Gebroken droom
Daar ging het fout. Goed fout zelfs. In zijn laatste jaar bij Groningen begonnen de twijfels al toe te slaan bij de jongeling. In een openhartig interview waarin hij vertelde over zijn ernstige psychische problemen gaf Hoogstrate aan toen al moeite te hebben met de druk. Een speler die naar PSV zou gaan, daar werd wat van verwacht. Het bleek een voorbode voor een bijzonder zware tijd. Hoogstrate was voorbestemd om te gaan schitteren op het veld en zich te ontwikkelen tot een topspeler, maar kwam de schaduw van het trainingsveld niet uit. Om vervolgens te verdrinken in de duisternis van een depressie, veroorzaakt door wat je volgens Hoogstrate faalangst mocht noemen.
Niets menselijks is voetballers vreemd. Vooral jonge voetballers niet. Ze komen in Nederland snel, worden de hemel in geprezen en vervolgens van hun voetstuk gekatapulteerd door dezelfde mensen die hen eerst nog opstuwden in de vaart der volkeren. Net de adolescentie voorbij bleek Hoogstrate nog ernstige twijfels te hebben aan zichzelf. Herkenbare gevoelens voor veel mensen, maar bij hem kwam er ook nog eens een hoog verwachtingspatroon van de buitenwereld bij. Want van een dergelijk talent werd niets meer of minder dan een snelle aanpassing en een stap richting de basis verwacht. De mensen in Eindhoven zagen Arjen Robben voor zich en die slaagde op zijn dooie akkertje. Robben verruilde PSV voor Chelsea, om zich volop te laven aan het succes en de oliesalarissen bij de miljoenenformatie van Roman Abramovich. Hoogstrate zou zo goed wellicht niet worden, maar basisspeler in Eindhoven en een plekje bij Oranje, dat moest toch wel kunnen?
Het ging niet. Jordi Hoogstrate blokkeerde en raakte zichzelf kwijt. Vervolgens vond hij zichzelf terug op de divan bij diverse psychiaters en herwon hij stukje bij beetje zijn zelfvertrouwen. De praatsessies deden hem goed. Het was knap dat hij later openlijk vertelde wat en waar het was misgegaan. Wellicht deed hij zijn relaas als waarschuwing voor die andere jonge talenten in Nederland, die ook te kampen zullen krijgen met een terugslag. Al zal dat geen kraterinslag zijn zoals bij Hoogstrate, toch is het goed om te weten dat het nooit altijd geweldig kan gaan. In twee jaar PSV speelde hij vijf duels in de competitie, allemaal in het seizoen 2003/04. Een seizoen later speelde hij nooit.
In de zomer van 2005 leek hij dan weer klaar om aan te sluiten bij zijn teammaats, maar een zware blessure dwong hem tot revalideren. In de luwte van FC Emmen zocht hij naar het verleden. De ooit als talent bekendstaande speler wilde er aan zijn herstel werken en zijn minuten gaan pakken. Dit alles onder de vleugels van Jan van Dijk, die hem ooit bij FC Groningen liet debuteren. Helaas voor Hoogstrate duurde het toch weer langer dan gedacht, zodat hij na een jaar bij Emmen nog altijd geen duel had gespeeld.
Hij koos er voor om ook dit seizoen bij Emmen te blijven. Nu moest het toch allemaal goed komen met hem. Zijn dromen over een loopbaan in de absolute top had hij al voorzichtig uit zijn slaap verdreven. Alleen voetballen was al genoeg voor hem. Het leek dan ook de goede kant op te gaan. De afgelopen weken kwam hij zes keer in actie voor Emmen, een aanvaardbare start voor zijn voorzichtige terugkeer als voetballer. Tot het noodlot toesloeg en Hoogstrate zich wederom blesseerde in de wedstrijd van Emmen tegen Go Ahead Eagles. De diagnose moet nog worden gesteld, maar opnieuw lijkt zijn kruisband afgescheurd en wacht hem weer een revalidatieproces van een maand of negen. Het is om wanhopig van te worden en ik kan me voorstellen dat Jordi Hoogstrate momenteel de wanhoop nabij is. En dat vind ik tragisch. De verhalen over het luizenleven van profvoetballers kennen we allemaal. Dat leven lijkt Hoogstrate niet gegund. Het ziet er zelfs naar uit dat zijn laatst resterende droom, waarin hij zichzelf weer onbevangen zag ballen, ook gaat knappen. Zodat hij straks wellicht door iedereen vergeten is. Ieder krijgt zijn deel, maar soms is koning voetbal behoorlijk oneerlijk.
