Ik ga scheiden 27

“Komt hij je zondagavond weer halen?” vroeg ik.
“Dat wist hij nog niet.”
“Oké, dan wachten wij af.”
Ik keek naar Marion. “Ik denk wel dat ik maandag Marleen opbel over hoe we nu verder moeten. Nu brengt hij Markus hier tegen alle verwachtingen in. Het kan volgens mij niet zo zijn dat hij straks het recht heeft Markus ook op te halen wanneer hij wil.”
Marion pakte mijn schouder.
“We bellen haar morgen even op als Markus niet opgehaald wordt. Je hebt gelijk.
“Marion, mag ik achter de pc?” vroeg Markus. Marion stond op en startte de computer in de huiskamer en voerde het wachtwoord in. Markus kende dit wachtwoord niet. Hierna ging ze weer naar mij in de keuken. Markus kon ons onmogelijk horen.

“Toch begrijp ik het niet, Marion. Hoe kan het nu dat Jan wist wanneer wij bij Marleen zouden zijn? Hij weet wel meer dingen waarvan ik me achteraf afvraag hoe hij dit te weten moet zijn gekomen.”
“Welke dingen?” vroeg Marion.
“Hij staat ergens, maakt niet uit waar, altijd efficiënt. We zijn er of we komen eraan.”
“Maar wat denk je dan? Of beter gezegd: wie verdenk je dan?”
“Nog niemand, ik verdenk nog niemand. Maar dat er iemand praat is zeker. Hij was bij mijn advocaat, precies op het juiste moment.”
“Ja en? Dat kan zijn advocaat hebben doorgegeven.”
“Dat ik naar mijn advocaat moest die dag? Wat is het nut ervan dat hij dat weet? En die keer dat hij achter een politieauto aanreed nota bene? Hoe wist hij in godsnaam dat wij erin zouden zitten?”
Marion stond een beetje geïrriteerd op en begon af te ruimen.
“Niet paranoïde worden, Petra. Daar kan ik slecht tegen.”
Ik wist mij geen raad na deze harde uithaal van Marion. Zo kende ik haar niet. Ik vroeg mij toen oprecht af waarom. Constance? Haar huis te bezet? Te veel laten zien aan JW? Er ging van alles door mijn hoofd. Maar was ik echt paranoïde? Ik besloot direct tegen haar te zijn.

“Ben ik te veel hier, Marion? Zijn wij te veel, Markus en ik? Laten we gewoon heel eerlijk tegen elkaar zijn.”
Marion kwam tegenover mij zitten.
“Jij wakkert de liefde die ik voor een vrouw zou kunnen voelen nog meer aan. Constance was heerlijk voor seks, maar niet voor een verhouding. Jij bent heerlijk voor beide. Maar ik zag hoe je naar JW keek. Dat doet dan pijn. En jou maakt het niet uit wat ik met Constance begin.”
“Marion, schat ik hou van je. Je bent mij meer waard dan wie dan ook, buiten mijn kinderen natuurlijk.”
Marion probeerde ontsnappende tranen snel weg te vegen. “Nee, ik ben niet jaloers. Ik ben gewoon blij met jou en ik hoop dat jij hetzelfde voelt als ik. Een diep respect en een heel warm gevoel van binnen, voor jou.” Nu liet ze haar tranen de vrije loop. Minutenlang huilden wij met zijn tweeën.
“Je hebt mijn hart aangeraakt”, stamelde ze.
“Jij het mijne en nu gaat ons leven verder. Laten wij in godsnaam dat wat we voor elkaar voelen, uitdragen op een manier waar we ons alle twee goed bij voelen.”
“Ik begrijp het Petra, echt. Ik ga proberen met je te leven hier maar als dat niet gaat omdat ik er te veel pijn van krijg, dan moet je weg.”
Ik zakte door een onzichtbare grond. De val leek maar niet te stoppen. En toen dacht ik: ’Dit is het leven. Het leven waar ik voor gekozen heb. Ik ben nog niet alleen geweest. Voor het eerst voelde ik dat het wonen bij Marion niet ideaal was, ook al wilde ik dit met alles wat ik in mij heb geloven. Dit was tijdelijk. Maar door liefde voor mij? Ik zou mij blij moeten voelen, maar was het niet. Je wenst niemand een liefde toe die niet beantwoord wordt op een manier die goed voelt voor beiden.

Markus kwam de kamer binnen, hij zag direct aan mijn gezicht dat er iets aan de hand was. Ik probeerde een pokerface. Marion bleef met haar rug naar hem toe staan omdat ze ineens aan het koken geslagen was. Maar Markus liep naar haar toe. Hij keek haar van opzij aan en zag haar tranen.
“Wat is er? Hebben jullie ruzie gehad?”
Marion streek hem door zijn haar. Zijn harde, wilde krullen veerden, achter haar hand aan, direct weer op.
“Nee lieverd, we vinden het gewoon heel bijzonder dat je weer hier bent. We hebben het er zo vaak over gehad in het ziekenhuis, mamma en ik. En nu kom je gewoon helemaal uit eigen beweging.”
Hij pakte haar middel en keek naar de geroerbakte eieren.
“Weer eieren?”
Marion lachte.
“Het lijkt wel Pasen, hè?”
Hij moest eens weten, dacht ik. Ik wilde Markus absoluut niet gaan belasten met de waarheid. Ook al deed hij soms al erg volwassen, dit zou hij niet begrijpen.

Markus vertrok op zondagmiddag met de trein naar Limburg, zoals hij met Jan telefonisch had afgesproken een dag ervoor. En ik, ik zou het aanzien hoe de relatie met Marion verder zou gaan. Of het nog wel te doen zou zijn onder één kap te wonen met haar. Constance kwam steeds meer en ik bleef steeds meer op mijn eigen kamer. Ik kocht een klein televisietoestel zodat ik mij buiten de vele boeken die ik las ook op een andere manier kon vermaken. Maar wat voorheen kleine zaken waren die direct uitgepraat werden, mondde nu uit in onuitgesproken irritaties. Marion en Constance werden steeds openlijker in hun verhouding. Ik wilde Marion niet vragen hoe Constance dit allemaal kon dealen met haar man. Ik zou het wel willen weten, maar Marion liet er niets over los maar ik zag aan haar dat ze steeds gelukkiger werd. Het deed mij niets dat Constance en zij gelukkiger werden met elkaar. Maar ik begon de dichtheid van onze relatie wel te missen. Ik voelde mij steeds meer een kostganger.

Jan moest voor mij alimentatie betalen, wat hij met grote tegenzin deed en dus met de altijd aanwezige grote vertragingen. Marion begon een klein bedrag van mij te eisen voor inwoning, wat ik niet meer dan normaal vond. We voelden alle twee dat het beslist niet meer zo was als in het begin. Daarom besloot ze een ‘Petra en Marion-avond’ in te lassen. Donderdagavond was voortaan de avond waarop wij uitvoerig met elkaar spraken. Maar het waren vaak geen fijne of warme gesprekken. Ze begon mij steeds meer te verwijten.

“Waarom zoek je JW niet op, Petra? Hij vraagt mij via WhatsApp waarom jij je sms niet beantwoordt. Waarom zet je je advocaat, Marleen, niet wat meer onder druk? Heb je al aan Constance gevraagd hoe het staat met de eventuele rechtszaak tegen het ziekenhuis waar je geopereerd bent?”
“Dat zijn heel veel vragen, Marion. JW wil ik niet belasten met mijn situatie. En Constance? Zij zal toch naar ik hoop zelf komen met de voortgang?”
“Hoor je wel wat je zegt, Petra? JW wil je niet belasten, Marleen wil je niet belasten en Constance eigenlijk ook niet. Wanneer ga jij eens iemand belasten?” Ik snapte haar felheid niet. Ik had het gevoel dat ze mij zat was.