Michael we love you

Zijn eigenheid bestond met name uit het feit dat hij veel geld uitgaf, heel veel geld, na zijn album Thriller, waar 110 miljoen exemplaren van verkocht zijn. Er is nog geen artiest die dit nagedaan heeft. Zoals Elvis is ook Michael Jackson een voorbeeld geweest voor zeer veel artiesten.

Met zijn hartstilstand zette hij het hart van veel van zijn bewonderaars ook even stil. Alleen een groot talent – en dat was hij - wordt een monument in de geschiedenis.
Superlatieven zijn op zijn plaats omdat zijn creativiteit onbegrensd was. Oude ritmes op een nieuwe manier gebracht, nieuwe ritmes ingebracht. Nieuwe vormen van dans en bewegen. Van mij mag hij nu in een tweepersoonsbed liggen naast die andere King, Elvis Presley.

In juli zou hij zijn grote comeback beleven met vijftig uitverkochte stadions in de bekende O2-Arena in Londen. Dit heeft een enorme druk bij hem neergelegd. Hij trainde hard en hij schijnt achteraf van alles en nog wat geslikt te hebben om nog verder in vorm te komen. Wat bezielde hem dit grote project te doen? Hij leefde exorbitant als het om geld uitgeven ging. Hij kocht alles was los en vast zat. Zijn bankrekeningen konden zijn levensstijl maar moeilijk bijhouden, hij moest snel weer iets gaan doen. Neverland verkopen, wat op het nippertje voorkomen kon worden door in zee te gaan met een investeringsmaatschappij. Het heeft hem miljoenen gekost de jakhalzen van zijn lijf te houden. Veel mensen dachten op doortrapte manieren geld van hem los te krijgen. Soms waren de beschuldigingen onmenselijk, maar hij moest wel. Wanneer de media bloed ruikt zal het vloeien ook. De reputatieschade zou vele malen groter zijn dan het afkoopbedrag. De onduidelijkheid met betrekking tot zijn kinderen en hun opvoeding, het rare voorval met zijn zeer jonge kind op een Duits balkon; hij werd er hard op afgerekend. Waarom bleven dit soort zaken hem volgen? Ik heb er wel een theorie over.

Hij en ik hebben één ding gemeen: we zijn grootgebracht met de Jehova’s Getuigen-paplepel. Michael moest deze sekte verlaten vanwege zijn album Thriller, ik verliet hem vrijwillig om de horror uit mijn leven te bannen. Het heeft mij 15 jaar gekost angsten te relativeren. Wanneer je zo verschrikkelijk geïndoctrineerd wordt in je jeugd, je gevoelens zo met de zweep van angst geslagen worden, is het heel lastig een normale volwassene te worden. Ik herken de stappen van Michael, zijn verschrikkelijke twijfels over van alles. Zijn uiterlijk, zijn hele zijn. Ik herken de ‘maakbaarheid’ van zijn uiterlijk, jij was nooit goed genoeg in je jeugd tegenover al het goddelijke waar je mee dood werd gegooid. Alleen op het podium was het een ander verhaal. Daar uitte hij zijn diepe innerlijk, de opgesloten Michael kwam vrij. Hij voelde zich daadwerkelijk vrij, voelde zich geliefd. Dit in grote tegenstelling tot de vele momenten in zijn jeugd, door zijn vader, door ouderlingen door zijn ‘medebroeders en -zusters’. Ze duwen je in een keurslijf waar je bijna niet in kunt ademen als je je niet automatisch kunt conformeren.

Zo gaat het zo vaak  met popidolen. Sterven als je nog iemand bent, iemand zonder rollator. Ze laten een vertwijfelde mensenschare achter, met als enige vredige gedachte dat je nu rust hebt. Dat je neus en de kleur van je huid er niet meer toe doet. De herinnering aan jou is er een van respect omdat je iemand was. Geen wereldverbeteraar maar een artiest tot in het diepst van je zijn.

je laatste dans
door de dood gedanst,
een moonwalk op wolken,
op jouw regenboog waar
menselijke kleuren niet
meer gelden,
 
je bent vrij, je kan nu zijn
wie je bij je geboorte was.