Gamesverslaafd?

Op vrijdagavond half 1 kom ik terug van een gezellige avond. Stilletjes sluip ik naar m’n kamer om daar snel m’n bed in te kruipen. Zo te horen zijn m’n ouders niet wakker geworden, mooi. Ik wil net m’n lichtje uitknippen, maar vlak voordat ik de schakelaar indruk zie ik een twinkeling bij m’n voeteneinde. Een kleine, chromen X die blinkt.

En op dat moment realiseer ik me dat ik eigenlijk helemaal geen slaap heb, nog genoeg tijd om te slapen wanneer je eenmaal dood bent. Ik was Halo 2 toch nog aan het spelen? Net weer een beetje in de campaign op Heroic, spannend en uitdagend. Ach, what the hell, morgen toch vrij. Koptelefoon in de TV, Xbox aan en controller in de hand, we kunnen beginnen.

Na een maand is het wel weer wennen, die snelle en intensieve actie van Halo 2. Dat is nog eens wat anders dan een beetje racen en legers managen op m’n computer. Toch gaat het al snel beter, de haat voor de Elites staat weer voor de deur en ik heb gelukkig mijn trouwe Battle Rifle in m’n hand. Schietend, schuilend en rennend kom ik door de levels. De explosies bulderen in m’n oren en met een tevreden zucht plant ik de kolf van m’n geweer in de fragiele rug van de laatste Elite.

Helaas gaat het na een tijdje wat minder, ik ben niet meer trefzeker en die verdomde plasma granaten willen maar niet plakken. Met veel moeite bereik ik een open veld, een drum uit de verte vertelt mij al dat dit ruig gaat worden, gitaren komen erbij, ik bereid me voor. Omgeving is ronduit slecht, weinig plek om dekking te zoeken, veel mogelijke plekken voor vijandelijke snipers. Wapens? De Battle Rifle heeft zich in de vorige aanval als zeer nuttig bewezen, helaas, de kogels liegen er niet om, er zitten nog maar 21 kogels in m’n laatste clip. Granaten? 1 plasma granaat, ik besluit deze maar te bewaren als een appeltje voor de dorst.

En daar komen ze, een stel Grunts voorop, zoals altijd. Met twee bursts liggen er 4 om. So far, so good. Maar, er komen er meer, Jackals, Elites, Hunters! Ja, dat doet me de das om, ik zie een groene straal op mij afkomen en voor ik het weet is het voorbij, m’n ontzielde lichaam stort ter aarde en de Covenant zegeviert. Met een schreeuw gooi ik m’n controller opzij. Ik verman me en raap m’n controller weer op. Ik kijk even naast me, en ik schrik, de wekker geeft 04:03 aan. 3 en een half uur, opgeslokt in het zwarte gat van de verslaving.

Dus ja, waarschijnlijk ben ik een game junk, waarschijnlijk heb ik de kick nodig om rustig en gelukkig te blijven. Een drukke week en ik vertoon ontwenningsverschijnselen. Ik heb de games nodig om mijn day to day frustraties te kunnen botvieren, om inspiratie op te doen en mezelf simpelweg wat afleiding te geven. Maar zolang ik geen fietsen ga verkopen, what’s the problem?