Omgaan met verlies

Als ik maandagochtend na een korte, onrustige nacht de woonkamer inloop, ziet die er nog hetzelfde uit als altijd. Het aquarium, de tv, het bankstel, de eettafel, het staat allemaal op dezelfde plaats en toch is het anders dan anders. Het is stil. Geen geluid van de kinderen of moeder de vrouw. Het is stil. Doodstil, op het gezoem van de aquariumpomp en het getik van de klok na. Een stilte die nog versterkt lijkt te worden door de witte wereld aan de andere kant van het raam. Een oorverdovende stilte die als een verstikkende deken om me heen hangt.

Ik heb geen trek in eten en zelfs de koffie smaakt me niet. Ik drink het zonder te proeven. Het enig goede eraan is dat het warm is, want ik heb het koud. De kachel staat aan, maar ik heb het koud. Hoe hoog ik de kachel ook zet of hoeveel truien ik aantrek, ik blijf koud. De kou zit in mij. Daar, diep van binnen, zit een blok ijs dat niets met het winterse weer te maken heeft en dat door niets verwarmd lijkt te kunnen worden. Ik zit als bevroren op de bank en staar wezenloos voor me uit.

Soms heb je na een gebeurtenis het gevoel dat het niet echt gebeurd is. Tegen beter weten in blijf je hopen dat het een slechte droom is waaruit je elk moment wakker kunt worden. Maar dit is niet zo. Het doffe gevoel in mijn hoofd vertelt me dat het echt gebeurd is. En iedere tik van de klok slaat die werkelijkheid er dieper in. Een werkelijkheid die heel anders had kunnen zijn. Het gevoel blijft maar knagen dat het niet zo had hoeven aflopen. Het ging zo goed, waar ging het mis? Waarom ging het mis? Vragen die de hele tijd door je hoofd spoken. Vragen die nutteloos zijn omdat ze niets aan de situatie veranderen. Die blijft zoals hij is, net als het gevoel.

De hele dag doe ik automatisch en emotieloos de dingen die ik moet doen. Of niet. Ik heb geen idee wat ik doe. Het enige dat uitmaakt is het verlies dat ik voel. Ik zet de tv aan en kijk naar de beelden zonder ze te zien. De pratende hoofden zeggen me niets, dus zet ik de tv maar weer uit. Op de radio spelen ze de verkeerde muziek, welke zender ik ook kies. Starend naar de ruggen van cd-hoesjes sta ik minutenlang verdwaasd voor de cd-kast. Ik besluit de rest van de dag maar in stilte te ondergaan. Die koude, oorverdovende, verstikkende, werkelijkheidbenadrukkende stilte.

Er is verlies en verlies. Hoe vreemd is het te moeten omgaan met verlies van iets dat je eigenlijk nooit hebt gehad. Afgelopen maandagnacht verloren de New England Patriots voor de tweede keer in vier jaar de Super Bowl van de New York Giants.