer Nick D'Virgilio had dus opeens een nieuwe baan. Wellicht in de hoop dat de geschiedenis van Genesis nog eens dunnetjes over gedaan zou worden. Maar kijkend naar de popgeschiedenis gaat zo'n wissel maar zelden goed. Dick Advocaat zou het iedereen afgeraden hebben. Maar dat is achteraf lullen.
Nu naar Octane. Net zoals Feel Euphoria heeft de nieuwe Spock's Beard dus weinig met het oude werk van de band te maken. Alle typische Neal Morse-achtige muzikale rariteiten zijn nog steeds verdwenen en daarmee ook de spanning en de uitzonderlijke positie in de progressieve rock. De ouwe kritiekkoek dus. Octane is op zich geen slechte cd. Ik moet namelijk wel eerlijk zeggen dat de overgebleven 'baarden' ook een potje prog. kunnen spelen. Ze houden het alleen niet zo lang per nummer vol. De songs zijn kort (en toch die voor de progrock zo kenmerkende hoofdstukverdeling binnen de song!) en van overmatige muzikale ejaculatie is geenszins sprake. Daarvoor in de plaats is gekozen voor een meer heavy-rock aanpak. Een mooi voorbeeld is 'Climbing Up That Hill'. Een echte song met goed refrein waarmee Spock's Beard uit het dal probeert te klimmen. Maar het niveau wordt niet over de hele lengte vastgehouden. Het instrumentale 'NWC' en erg proggy 'The Planet's Hum' (hoor ik daar Morse?!) behoren ook tot de beste nummers, maar opener 'The Ballet of the Impact' niet. Dat nummer schept alleen verkeerde verwachtingen door als epische inleiding te dienen. En ook de ballad 'Watching the Tide' behoort niet tot mijn favorieten. Feel Euphoria stond vol met dit soort nummers waardoor die plaat verzandde in een zeemzoet geheel.
Conclusie:
Het is moedig om een band voort te zetten zonder de man die op alle fronten het gezicht van de band was. Spock's Beard zwakkere laatste platen ligt niet zo zeer aan het gebrek aan talent van de overige leden. Het ligt wel aan het feit dat de huidige sound relatief irrelevant is: Jaren zeventig hardrock (Deep Purple) met hier en daar wat symfonische elementen. Vind je dat allemaal niet belangrijk en vond je die Neal Morse eigenlijk maar een overdreven clown dan kun je wellicht toch iets met Octane. Het is een diverse plaat met zeker een paar klasse nummers maar een must voor progliefhebbers? Ik denk van niet!
Score: 6.5
Artiest: Spock's Beard Titel: Octane Label: Inside Out Releasedatum: 31 januari 2005 Lengte: 55:57 Genre: progressive rock | |
 |  |
 | |
1. The Ballet Of The Impact 2. I Wouldn't Let It Go 3. Surfing Down The Avalanche 4. She Is Everything 5. Climbing Up That Hill 6. Letting Go 7. Of The Beauty Of It All 8. NWC 9. There Was A Time 10. The Planet's Hum 11. Watching The Tide 12. As Long As We Ride | |
| |
