Film Review: K-Pax
Het is misschien toeval, maar als je een lijstje zou maken met films die bovengemiddeld goed waren, de afgelopen jaren, dan schittert de naam Kevin Spacey in de credits van zeker drie van hen. Seven, The Usual Suspects en American Beauty komen zeker in dat lijstje voor. Maar ook L.A. Confidential, A Time to Kill en misschien zelfs The Negotiator zouden probleemloos in deze lijst passen.
Al deze films hebben gemeen, dat Kevin Spacey's optreden een indruk achterlaat bij de kijker. Het spreekt voor zijn talent dat deze indruk uiteen kan lopen van gevaarlijke psychopaat in Seven, tot sympatieke crimineel in Ordinary Decent Criminal. Met een acteur van dit caliber in de rol van Prot, liggen de verwachtingen hoog voor K-Pax, en Kevin Spacey doet zijn uiterste best deze waar te maken. Met zijn kenmerkende ingetogenheid, weet hij de emotionele achtbaan die het karakter Prot doormaakt in deze film natuurgetrouw neer te zetten.
Het is niet moeilijk om een goed script, vakkundig om zeep te helpen. Het script van K-Pax had net zo makkelijk tot een draak van een film kunnen leiden, als de studio zich er mee had bemoeid.
Maar de regisseur (Iain Softley oa. Hackers, Backbeat) is er goed in geslaagd de emotionele valkuilen uit het script te ontwijken.
De art direction van de film loopt gelijk met de sfeer in het script. Grofweg is de film te verdelen in lichte scenes en donkere scenes, die op die manier de tweespalt in het hoofdkarakter weergeven, maar ook de dualiteit van het verhaal onderstrepen.
De keuze voor Jeff Bridges als Dr Powell is in mijn ogen wat minder geslaagd geweest. Ik ben nooit een groot fan van zijn acteer talent geweest, maar in deze film komt pijnlijk duidelijk naar voren dat Kevin Spacey Jeff Bridges mateloos overklast, en Bridges is dan ook nergens in de film in staat tegengas te geven.
