review

CD: Arid - All Things Come In Waves

Joost Melis (Pink_Floyd)
All is quiet now was een goede voorbode voor de zes jaar die zouden gaan komen. In 2002 kwam dit album van de Gentse band Arid uit en daarna viel er een stilte. Oké, Jasper Steverlinck zorgde voor een prachtige soloplaat in de schappen en in 2003 werd ook nog een live-album afgeleverd bij de plaatselijke platenboer. Maar verder zal voor velen de band in de vergetelheid zijn geraakt. Gelukkig is daar nu weer een nieuw album, All Things Come In Waves. Weer zo'n geniale plaat net als het debuut Little Things Of Venom of een terugkeer die niet had gehoeven?


In de vorige eeuw werd de band ineens gelanceerd als belofte nadat het viertal de finale van de Humo Rock Rally 1996 had gehaald. Maar zoals zovelen van die finalisten duurde het een behoorlijke tijd voor er een geluidsdrager op de proppen kwam. Maar dit was wel een debuutplaat van jewelste. Tracks als 'Too Late Tonight', 'Me and My Melody' en 'Life' sneden dwars door je ziel heen. Drie jaar later waren ze al iets van de magie kwijtgeraakt op All Is Quiet Now. Single 'You are' deed het goed, maar de sprankeling en zielbalsemende nummers waren een stuk minder intensief.

Dit is ook het geval op hun laatste cd, de scherpte is er een beetje van af en het klinkt vaak net iets te braaf of rustig. Het is een plaat geworden met louter prachtpop en het gemis van een indiepoprocker is te merken. Desalniettemin zal dit een iets andere doelgroep juist meer kunnen behagen dan het meer indie georiënteerde debuut deed. De stem van Steverlinck is zoals altijd subliem te noemen. Inhoud, bereik en een zuiverheid waarmee hij zelfs kan wedijveren met wijlen Jeff Buckley. De single 'Words' is een melodieus en voorbeeldig nummer, maar blijft toch een beetje een dertien in een dozijntje. 'If You Go', 'Why Do You Run´ en ´Right This Time´ daarentegen zijn wel voorzien van die gewenste spanningsboog en daardoor ook een stuk aantrekkelijker. De melodietjes, tempoveranderingen en stemacrobatiek van Steverlinck klinken hier weer als vanouds. Kippenvel en rillingen zouden zomaar kunnen verschijnen.


Helaas zorgen songs als ´Tied To The Hands That Hold You´ met een repeterend motiefje voor een breuk in de spanningsboog. Ook ´I Don´t Know Where I´m Going´ is een tikkeltje te traag en ondiep. Absoluut geen slechte plaat, sterker nog er staan weer een paar prachtliedjes op en het merendeel is van bovengemiddelde kwaliteit. Het is een prima album voor bijvoorbeeld liefhebbers van Keane. Het mist alleen net dat beetje extra, dat Little Thing of Venom wat het debuut wel had.

Label: Lipstick Notes/PIAS Datum: 21 januari 2007 Waardering: