Ben je betoeterd?!
Dat een nieuwe auto geen garantie is voor veiligheid op de weg, heb je vorige week kunnen lezen. Dat het zelfs tot sociale onrust kan leiden, heb ik enkele jaren geleden ervaren.
Nadat ik gedurende anderhalf jaar op gezette tijden een auto tot mijn beschikking had gehad, wilde ik graag eens zelf bepalen waar ik naartoe zou gaan. Altijd maar doelloos rondrijden, waarbij de drukke kruispunten als kralen over de route lagen gedrapeerd, ging ook vervelen. Bovendien had de rijinstructeur zijn gehele leven al tien keer de revue laten passeren. Het kost een fortuin, maar dan heb je ook wat. Een roze papiertje welteverstaan.
Nu nog een bolide om mijn kunsten te vertonen. Aangezien ik inmiddels toch al een schuld had waar ik mijn hele leven krom voor zou moeten liggen, kon een nieuwe auto er ook nog wel bij. Na een lange zoektocht die mij langs alle garages in de wijde omtrek leidde, viel de keuze op een zilvergrijze auto van Frans fabricaat. Laten we hem Peugeot noemen.
Het duurde enige tijd voordat Peugeot binnen was, maar het was het wachten meer dan waard. Hij reed heerlijk. Trots als een pauw scheurde ik doelloos langs de drukke kruispunten in de ganse omgeving. In het begin was het wat vreemd om de stem van mijn rijinstructeur te horen terwijl ik het rijk voor mij alleen had. ‘Kijk in je zijspiegel!’ Maar ik kwam erachter dat hij steeds zachter fluisterde als ik weer eens naliet om over mijn schouder te kijken bij het inhalen van zo'n trage lesauto. Ik vermoedde dat dit was wat men ‘ervaring’ noemde.
Zoals dat gaat met alle nieuwe dingen, werd de initiële euforie echter langzaam getemperd. De ritjes werden doelmatig, de snelheid ging omlaag en het CJIB werd arm. En zo reed ik nog lang en gelukkig. Met nadruk op het woordje ‘reed’. De problemen ontstonden immers als de auto stil stond.
Op een morgen werd ik na een zware avond rond 11.00 uur gewekt door de snerpende deurbel. Slaapdronken opende ik in boxershort de voordeur en keek recht in de ogen van mijn buurvrouw. ‘Was je vannacht niet thuis?’ vroeg ze. Ik vertelde haar dat ze me zojuist had gewekt uit een metersdiepe coma. Dat bleek ze om 5.00 uur ook te hebben geprobeerd, toen de gehele buurt zich rondom mijn onophoudelijk claxonnerende auto had verzameld. Peugeot had het anderhalf uur lang volgehouden, waardoor iedereen in de wijde omtrek met een slaapgebrek kampte. Het boefje.
In eerste instantie deed ik het voorval af als een incident. Iedereen heeft weleens een offday. Maar toen ik twee weken later wakker schrok door een oorverdovend geloei, besefte ik dat die diagnose misschien iets te kort door de bocht was. Er was meer aan de hand. Op last van de buurt plaatste de garage een nieuwe claxon, waarna de rust wederkeerde.
Het bleek echter de bekende Franse slag. Een dag of drie later gaf mijn zilvergrijze vriend alweer een eenmansconcert voor de gehele wijk. Bijkomend probleem was dat hij het altijd ’s nachts op z’n heupen kreeg. De daaropvolgende drie weken herhaalde hij zijn trucje vele malen. Twee keer heb ik een uur door niemandsland getoerd om hem te bedaren, één keer heb ik hem van ellende stomdronken in een aangrenzende wijk geplaatst, en één maal deed ik net of ik niet thuis was en gluurde onder het gordijn door naar de toegestroomde menigte. Ik was de buurtparia die langs de deuren ging om berouw te tonen voor de overlast, en clementie te vragen voor mijn baldadige spruit.
Tussendoor ging ik twee maal terug naar de garage, die voor een raadsel stond. Dat beweerde men althans. Nieuwe bedrading was mijn deel, maar Peugeot werd niet getemd. Een nieuwe airbag hielp evenmin. Dit alles had plaats in de beginperiode van de relatie met mijn vriendin. Het duurde niet lang voordat ook de volksbuurt waarin zij toen nog woonde kennismaakte met Peugeot. Instrumentalkonzert für claxon in D minor. De buren waren echter allerminst blij met de aubade. Pesterijen waren haar deel.
Zie dan nog maar eens de vrouw van je dromen te veroveren. Er moest een einde komen aan de nachtelijke escapades van Peugeot. Ik eiste een oplossing, aangezien ik niet meer voor de veiligheid van mijn bolide kon instaan. En ook niet voor die van mijn vriendin. Vervanging van de gehele software was het paardenmiddel dat Peugeot uiteindelijk voor altijd het zwijgen op legde.
Af en toe schrik ik nog weleens wakker van getoeter. Dan duurt het enkele seconden alvorens ik besef dat Peugeot inmiddels een nieuwe eigenaar heeft en de claxon waarschijnlijk beroerd werd door een opgeschoten jongeling. Want de kans dat iemand in mijn wijk nog een Peugeot aanschaft is nihil.
