Evenement: EuroSonic/Noorderslag 2007
Er zijn veel momenten in het leven waar je ogen en oren tekort komt, maar op het Groningse combi-festival EuroSonic-Noorderslag kom je daarnaast ook nog eens voeten (voor de kilometers) en handen (voor het bier, programmaboekje en plattegrond) tekort. Op maar liefst 25 podia proberen 140 bands zichzelf in de kijker te spelen met hun showcase. Noorderslag gooit daar op zaterdag nog eens rustig ongeveer veertig optredens bovenop, verdeeld over 8 podia in de Oosterpoort. Voor EuroSonic geldt dat je nooit alles kan zien, en je planning moet ook wel erg degelijk in elkaar zitten wil je elke drie kwartier je favoriete keuze zien. Zalen in de stadsschouwburg en het Grand Theatre zijn snel gevuld met enthousiast publiek, en daar komen dan nog eens lange rijen bij voor de populaire bands, zoals dit jaar The Magic Numbers en Goose. Maar dit resulteert wel in het feit dat je aangenaam verrast kan worden door de onbekendere bandjes in de kleinere zalen.
Bovengenoemde FOK!-reviewer had dit jaar het genoegen om op vrijdag en zaterdag deel uit te maken van de duizenden muziekfans die zich in het noorden des lands samenvoegden om te genieten van een overmaat aan leuke, veelbelovende bandjes. Zoals elk jaar staat een Europees land centraal op EuroSonic en in navolging van Frankrijk en Duitsland was nu Italië aan de beurt. Het Italiaans programma-aandeel is hierdoor behoorlijk, met bands als Hot Gossip, Yo Yo Mundi en Tying Tiffany. Ook de seminars hadden een Italiaans tintje dit jaar.
Donderdag begon de aftrap van EuroSonic al, met optredens van onder andere Alice Rose, Peter, Bjorn and John, Oh No Ono, The Hormonauts, Leningrad en The Young Knives waar veel mensen naar uitkeken. Op vrijdag werd de euforie voortgezet, in de vroege avonduren traden onder andere Yo Yo Mundi en Montevideo aan. De laatste zette een onderhoudende show neer die iets weg had van The Rapture, upbeat rock met een dansbaar tintje. Frontman Jean Waterlot heeft trekjes à la Johnny Borrell van Razorlight en kwam zelfverzekerd en energiek over. De zuiderburen wisten het publiek goed te betrekken bij het optreden met hun dansrock en zetten een opzwepend optreden neer.
Anna Ternheim liet zich van een hele andere kant zien, fragiele nummers met engelenzang begeleid op akoestische gitaar en piano. Gehuld in een soort monnikkenpij beklom ze het podium, maar toonde later in de set haar blonde lokken. Hierdoor kwam het engelengehalte op een nog hoger peil te liggen. Heerlijke etherische nummers met mooie baslijnen, pianoriedeltjes of gitaaraanslagen.
Rond half tien werd de keuze al lastig: Ozark Henry, Bromheads Jacket, Duke Special en 120 Days speelden tegelijk op verschillende locaties. Mijn voeten brachten me echter even naar Das Wanderlust in de muziekschool. Een onervaren band bestaande uit drie jonge dames en een mannelijke gitarist. Ze oogden zenuwachtig en speelden hun nummers in hoog tempo, iets wat de zangeres na twee nummers ook in de gaten kreeg, "We've got a 20 minute set for a 45 min slot". Het geluid dat ze produceerden leek op een speeldoos op XTC, gevuld met chaotische synths en gitaarloopjes. Een band die nog niet klaar lijkt te zijn voor het grote werk.
In de Vera vertoonde de beste rockband van Oostenrijk zijn kunsten, althans volgens The Killers-lid Vanucci. En hij kan wel eens gelijk hebben! Velojet zette een mooi optreden neer, met aanstekelijke rockmuziek met melodieuze inslag. Gedreven brult de zanger zijn nummers de microfoon in en bedankt vervolgens timide in het Duits, Engels en verbasterd Nederlands het publiek.
Rock prolifereerde zich hierna ook in Huize Maas, waar twee zalen zijn en PIAS de scepter zwaait. Allereerst walste The Zico Chain uit Manchester over het publiek in de 'Front' zaal heen. Geheel tegendraads aan de huidige scene in die stad bracht deze band stevige emorock ten gehore. Een mix van The White Stripes, The Pixies en jaren zeventig rock, maar wel met sporadisch opgefokt gebrul en geschreeuw.
Terug naar de jaren zeventig gingen we ook met The Answer, vuige bluesrock met een frontman die de vervroegde incarnatie van Robert Plant denkt te zijn. Met hun album Rise leverde de band een uitstekend geluid af, waarin oude tijden eindelijk weer eens herleven. Goed opgebouwde nummers afgewisseld met snerpende solo's en bluesrockgeluiden. Ook live bleef The Answer goed overeind en bezorgt de stervensdrukke zaal in Huize Maas een fantastische drie kwartier.
Vervolgens was het de beurt aan een populaire band uit dezelfde stroming als de Arctic Monkeys, Kaiser Chiefs en The Kooks. Five O'Clock Heroes krijgen behoorlijk wat airplay op de radio tegenwoordig en maken vreselijk aanstekelijke muziek. De zaal werkte nog niet helemaal mee en bleef wat koeltjes onder de funky britrock van het kwartet. Her en der liet de stonede gitarist ook een steekje vallen, maar door de eenvoud van de nummers viel dit nauwelijks op. De singles Head Games en Skin Deep zijn, samen met het merendeel van de set, nummers die deze band wel eens de status kunnen geven die The Kooks afgelopen jaar gekregen heeft.
Afsluitende band in Maas was die van Gabriel Rios, de Porto Ricaanse Belg die met zijn warmbloedige latinliedjes een relaxte sfeer gaf aan de vroege Groningse nacht. Het hitje Broad Daylight deed het goed en de rest van het materiaal was ook vermakelijk en zorgde voor een prettig uiteinde, voordat de DJ's verspreid over de stad de nacht levend probeerden te houden.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Zaterdag was het voor de 21e keer tijd voor Noorderslag, de kweekvijver voor Nederlands talent vanuit alle hoeken: dance, hiphop, rock, singersongwriter, indie en pop. Ook dit jaar kent het festival een goed programma met veelbelovende bands van eigen bodem. Ook vond daar de jaarlijkse uitreiking van de Popprijs plaats, dit jaar was Erik de Jong, alias Spinvis, degene die getrakteerd werd op een lading bier en een cheque van tienduizend euro.
Tegelijk met Boris opende Coparck het festival, ik koos uiteraard voor de laatste. De band bracht recentelijk hun derde album (The 3rd album) in het openbaar en is met de nieuwe platenmaatschappij in een iets rustiger vaarwater gekomen. Live bevestigden ze hun status als aanstormend talent en zetten een goede show neer. Een mix van pop, rock en jazz vermengen zich in nummers waar men zich in Nederland niet voor hoeft te schamen! Hopelijk zien we Coparck terug op festivals in de zomer.
Een band die ook op festivals thuis hoort dit jaar is You Tube-wonder Alamo Race Track, alhoewel dit niet geheel eerlijk is. De track Black Cat John Brown is weliswaar meer dan honderdduizend maal bekeken op het internet, ook de rest van het album is erg de moeite waard en laat een band met veel potentie horen. Alt. americana doet het met rock en gaat vervolgens vreemd met jazz en pop. Ondanks enige geluidsproblemen een dijk van een optreden!
In de hoek van alt. americana of countryrock zitten ook de Essent Winnaars El Pino and The Volunteers. Op een klein podiumpje stonden ze als sardientjes vrolijk hun set af te werken nadat ze vijfduizend euro uit handen van Jan Douwe Kroeske hadden ontvangen. Ook hier weer goed opgebouwde liedjes met een sfeergeluid dat je niet zo snel verwacht in ons kikkerlandje. Room Eleven lid Janne Schra kwam de band vocaal nog even versterken met de collaboratie One More Bottle Of Wine.
Kent u The Spades uit Eindhoven nog, ruige truckerrock met ondermeer Denvis Wankalot aan het roer? Denvis doet nu wat Everlast (voormalig House of Pain) ooit deed, van ruig naar rustig. Op zijn akoestische gitaar liet Denvis (and the Real Deal) zien dat het een veelzijdig man is en ook mooie luisterliedjes kan maken. In de Grolsch Foyer werd het in ieder geval goed ontvangen.
In diezelfde foyer speelde Anne Soldaat met zijn 'nieuwe' project, Do-The-Undo. Het serene Daryll-Ann geluid is niet meer, Anne Soldaat gaat voor het iets hardere werk tegenwoordig. Niks extreems hoor verder, gewoon goede poprock met mooie liedjes, gestut door gitaar, bas, synths en puike drums. Een mooi en geïnspireerd optreden, maar Anne moet wel even een nieuwe gitaarband kopen!
Johan is een band die de beoogde groei van een optreden op Noorderslag niet meer echt nodig heeft, maar meer aangetrokken is als grote naam. Ze zetten in de drie kwartier een degelijk optreden neer, maar het miste enige passie. Het zijn geen gretige jonge honden meer die zich nog moeten bewijzen. Ze wisten het publiek te bekoren, zeker met hun laatste album Thx Jhn, maar echt kippenvel kreeg ik er niet meer van.
Kraak & Smaak wisten de mensenmassa wel in beweging te krijgen. Met een vrij commercieel maar uiterst aanstekelijk en energiek geluid groeide de band uit tot één van de grotere namen in Nederland. Met de ervaring van Wipneus en Pim in de zak weet Mark Kneppers wat er nodig is om de voetjes van de vloer te krijgen. Een opzwepende show met beats, drums, bas, zang, synths en gitaar zorgde voor een volledig geluid waarbij het moeilijk stilstaan is!
Tijdens de 'grote' afsluiters is stilstaan eveneens vrij lastig. C'mon & Kypski verzorgden de muzikale vreugde in de 3FM zaal en de Utrechtse Blue Grass Boogiemen probeerden nog eenmaal de foyer op zijn kop te zetten vanaf half drie 's nachts!
EuroSonic en Noorderslag waren ook dit jaar weer een succesformule die nog vele malen herhaald moet worden en die je toch een keer meegemaakt moet hebben als muziekliefhebber! Tot volgend jaar?
