Vleeskroket op Uggs

Ze is donkerbruin, heeft een scheve voorgevel en een kont waar heel veel snacks in zitten. Ze ziet er alles behalve aantrekkelijk uit. Ze is oud en door het Nederlandse weer getekend. Haar werkterrein is op de hoek van de straat in Waalre. Afgewerkte mannen passeren haar. Tientallen, nee duizenden zien haar dagelijks. Honderden gaan bij haar naar binnen, zes dagen per week. Men staat zelfs in de rij op straat. Op maandag niet.

Voor wie Waalre niet kent even een high speed briefing. Waalre is een forensendorp onder de rook van Eindhoven. Een kerkdorp en een gemeente zoals er zoveel zijn. Niets bijzonders, op het eerste oog. Toch is Waalre een vreemd dorp. Het heeft een villawijk waar huizen staan waar een winnend Staaslot slechts gebruikt kan worden voor de stookkosten. De wijk heeft een miljonairsdichtheid waar Jort Kelder akelig van wordt. Er staan flatgebouwen met één brievenbus. Dagobert Duck heeft hier een cottage in de bossen. De tuinmannen hebben een TomTom nodig om de schuur te vinden. Sommige huiskamers zijn zo groot dat er klimaatverschillen waarneembaar zijn. De geruchten gaan zelfs dat hier meer supercars gepakeerd staan dan in Jay Leno's carport. De oprijlanen beginnen hier met een A, de zijtakken met een N. Eén man heeft zelfs een tankstation aan zijn oprijlaan. Als een meisje hier 18 wordt, krijgt ze een Mini Cooper, een jongen een tennisbaan. Hier lopen de meisjes op Uggs van reebok. Niet het merk, het dier. Als mama 50 wordt, krijgt ze onder en boven nieuwe lippen (want papa denkt alleen aan zichzelf) en misschien zo'n keffende handtas. Maar nu plagiëer ik misschien teveel uit het archief van Youp van 't Hek.

Is dit verschil tussen niks bijzonders en megarijk in een klein dorp relevant voor mijn verhaal? Ik ga het proberen uit te leggen. Ik vraag mij af wie de vele bezoekers van de bruine dame op het hoekje nou zijn. Staan hier de superrijken te wachten op hun beurt of is de vervallenheid van de oude dikkont juist een teken voor de 'normale' werkende man dat hij ook betaalbaar kan genieten?

Ik zie haar dagelijks. Ik ben nu, hopelijk tijdelijk, zo'n forens die met verbazing naar de rij hongerigen kijkt als hij voor het rode licht voor het kruispunt moet wachten. Hoe kan zo'n friettent überhaupt nog bestaan? Die Rotterdamse Smaaknazi van SBS met zijn kapotte rubbertjes zou hier niet vrolijk van worden en dat is een understatement dat in het handboek van beginnende  autodealers moet komen. Het woord 'Smaaknazi' neem ik terug. Immers, regel 1 voor columnisten die geen zin hebben in gedoe: Don't mention the War. Nee, ik verander het gewoon in 'Smaaknasi', in de context van friturologie toch een treffend woord. Zo'n beetje alle vetbakken in mijn omgeving zijn overgenomen door Aziaten. Onlangs bestelde ik een frikandel bij mijn tot dan toe vaste friterie. De jongen achter de pan had geen idee waar ik het over had, maar wees mij op de aanbieding van de dag: een flietje nasi speciaal. Dan haak ik af. Ik vrees dat mijn berepoot dan ook echt berenvlees bevat, mijn bamihap gewokt wordt en een hotdog....

Even terug naar het frietkot in Waalre. Het is een houten, bruin geschilderd hok waar zelfs de Belgische brandweer vraagtekens bij zou zetten. De met schrootjes behangen keet lijkt meer vervallen dan het scrotum van stier Herman. Het is een oude bruine dame met een scheve voorgevel en een dikke kont waar de voorraad kroketjes en aardappelen bewaard worden. Het hok is veel te klein. Hooguit tien man plus de fruitautomaat kunnen relatief comfortabel binnen blijven de staan. Als je pech hebt, moet je buiten wachten.
Toch zie ik dagelijks snacklustigen buiten wachten, in weer en wind. De bruine dame heeft iets wat andere tenten niet hebben en ik weet niet wat. Er zijn andere frituren in Waalre, mét parkeerplaats, brandveiligheid en schuilmogelijkheden.

Afgelopen week kon ik de verleiding van de schrootjesnegerin niet weerstaan. Ik wilde haar frietje wel eens proeven. Als alle schapen in de sloot springen, wil ik op zijn minst ook natte hoefjes. Dan kon ik meteen onderzoeken of er ook steenrijke Waalrenaren in de rij staan. Dat was niet het geval. Zij hebben allemaal een eigen aardappelboulevard in de keuken, tussen de Spa Blauw IJsklontjesmachine en Senseo DeLuxe met pads van processierupszijde. Ik stond tussen twintig andere forensen te wachten op mijn frietje speciaal en bamischijf.