Motivatie
Ook aan schrijven ben ik niet toegekomen. Zelfs niet op de chat, de plek bij uitstek waar ik me kon afzonderen van de wereld, om even naar boven te komen om lucht te happen, om daarna weer een tijdje onder water te kunnen blijven.
Maar wat nu? Nu ligt er eindelijk een rustige periode voor me. Eindelijk kan ik even een paar dagen, een paar weken zelfs, rustig ademhalen. Ik hoef me geen zorgen te maken over teveel werk, ik zou desnoods gewoon de komende 14 dagen in m’n bed kunnen blijven liggen om bij te komen. Maar ik kan het niet…
De laatste paar dagen ben ik erachter gekomen dat het maar vreselijk saai is als je niet iets heel speciaals hebt om voor te leven. Je kunt je niet opladen om uit je dagelijkse patroon te stappen, al is het maar voor een paar minuten, al is de verandering nog maar zo klein. Natuurlijk zijn er de vrienden, m’n familie en m’n hobbies, maar de magie is weg. De motivatie om dingen echt goed aan te pakken is er niet. En op zulk soort momenten heb ik bar weinig in een chatbox te zoeken.
Waarom dat is? In de chat zie je momentopnamen van mensen. Iedereen die aanwezig is, is er omdat hij of zij zin heeft om te chatten. Althans, laten we ervan uitgaan dat men zin heeft om daar te zitten. Ze hebben wat te vertellen. Of eigenlijk, ze moeten wel wat te vertellen hebben. Anders zie ik er de logica niet van in dat mensen op een chatbox gaan zitten, terwijl hun scriptjes keurig laten zien hoe lang ze hun computer wel niet aan kunnen laten staan. Stoe-oer!
Nee, iedereen heeft wel motivatie om te chatten, een reden om daar te zitten. En als ze dat niet hebben, hebben ze genoeg motivatie om te luisteren. Ik kan dat niet. Ik kan observeren als ik dat wil, maar luisteren lukt me gewoon niet. Na verloop van tijd moet ik wat te vertellen hebben, ik moet wat kwijt. Maar om telkens weer in het gebrabbel te belanden dat het maar saai is en dat ik zoveel te doen heb is ook niet je-van-het. Nee, ik heb de chatboxen maar vermeden. Moe van internet, kun je het wel zeggen. Ten eerste zou ik mezelf vervelen, en ten tweede zouden mensen door mij verveeld worden.
Maar hoe pak je zo’n periode dan aan? Als je gewend bent dat je met chatten een uitlaatklep hebt gevonden, verlies je gelijk een manier om je te uiten. Daarbij is een beetje chatter ongewild verslaafd geraakt aan de bezigheid, en kom je er toch wel terecht. Misschien zelfs met het excuus dat je het niet kunt maken weg te blijven van je chatmaatjes. Maar die hebben in die tijd toch geen lol aan je, je bent jezelf niet, want je hebt weinig te vertellen. En als je iets te vertellen hebt aarzel je, omdat je denkt dat ze het toch niet leuk genoeg zullen vinden. En dus laat je het maar lopen, in de hoop dat ‘het gevoel’ snel weer terug is.
Zo duurt ‘t gevoel bij mij al een maand of twee, drie. En weet je wat? Ik begin het hoe langer hoe minder te missen. En misschien is dat wel een teken dat ik weer eens om een hoekje moet komen kijken, mensen te laten zien wat er speelt en te schreeuwen dat ik terug ben. Dat ik eindelijk weer eens wat te vertellen heb, iets waar mensen ook naar willen luisteren. Iets wat waarde toevoegt aan het kanaal. Even een tijdje niet chatten is dus goed, een pauze inlassen om te zorgen dat je niet uitgeluld raakt omdat je zo veel aanwezig bent.
En weet je wat? Al die anderen op de chat moeten dat ook maar eens doen, want echt geinteresseerd in welke muziek anderen draaien of hoe lang hun computer al aanstaat ben ik niet…echt niet…
Was getekend,
CHATTEuR
