De ongesproken taal
"Is deze stoel vrij?" hoor ik een stem zeggen. Ik schrik op uit mijn gedachten en mompel: "Nee... oooh haha, uuhm, nee hij is niet bezet. Uuhm, je kan hem meenemen." Ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan voor deze slappe manier van uitdrukken en krijg even het gevoel dat het misschien verstandiger is om voortaan mijn mond te houden en alleen nog maar te communiceren via ongesproken tradities zoals de 'wijntraditie'. Ik realiseer me echter snel dat ongesproken tradities heel zeldzaam zijn en de voorgaande gedachte dus onmogelijk uitvoerbaar is. Ik ben er van overtuigd dat er andere mogelijkheden zijn om te communiceren zonder woorden te gebruiken en begin, niet wetend dat de oplossing me na enkele minuten aangereikt zou worden, te zoeken naar mogelijkheden.
Terwijl mijn hersens overuren maken, werp ik ongeduldig een blik richting de bar om te kijken waar mijn vriendin blijft. Ik zie hoe ze afrekent, haar geld opbergt en de wijntjes van de bar haalt. Ik ben blij met het vooruitzicht dat ze zo tegenover me zal zitten en er verschijnt een glimlach op mijn gezicht. Deze verdwijnt echter als sneeuw voor de zon als ze tot mijn verbazing plaatsneemt op een barkruk en 'mijn' wijntje aanbiedt aan een niet-slecht-uitziende jongen.
Enigszins verontwaardigd bekijk ik de twee van top tot teen. Terwijl ik een bierviltje in stukjes scheur, zie hoe hun gezichten boekdelen spreken en hun gebaren de symptomen van liefde op het eerste gezicht verraden. Ik observeer hoe hij met een zachte glimlach begint te spreken, hoe hij even naar beneden kijkt en hoe zijn ogen via haar lichaam de weg terug vinden naar die van haar als zij antwoord geeft. Het gesprek duurt voort. Zijn voet wijst haar kant op en hij draait zijn schouders steeds meer in haar richting. Na verloop van tijd neemt zij zijn snelheid van ademen en manier van praten over en begint ze zijn houding te spiegelen. Dan raakt hij 'per ongeluk' met zijn voet haar been. Ze schrikt even, maar herstelt zich snel en legt als blijk van toenadering haar arm languit op de bar zodat hij haar gemakkelijk aan kan raken. Terwijl hij van de gelegenheid gebruik maakt, kijken ze elkaar steeds dieper in de ogen. Hun ademhaling versnelt en het gesprek verstomt...
Ik veer op als ik bemerk dat mijn vriendin ineens naar me wijst. Ik had een zekere actie verwacht, maar dat was zeker niet deze! Ik voel me enigszins betrapt en zwaai even naar haar. Ik weet me geen houding te geven en vestig mijn aandacht snel op het hoopje bierviltstukjes. De tijd dat ik bezig ben met figuurtjes van de stukjes te maken lijkt een eeuwigheid, maar als mijn vriendin dan eindelijk voor me staat, wens ik dat die eeuwigheid nog langer had geduurd en de confrontatie nog niet plaats hoefde te vinden.
Ik zie hoe mijn vriendin zenuwachtig staat te wiebelen en de gelukkige grijns niet meer van haar mond kan krijgen. Als ze met haar verhaal van wal wil steken, val ik haar in de reden. Op een droge, wetenschappelijke toon en alsof ik haar de les wil lezen, vertel ik haar wat ze zojuist heeft meegemaakt. Ze fronst haar wenkbrauwen, knikt bevestigend en prevelt: "Hoe weet je dat?" In plaats van direct te antwoorden op haar vraag, bedank ik haar voor het feit dat ze me zojuist met haar liefdesromance de oplossing voor mijn communicatieprobleem heeft aangereikt. Ik merk dat ze niks met mijn antwoord kan en zie een twijfel in haar ogen. Een fractie van een seconde later herhaalt ze bijna hulpeloos haar vraag. Ik besluit haar uit haar onzekere positie te halen en antwoordt lachend: "Door het magische van de ongesproken taal, door lichaamstaal..."
- Ingestuurd door Marinke -
