Op je hoogtepunt stoppen

HET DEBUUT VAN ONZE NIEUWSTE COLUMNIST KUIFKRULLEN:

Er komt weer een nieuwe serie afleveringen van de X-Factor. Sylvester Stallone heeft gezegd nog een Rambo-film te willen maken. De Jackson Five komt weer bij elkaar voor een tournee. Vorige week was ik bij een slecht concert - ik was schijnbaar de enige die een kritische noot durfde te plaatsen want de rest van de zaal bleef de handen maar kapot klappen en roepen om toegiften, doch dit terzijde – en de band bleef maar terugkomen. Vier toegiften spelen, ze zouden er een straf op moeten zetten. George Clooney gaat mogelijk de hoofdrol spelen in een remake van Hitchchcocks ‘the Birds.’ En dit zijn de teletekstberichten van één dag.

Ik ben het helemaal zat. Dat recyclen; dat vervolgen maken; dat door- en door- en door- en doorgaan; dat uitwringen van alles wat enigszins succesvol was, de creativiteit is veel maar dan ook veel te ver te zoeken. En kom niet aanzetten met van die argumenten als: het vergt ook creativiteit om een goed vervolg te maken. Of, erger nog: beter goed gejat dan slecht gemaakt. Er is in de hele geschiedenis één goede sequel gemaakt en dat is Terminator 2. Charlie and the Chocolat Factory, de Tim Burton-remake, was ook nog te trekken. Maar meer kan ik er echt niet bedenken. Als er nog creativiteit bestaat, waarom verneuken we dat in godsnaam met remakes?

En wie zit er nog op te wachten? Wie wacht er op nog een Rambo-film? De portemonnee van Sylvester zelve misschien? Want de films, bewaar me alsjeblieft. Nóg een film waar hij met een schreeuwende scheve mond dampende hulzen om zijn hoofd heeft vliegen? Ik kan het niet aan. En een Jackson Five-reünie? Ik hoor de termen als jeugdsentiment al weer opborrelen. Maar het heeft geen fuck te maken met jeugdsentiment. Jeugdsentiment was het geweest als Michael Jackson nog steeds een klein aandoenlijk negertje was geweest, met een onnatuurlijk hoge stem. Maar dat is hij niet. Nee, hij is afgegleden tot een sneue hoop ellende. Er gaan duizenden, miljoenen mensen naar die concerten kijken. Dat weet ik zeker. En allemaal gaan ze zeggen dat het briljant was. Zo groot is Michael nog wel. Nog steeds heeft hij zulke fanatieke fans, dat sommigen zijn kakstijl nog adoreren. Maar het is gelul. Jackson Five is geweest. Laat het alsjeblieft een zoete herinnering blijven. Weg met de volwassen parodie. Weg er mee, nu het nog bij een persbericht is gebleven.Ik snap niet waarom mensen niet weten wanneer ze moeten stoppen. Ik snap niet dat mensen niet begrijpen dat ze van sommige dingen af moeten blijven. Waarom is er niemand die roept: “en nóu is het klaar?” Werkelijk, en er zijn geen uitzonderingen op.
De uitspraak op je hoogtepunt stoppen, bestaat niet omdat het zo lekker bekt.
Ik ben een enorme – enorme! – Jeff Buckley-fan. Maar door zijn dood wordt alles, als goddelijk zijnde, uitgebracht. Iedere scheet. Ik wil dat niet. Sterker, het maakt mijn beeld kapot.

Wie stopt de Rolling Stones? Ze vullen nog steeds zaal na zaal, veld na veld, maar ze doen toch al dertig jaar hetzelfde? En per concert wordt het ietsje slechter. Geef ze nog dertig jaar en er zal geen goed klinkende noot meer te ontdekken zijn.
Is er iemand die genoten heeft van de remake van the Dukes of Hazard? En dan heb ik het niet over de benen van dat meisje van wie ik de naam kwijt ben.
Is er iemand die hetzelfde Flodder-gevoel beleeft aan de serie als aan de films?
Is er iemand etcetera etcetera?

Ik weet zeker dat er mensen dit lezen en probleemloos een aantal voorbeelden kunnen noemen waardoor mijn hele verhaal ontkracht wordt. Maar lees dan nog eens één keer de eerste zin van dit stuk. Er is niemand die kan ontkennen dat ik op z’n minst toch een beetje gelijk heb.