Interview: James Marsters aka Spike aka Piccolo
Lorne
Bij het voorbereiden van dit interview ontdekte ik dat Andy Hallett vorige maand is overleden. Hallett speelde de groene, zingende demon Lorne in de serie Angel, een spin-off van Buffy. Hij overleed aan een hartconditie waar hij al vijf jaar aan leed. Marsters sprak zijn bewondering uit over Halletts zachtaardige karakter: "Het is makkelijk om aardig te zijn als alles goed gaat en je het naar je zin hebt, maar als iemand constant pijn heeft, ontdek je of iemand, wat de Britten noemen, 'bottom' heeft. De make-up voor Andy voor Angel was ongelooflijk pijnlijk voor hem. Zijn ogen konden helemaal niet goed tegen de contactlenzen en ze waren bijna non-stop aan het tranen. Hij was bijna blind de hele tijd. Tussen scčnes in zat hij met zijn hoofd in zijn handen, zijn oogleden zachtjes weg te trekken van zijn lenzen om de pijn iets te verlichten. Maar tegelijkertijd was hij altijd zo vriendelijk. Ik heb me wel eens afgevraagd of ik dat zou kunnen, elke dag twaalf uur lang in behoorlijke pijn zitten en me dan nog zo geduldig gedragen. Ik weet niet of ik dat had gekund. Hij was een goed mens."
Haat en liefdeMarsters' carričre wordt gekenmerkt door die ene grote rol: Spike. Ik vroeg hem of hij Spike haatte of liefhad. "Are you kidding? I love Spike!", antwoordt hij. "Zie, de manier waarop ik over acteren denk is: het gaat niet om het opzetten van een masker, het gaat er juist om dat je een masker af zet en jezelf laat zien aan het publiek op een manier waarop je jezelf misschien niet eens laat zien aan je vrienden. Spike was, zoals alle andere rollen, een kans om mezelf te ontdekken, om eigenschappen van mezelf te erkennen die ik misschien wel niet wilde zien, om een gevoel voor humor te vinden waarvan ik niet wist dat het bestond. Ik kan niet zeggen dat ik Spike haat, omdat ik daarmee zou zeggen dat ik zou walgen van mezelf. En ik vind mezelf best ok."
Good vs. bad
Marsters speelt regelmatig de rol van 'bad guy', maar daar blijkt hij goed mee uit de voeten te kunnen. Het gaat ook niet vervelen, omdat het heel verschillende rollen zijn. Hij heeft net twee helden gespeeld, Buzz Aldrin in Moonshot en een veroordeelde cowboy, die de stad redt van een buitenaardse invasie. Marsters vindt het maar vermoeiend: "Je bent altijd aan het rondrennen en zweten, hijgen. Je twijfelt en walgt altijd veel van jezelf, het is een enorm pijnlijke zaak! Maar als je de slechterik bent, zit je gewoon in een hoekje te wachten tot de held langs komt rennen en die geef je dan een flinke rechtse en dan kun je naar huis. Serieus hoor, de slechterik zijn is zoveel makkelijker."
PiccoloDragonball Evolution draait net in de Nederlandse bioscopen. Marsters praat over de film met een toewijding en inhoudelijke kennis die aantonen dat hij niet slechts het script heeft gelezen. Hij is onherkenbaar als de groene Piccolo, een karakter dat hem intrigeert. Marsters: "Piccolo doet er geen moeite voor om mensen hem te laten mogen, want dat interesseert hem niet. Maar hij zal je nooit afvallen. Hij leeft volgens zijn eigen moraal, dat hij duizenden jaren geleden heeft ontwikkeld. Hij is een eikel, maar hij zal altijd het goede doen. Hij is gewoon een rare vent. Dat is ook het mooie aan Dragonball. Er zijn geen goede en slechte mensen. Er zijn gewoon mensen die creëren of vernietigen."
Theater
Marsters produceert en regisseert ook theaterstukken. Hij heeft zijn eigen, kleine maatschappij, waarmee hij zichzelf de vrijheid geeft die stukken uit te voeren die hem aanspreken. Hij heeft ideeën voor tv en bioscoop, maar is nog bezig de financiering daarvoor rond te krijgen. Hij weigert zijn plannen te openbaren, maar weet wel met heel vage, maar enthousiaste verhalen onze nieuwsgierigheid te wekken. Helaas krijgen we zelfs geen hint. Wel belanden we in serieuzere sferen. Marsters noemt zichzelf een revolutionaire kunstenaar, die vindt dat bepaalde dingen vernietigd moeten worden, zoals: "het idee dat je geluk kunt kopen en het idee dat oude mensen er niet toe doen. Ik heb deel uitgemaakt van revolutionaire dingen. Toen ik hoorde dat er homofobische kritiek op Torchwood kwam, dacht ik alleen maar: 'ik wil in deze show!'. Nu maken we de juiste mensen boos."
IssuesMarsters is één keer eerder in Nederland geweest, voor een optreden met zijn band Ghost of the Robot in Amsterdam. Dat was net in de tijd dat Abu Ghraib gebeurde. Marsters noemt het een moeilijke tijd om als Amerikaan rond te lopen. Hij vindt de Elf Fantasy Fair geweldig. Fantasy speelt volgens hem de rol van de nar uit vorige eeuwen. Het geeft mensen de gelegenheid om makkelijk dingen te uiten. Fantasy kan moeilijke onderwerpen op een luchtige manier bespreken, simpelweg door er net even een ander kleurtje aan te geven. In Dragonball lopen alle rassen door elkaar en niemand kijkt er gek van op. Het geweld in de film vindt hij een waardevolle les voor kinderen. Zijn visie op geweld: "Er bestaan mannen en jongens. Mannen zijn vredestichters. Ze komen in actie wanneer dat nodig is, maar ook alleen dan. Jongens creëren chaos om zichzelf te bewijzen. Kinderen mogen best weten dat ze zichzelf mogen verdedigen als dat nodig is."
Muziek
Marsters' manager is een strenge man en hij brak ons exact op minuut 20:00 af. Ik kon nog net een minuutje over zijn muziek praten, maar beloofde in ieder geval zijn laatste cd te noemen: Time Machine.
Dit 20 minuten durend interview met deze intelligente duizendpoot was inspirerend en verrassend. Het liet een man zien die zich open durft te stellen en zeker is van zichzelf. Hij bespreekt moeilijke zaken zonder aarzelen en met inzicht. Met een hernieuwd respect voor dit tieneridool keken we toe hoe hij professioneel poseerde voor onze fotograaf en daarna plaatsnam op hetzelfde bankje, voor weer een vraaggesprek van twintig minuten.
Lees wat wij vonden van de Elf Fantasy Fair 2009.
Lees het interview met Rhianna Pratchett.
Klets mee over de Fair.
