Column: 11 september

Alain (Unkle)
'Kun je woensdag 11 september?' Ik liep bellend door Hoog Catherijne. Iemand probeerde een daklozenkrant te verkopen. Kon ik woensdag 11 september? Wat was er die dag? Was die eigenlijk niet al geweest? Het klonk zo raar, ik verstomde even. Alsof iemand je vraagt of je vorige week woensdag kan. Een verspreking, waar je even om glimlacht en vervolgens de correctie afwacht 'ik bedoelde natuurlijk volgende week woensdag. Haha'. Ik twijfelde. Niet dat er ook maar iets noemenswaardigs in mijn agenda stond, integendeel. 'Ja, ik kan', antwoordde ik uiteindelijk. 11 september 2002 is een dag waarop je afspraken maakt waar je vervolgens je bed voor uitkomt, één dag zoals velen.

Dat was vorig jaar wel anders. Op 11 september 2001 nam ik mij in de vroegste vroegte voor om die dag ontslag te nemen. Ik had het gehad met de baan. Het zat me tot hier. De hele dag was ik gespannen. Ik heb een gruwelijke hekel aan ontslag nemen. Wanneer zou ik het doen, voor de pauze, erna? Hoe zou ik het zeggen? Hoe zouden ze reageren?

's Ochtends viel het eerste e-mailbericht van 11 september 2001 in mijn mailbox. Het was zoals elke dag een opdracht van mijn virtuele schrijfcoach. 'Schrijf vandaag over iets dat je verraste'. Een dubieuze opdracht. Zou ik vandaag voor verrassingen komen te staan? Zou mijn baas misschien pertinent weigeren mij te laten gaan? Misschien zou hij mij verrassen met een genereus aanbod dat ik onmogelijk kon weerstaan. Ik liet de dag maar over mij heenkomen. Mijn baas deelde mee dat hij om 17.00 uur wel even tijd voor me had. Goed, dan moest het maar gebeuren.

Rond 16.00 brak het los. CNN ging aan, iedereen was in rep en roer. Overal ontstonden spontaan discussies van wereldformaat. De overvliegende vliegtuigen van Schiphol klonken plotseling onheilspellend. Iedereen was beduusd. Niemand werkte door. Als ons pand hoger was kon ik zo op het Nederlandse WTC kijken. Alsof er iets te zien viel. Om 17.00 uur nam ik ontslag. Het leek zo nietszeggend, zo onbenullig in vergelijking met een wereld die op zijn kop stond. Net zo onbelangrijk als die wedstrijd die 's avonds werd gespeeld: Nantes-PSV: 4-1. Waar ging het over? Mijn baas reageerde gedeisd, hij vond het oprecht jammer dat ik ging.

Op 11 september 2002 ga ik werken, op een plek ver weg van overvliegende vliegtuigen. Ver weg van station Zuid-WTC. Is het echt alweer een jaar geleden? Ik lees onheilspellende berichten. Al Qaida schijnt weer overeind gekrabbeld te zijn. Misschien zijn ze wel nooit gezwicht. Bin Laden heeft zich nog steeds verstopt. Bin Laden leeft. Of niet, dat weet geen hond. Hij zou uit zijn hol worden gesmoked en to justice worden gebracht. Fat chance. Veel smoke, weinig justice. De war on terror gaat onverstoord door. Vandaag een jaar terug begon het. Ik hou er eigenlijk maar een hele simpele gedachte aan over: was het allemaal maar nooit gebeurd. Ik weet het, het klink naïef. Maar was het allemaal maar nooit gebeurd.