Central Intelligence
Dwayne Johnsons positieve uitstraling en Kevin Harts hyperactieve gedrag spelen mooi op elkaar in in Central Intelligence, een actiecomedy over CIA-agenten en de verkoop van gestolen data, waarin meer dan genoeg te lachen valt.
Dwayne Johnson zit niet bepaald om werk verlegen: hij is onderdeel van een langlopende filmfranchise, heeft een eigen serie op HBO, is de komende jaren in drie verschillende reboots én het DC Extended Universe te zien, doet af en toe nog wat voor zijn worstelcarrière én heeft tijd om tussendoor nog andere films te maken.
En toch zie je niet aan hem dat hij het eigenlijk superdruk heeft. In Central Intelligence speelt hij Bob Stone, die vroeger op school gepest werd om zijn gewicht, maar nu een zwaar afgetrainde CIA-agent is. Alhoewel over dat laatste twijfels bestaan, want hij heeft wat problemen met zijn werkgever. Hij roept daarom de hulp in van Calvin Joyner, gespeeld door Kevin Hart, die op school de stoere held was en Bob één keer geholpen heeft in een vernederende situatie. Zonder te veel over de situatie aan Calvin uit te leggen, zuigt Bob hem mee in zijn wereldje, met een hevig tegenspartelende Calvin als gevolg.
Tegenpolen trekken elkaar aan, luidt het gezegde, en dat is waar deze film zijn belangrijkste kenmerken uit lijkt te halen. Een high school jock tegenover de high school nerd, wier rollen in het leven later omdraaien (terwijl Bob, op school nog Robbie genoemd, een stoere CIA-agent werd, is Calvin uiteindelijk 'slechts' een accountant geworden). Een drukke, springerige Kevin Hart versus een kalme, positief ingestelde Dwayne Johnson. En natuurlijk good guys versus de slechteriken.
Calvin en Bob staan uiteindelijk tegenover de CIA en een beruchte crimineel, om de eer van Bob te redden. Of toch niet? Het verhaal kent een dunne laag mysterie, die voldoende werkt om tussen de comedy ook wat nieuwsgierigheid op te wekken.
Maar een mysterie-actiecomedy is Central Intelligence niet. Grappig is het wel, en dat komt net zo goed door Hart als door Johnson. Kevin Hart is weer zijn gebruikelijke zelf: veel klagen over wat hem overkomt en dat in veel woorden in hoog volume uiten. Het is duidelijk dat Hart inmiddels een typetje heeft en dat op veel situaties weet toe te passen, maar zoals Melissa McCarthy ook haar stijl blijft vernieuwen, is ook Kevin Hart niet iemand van wie je per sé kunt beweren dat hij in herhaling valt. Zijn herkenbaarheid is wat hem interessant maakt voor een rol als deze.
Dwayne Johnson, aan de andere kant, heeft geen vast typetje dat hij kan loslaten op Bob Stone, al is het voor hem vaak lastig om zijn uiterst vriendelijke uitstraling los te laten in een rol. Hier hoeft dat gelukkig niet, en hij doet er nog een schepje bovenop. Bob is een goedwillende, niet al te intelligent overkomende goedzak die van eenhoorns houdt (en waarvan het bestaan voor hem bewezen lijkt) en opkomt voor de 'little guy'. Hij is ook iets te fanatiek geobsedeerd door Calvin, wat betekent dat hij zich soms als zijn grootste fan gedraagt. Johnson weet met zijn invulling van de rol de meeste lol uit deze film los te maken, al komen de meest komische momenten vaak toch nog wel van Hart. Door het gebrek aan vernieuwing van de kant van Hart zit de meeste echte pret echter in Johnsons vertolking, die lichtvoetig en genuanceerd is, en bewijst dat de ex-worstelaar er nog steeds goed aan heeft gedaan te gaan acteren.
Central Intelligence is een actiecomedy met voldoende te lachen, dankzij een prima scenario en een dito vertolking door de cast. Wie het drukke, schreeuwerige gedrag van Kevin Hart niet zo goed kan hebben, kan deze film wellicht beter overslaan, al valt het eigenlijk best mee.
