Geweld in games

Iedere week wordt er wel een artikel over het geweld in games gepubliceerd. Vrijwel altijd hebben deze artikelen dezelfde strekking; games zitten tot de nok toe vol met afschuwelijk geweld en veranderen onze gamende kinderen in gehersenspoelde moordmachines. Wij als gamers weten uiteraard wel beter, immers, hoeveel users hier hebben nou al eens iemand met een glasscherf van het leven beroofd? Toch blijft de media maar doorzagen op dit onderwerp.

Natuurlijk valt er voor dit stoïcijnse gedrag wel wat te zeggen. Hoewel het de laatste tijd erg goed gaat met het gamend Nederland valt het percentage gamers nog altijd te verwaarlozen. Mensen weten over het algemeen nog niet echt wat games precies inhouden en zijn daarom ook niet echt in staat zelf een kundig oordeel te geven. Hier zit het probleem, want hoewel we dus te maken hebben met een groot aantal onkundige mensen, worden er wel veel negatieve artikelen naar buiten gebracht. Artikelen waarin te lezen valt hoe je in games mensen met plastic zakken kunt vermoorden, dat je beloond wordt voor je moordstijl, hoe makkelijk je een auto kunt stelen en daarmee willekeurig mensen omver kunt gaan rijden. Hoe vaak hebben we dit wel niet gelezen?

Deze eenzijdige berichtgeving, gecombineerd met de onkundigheid van het publiek resulteert dus al vrij snel in een zeer scheve visie op het hele gamen. Wij, gamer zijnde, kunnen natuurlijk vrij simpel zeggen dat er van al deze artikelen, gebaseerd op ‘onderzoeken’, geen fluit klopt. Zelf vind ik een gewelddadige game, waarin je met een groot arsenaal aan wapens rondloopt altijd zeer bevredigend. Zeker na een frustrerende dag op school of op het werk. Dan kan ik ’s avonds fijn even Half-Life 2 opstarten en de shotgun leegpompen op een Ant Lion.

Zo gaat het bij mij, en waarschijnlijk ook wel bij veel andere gamers. Games lenen zich prima als uitlaatklep, en dan met name gewelddadige games. Daar kun je het dan misschien niet mee eens zijn, zeggen dat het zo niet hoort, dat je lief tegen elkaar moet zijn en een GameCube moet gaan kopen, maar aan het feit dat het nu eenmaal zo is verander je niets. Critici schreeuwen dat in gewelddadige games het enige doel is het vermoorden van andere mensen. Dat je de macht hebt over iemands leven te beslissen. En, als ergste van alles, dat dit een wennend effect op de gamer zou hebben; dat deze afstompt.

Daarbij vergeten ze voor het gemak maar even dat geweld in games absoluut niet te vergelijken valt met geweld in de realiteit. Ja, je loopt met wapens rond die in de echte wereld ook voorkomen, en ja, het is de bedoeling dat je die gebruikt. Het grote verschil zit hem echter in het doel, waar ga je dat wapen voor gebruiken? In games is het meestal vrij simpel, het doorzeven van NPC’s, die, als jij daar niet in slaagt, jou net zo hard zullen aanpakken. Dat dit ook maar niet in de verste verte iets te maken heeft met ‘het echte werk’ is overduidelijk. Iemands leven nemen in de realiteit heeft verstrekkende gevolgen, niet alleen voor de dader, maar ook voor het slachtoffer, met de aanslag op zijn leven val je meteen z’n hele wereld aan, die uiteraard enorm is. In de virtuele werkelijkheid is hier natuurlijk helemaal geen sprake van, het is een NPC, meer niet, who cares? Hoe komen er mensen dan bij het moorden in games te vergelijken met moord in de realiteit?

Want dat is wat ze doen, gamers zouden door het vaak spelen van gewelddadige games gemakkelijker over kunnen gaan tot geweld in de echte wereld. Het feit dat ieder weldenkend mens in staat is onderscheid te maken tussen de echte wereld en de gameswereld maakt van deze bewering snel gehakt. Misschien zijn jonge kinderen minder goed in staat dit onderscheid te maken, en daarom valt er ook genoeg voor een ‘adviesleeftijd’ te zeggen, hoewel dit uiteindelijk altijd de verantwoordelijkheid is van de ouder, maar daar gaat het hier niet om.

Waarom berust de media zich niet in het feit dat er gewoon een behoefte is aan gewelddadige games, deze negatieve publiciteit heeft sowieso weinig effect. Manhunt heeft enorm veel aandacht gekregen en daardoor zijn er ook veel exemplaren van verkocht, hoewel het duidelijk een zeer middelmatige game was. Het wordt tijd dat de media eens een wat objectiever beeld gaat geven van gamen en zich bijvoorbeeld gaat richten op al het moois wat er wel niet in gamen te vinden valt. Dan zullen mensen vanzelf meer in aanraking komen met games en zullen ze in staat zijn hun eigen beeld te vormen.