Geen titel

Je ziet haar zitten, ze is volledig ontspannen. Ze speelt wat met een haarelastiekje. Ze is onschuldig. Haar slaapkamer lijkt de veiligste plek ter wereld.

Ze loopt al bellend door de kamer. Ze gaat op bed zitten en houdt de telefoon een stuk van haar hoofd. Ze kijkt naar de hoorn en trekt een mal gezicht. Dat is grappig. Met haar hand imiteert ze een pratende mond. Met schuddend hoofd en snel bewegende mond imiteert ze de persoon aan de andere kant van de lijn. Ze steekt haar tong uit en trekt haar wenkbrauwen op.
Dan houdt ze de telefoon weer bij haar oor en lijkt het gesprek verder te gaan.
Je kunt zelf de persoon aan de andere kant van de lijn horen. Iemand die eindeloos doorzeurt over dezelfde situatie.

Het licht in de kamer is zacht. Buiten groeit de schemer. Ze draagt een blouse en een onderbroekje. Ze kijkt voor zich uit en langzaam begint ze haar blouse los te knopen. Wanneer de blouse openvalt, streelt ze haar borsten. Ze neemt haar tepels tussen haar vingers. Ze trekt haar blouse uit en gaat liggen. Haar handen glijden over haar hele lichaam. Langzaam kruipt haar hand naar beneden en glijdt in haar broekje. Ze masturbeert.
Lang krijg je niet de tijd om te kijken. Een minuutje, hooguit. Maar het is zó spannend.

Er is sowieso niet veel tijd om haar te bekijken. Het zijn flarden, altijd. Maar telkens in de intimiteit van haar slaapkamer. Wat doet een slaapkamer toch met je? Alles krijgt er meer lading, spanning.
Ze is vijfentwintig jaar. En je mag altijd naar haar kijken, ze moedigt je aan. Je mag naar haar kijken wanneer ze ijsbeert, huilt, zingt, masturbeert, slaapt of danst.
Je mag naar haar kijken als ze zich aan- of uitkleedt.

Zij heeft de controle. Je mag kijken hoe ze de gordijnen open doet. Hoe ze jongens mee naar huis neemt. En heel soms een meisje.
Zij bepaalt wat en hoeveel je ziet.
Heel soms mag je ook foto’s maken. De adrenaline die dat met zich meebrengt, is ongelooflijk. Hoewel goed fotograferen toch lastig is.

Heel vaak is het kijken helemaal niet zo interessant. Dan zit ze gewoon. Luistert ze muziek of werkt ze aan haar computer. Maar geduld wordt altijd beloond. Iedere dag is er wel een momentje dat het wachten waard maakt.

Naar haar kijken is niet gemakkelijk, het vergt energie. Dat moet je er voor over hebben. Ergens is het ook een soort verstoppertje spelen, zoals vroeger. Je stelt je zo op dat je de zoeker wel kunt zien, maar de zoeker jou niet. En je moet lang kunnen blijven zitten. Zoals gezegd, het is niet gemakkelijk.
Vaak hou je een verrekijker bij de hand, voor de details. Maar het liefst kijk je gewoon, zonder hulpmiddelen, dat is natuurlijker. En spannender.

Eén beeld is het allermooist. Je kijkt tussen de gordijnen door. Je blik glijdt door jouw tuin. Dan door haar tuin, al is die lelijk betegeld. (Weet je nog hoe ze daar lag in de zomer?) Je blik glijdt verder. Langs de muur omhoog, door haar raam, tussen haar gordijnen door. Ze doet haar haren in een staart. Ze heeft net gedoucht. Even lijkt ze terug te kijken. Dan gaat ze verder waar ze mee bezig was.