CD: El Pino - The Long-lost Art of Becoming Invisible

Phedre77
David Pino startte in 2001 een bandje op en noemde het El Pino & The Volunteers. Klinkt leuk, klinkt grappig en het kabbelde mooi voort. Tot het in 2005 ineens hard gaat lopen. Hun tweede EP verschijnt dan en er volgt een lading festivals. Als in 2006 hun eerste album (Molten City) verschijnt, hebben ze de wereld aardig overtuigd van hun bestaansrecht. Toch duurde het drie jaar voor ze met een opvolger kwamen. Ze verloren een aantal bandleden in die periode, maar hebben de lege plekken prima op kunnen vullen. Is The Long-lost Art of Becoming Invisible nog steeds een bewijs van bestaansrecht?



Intrigerend
Frontman David Pino is grafisch designer. Om de één of andere reden klinkt dat niet als de meest voor de hand liggende combinatie met die van zanger. Geen probleem bewijst de plaat vanaf het eerste nummer. Pino heeft een goede stem, die moeiteloos de songs draagt. De nummers hebben een duidelijke eigen identiteit, wat verfrissend is na cd's vol eenheidsworst. De songtitels zijn intrigerend en de teksten zelf zijn de moeite waard om goed de aandacht te geven. Pino's zang zorgt ervoor dat je geïnteresseerd raakt in wat hij zingt, een zeldzaam vermogen. Single 'There's no Cure for Stupidity' heeft een onweerstaanbaar sfeertje en een geinig uitgevoerde tweezang. Het album ademt lol en diepzinnigheid, alweer zo'n aparte combinatie.

Nog beter?
Het vijfde nummer zou zomaar van Mika kunnen zijn en eigenlijk heeft het album ergens wel wat weg van de Beatles en Coldplay, maar je hoort in elk nummer heel veel spannende geluiden. Deze plaat ben je niet beu na een paar keer draaien. Hij heeft de kwaliteit van zo'n cd die je jaar na jaar weer uit je kast gaat trekken om weer op te zetten. De nummers nestelen zich snel in je hoofd. Naast de zang is elk instrument goed gedoseerd aanwezig. Nergens overkill of onverstaanbaarheid van zang door te harde gitaren of drums. Een prachtig nummer is het simpele 'Right on', waarna de boel nóg lekkerder wordt met de meeslepende ballad 'Not Jealous', een duet met Janne Schra (Room Eleven). Kan het nog beter? Ja, want de beste intro van de hele cd zit in het nummer 'Don't Look At Me 'Cause I Don't Know'. De band klinkt erg goed op elkaar ingespeeld en ze spelen ontzettend netjes, zonder saai te zijn. Het klopt gewoon overal. De afsluiter van het album is de prachtige titelsong. Hun laatste overtuigende bewijs dat ze er mogen zijn.



Internationale klasse
El Pino & The Volunteers levert met The Long-lost Art of Becoming Invisible een uitstekend en gevarieerd album af. Twaalf solide indie pop/rocknummers met stuk voor stuk hitpotentie. Geschikt voor mainstream muziekliefhebbers, maar vast en zeker ook aantrekkelijk voor de luisteraar van de wat specifiekere geluiden. Erg goed album van een Nederlandse band die internationale klasse heeft.

Label: Excelsior Recordings Releasedatum: 12 november
Waardering:

Kijk voor meer muziek in het FOK! muziekforum.