Heb je het al gehoord? Hij is terug!
Het is weer voorbij de mooie zomer ~ Gerard Cox (1843)
Terwijl de Vaderlandse politici in verdekte Zuid-Franse baaitjes al lurkend aan waterige aanmaaklimonade de nieuwste Saskia Noort of Kluun lezen, treed ik bij dezen uit de anonimiteit die zomerreces wordt genoemd. De roep om de nieuwste drulovic werd simpelweg te luid. Midden in de nacht werd ik lastiggevallen door ontredderde fans die na mijn plotselinge afmars uit de schrijversgemeenschap in een inktzwarte depressie waren vervallen. Dagelijks ontving ik tientallen brieven van verontruste moeders, wier kinderen op dinsdagen volledig onhandelbaar waren, nu ze noodgedwongen van mijn legendarische bijdragen met de voor columnbegrippen veel te lange zinnen en veel te moeilijke woorden verstoken bleven. Premier Balkenende schreef me een persoonlijke e-mail waarin hij mij smeekte om eender wat het internet op te knikkeren, aangezien hij door de mand dreigde te vallen nu de gehele Eerste en Tweede Kamer én zijn eigen vrouw bij gebrek aan leesvoer zowaar eens opletten wanneer hij, zoals gewoonlijk, iets geheel nietszeggends te berde bracht.
Ik kan de zucht van verlichting achter die miljoenen beeldschermen bijna letterlijk horen nu de bodemloze misère ten einde is. ‘Heb je het al gehoord? Ons aller drulovic is terug!’
Toch zal ik de torenhooggespannen verwachtingen direct iets moeten temperen, want de zomer van 2010 gaat nou niet echt de boeken in als míjn zomer. Of het moet wel een bedroevend slecht boek zijn, zoals alleen Saskia Noort en Kluun dat kunnen schrijven. Mijn weinig enerverende bestaan bestond de afgelopen maanden voornamelijk uit het aan de weg zetten van onze vuilcontainer. De spaarzame vrije tijd vulde ik met televisie kijken, de hond uitlaten en mijn 36-urige werkweek. En hoewel Nico Dijkshoorn daar ongetwijfeld enkele prachtige gedichten over zou kunnen schrijven (‘de vuilcontainer staat aan de weg – ik zit in de kamer – verschil moet er zijn’ of iets in die trant), kan ik er geen chocola van maken. Ik ben nou eenmaal geen huis-tuin-en-keuken auteur (ofschoon ik druk doende ben met een bloedstollende novelle over mijn nieuwe nachtkastjes, maar dat terzijde).
Nee, dan de zomer van Paul Vlaar. Je weet wel, de hoofdpersoon in het sprookje van de anonieme geestelijke uit een Noord-Hollands gehucht die uit het niets de bekendste pastoor van Nederland werd, nadat hij door Bisschop Punt zeven tellen aan zijn broek kreeg. Paultje zou te hard op zijn trommel hebben geramd toen hij, getooid met bossen wortelen en oranje indianenveren op zijn pletterpet, aan de vooravond van de WK-finale werd toegejuicht door de Obdamse kerkgemeenschap. En dat terwijl hij waarschijnlijk de enige pastoor in Nederland is die het aantal volgelingen ziet groeien in plaats van decimeren. Door het geloof te betrekken bij het alledaagse leven (Gij gaat niet vreemd, zie Kluun vers 4:14), zitten er niet slechts enkele seniele bejaarden die uit alle macht vergiffenis voor hun zondige leven trachten te vragen op de achterste rij, geflankeerd door anderhalve drugsverslaafde die onder valse voorwendselen naar binnen is gelokt (‘er ligt een half grammetje wit op jullie te wachten’- tja, een hostie weegt niks). In plaats daarvan worden in het Obdamse de missen op groot scherm vertoond in café Nelly’s en in de kantine van voetbalvereniging Victoria O.
Maar eerlijk is eerlijk, Pastoor Paul heeft wel gefaald. Zijn lofzangen hebben niet kunnen voorkomen dat het niet de zomer werd van Stijn Schaars, maar van Andrès Iniesta, die de wereld behoedde voor de lelijkst voetballende wereldkampioen uit de geschiedenis van de mensheid. En voor verliezers geldt nu eenmaal dat ze op de blaren moeten zitten (nu ja, de meeste verliezers dan, anderen worden gefêteerd als kampioenen nadat ze met onooglijk voetbal en met veel geluk per ongeluk tweede zijn geworden). Derhalve raapt Paul Vlaar nu zeepjes van de kloostervloeren tot hij sterretjes ziet, hoort en vooral voelt.
Ach, laten we het erop houden dat de katholieken niet meer weten wat winnen is. Zelfs de politieke tak van de uit de hand gelopen sekte verliest dagelijks meer leden dan BP aan liters olie. Het vreemde is echter dat de Christen Democraten hoogstwaarschijnlijk de komende tijd gewoon het bewind blijven voeren over ons, besmeurde pelikanen van de lage landen. Dat is zoiets als Maradona als nieuwe bondscoach aanstellen, Milli Vanilli een oeuvre-award uitreiken of Dirk Scheringa je zuurverdiende spaarcentjes laten beleggen in IceSave.
Hoe je het ook wendt of keert, politiek gezien was het de zomer van Geert Wilders. Op dit moment speelt hij zelfs een cruciale rol in de kabinetsonderhandelingen. Naar verluidt kost het alleen nog wat moeite om de Mozart van de 21e eeuw ervan te doordringen dat een minderheidskabinet niet betekent dat ons land straks wordt bestuurd door een stelletje criminelen Marokkanen en Antillianen, maar door twee partijen die niet genoeg zetels hebben. Er is dus gedoogsteun nodig van onze rechtse vrije vogels. En als het om gedogen gaat, dan is de PVV nou niet echt de meest toeschietelijke partij. Nog even afwachten derhalve.
Maar bovenal is de zomer van 2010 die van onze eigen Bakoenin. Tijdens mijn afwezigheid schijnt de columnisten-nestor het te hebben gepresteerd om gedurende drie weken elke dag een column te schrijven over de Tour de France. Ga dat maar aanstaan, 21 dagen lang! Om met Gary Lineker te spreken: de Tour is een wielerronde waar een mannetje of 200 meedoen en Alberto Contador wint. Net zoals een column van mij altijd een stukje tekst is van een woord of 500.
Nu ja, bijna altijd dan. Het is even inkomen, maar ‘t begin is er. Nu nog een fatsoenlijk einde.
De nieuwste drulovic, volgende week weer gewoon op het vertrouwde tijdstip: dinsdag 6.00 uur.
